Συγγραφέας: Ντέιβιντ Πλαντ
Μετάφραση: Ηλίας Μαγκλίνης
Δραματουργική επεξεργασία: Άρης Λάσκος, Κόνυ Ζήκου
Σκηνοθέτης: Άρης Λάσκος
Σκηνογραφία: Τίνα Τζόκα
Κοστούμια: Τίνα Τζόκα
Φωτισμοί: Σεσίλια Τσελεπίδη
Μουσική: Κορνήλιος Σελαμσής(σύνθεση)
Κίνηση: Μυρτώ Γράψα
Ερμηνεύουν: Μάνος Βαβαδάκης, Κατερίνα Πατσιάνη, Θάνος Τσακαλίδης, Ειρήνη Φαναριώτη
Περιγραφή
«Ο αγνός εραστής» είναι μια ελεγεία του Αμερικανού συγγραφέα DAVID PLANTE για τον επί σαράντα χρόνια σύντροφό του, τον Έλληνα ποιητή και εκδότη Νίκο Στάνγκο, την κοινή τους ζωή και το τραγικό τέλος της. Μια μακρά σε διάρκεια ερωτική αφιέρωση, μια σχεδόν σωματική και συγκινητική σπουδή πάνω στο θέμα της απώλειας και του πένθους, της μνήμης και της φαντασίωσης.
Περισσότερα
Δώμα
Πολύ πέρα από τη στεναχώρια που δεν είσαι τώρα εδώ, μαζί μου
– τόσο πολύ πέρα από τη στεναχώρια αυτή,
που αδυνατώ πια να φανταστώ τη ζωή που ζήσαμε μαζί-
η απουσία σου έχει γίνει για μένα εμμονή.
Τι είναι αυτή η εμμονή με την απουσία,
ώστε ν’ αδυνατώ να φανταστώ μια παρουσία;[1]
Σε μια εποχή κατά την οποία ο άνθρωπος «δημιουργεί δεσμούς εξαρχής χαλαρούς, ώστε να μπορούν να λύνονται εύκολα, γρήγορα και δίχως πόνο»[2], πέντε μόλις χρόνια μετά το θάνατο του συντρόφου του, ο David Plante καταγράφει μια πολυετή ιστορία αφοσίωσης που διαπερνά όλο το φάσμα της συναισθηματικής διακύμανσης: από την έξαψη της πρώτης φοράς στην απόγνωση. Από το απόλυτο σμίξιμο στην απόλυτη μοναξιά. «Εσύ, εσύ, εσύ» γράφει συνεχώς και συνθέτει ταυτόχρονα τη βιογραφία του συντρόφου του, αλλά και μια αφήγηση της ιστορίας της Ελλάδας από το 1936 (έτος γέννησης του Στάνγκου) έως το 2004, πάντα σε δεύτερο ενικό πρόσωπο. Μια απόλυτη ερωτική αφιέρωση, ένας «εξοντωτικός, τολμηρός, προσωπικός θρήνος», όπως γράφει σχετικά ο Philip Roth.
Στην σκηνική εκδοχή της ιστορίας, που επαναλαμβάνεται για δεύτερη φορά μετά την θερμή υποδοχή της την περσινή σεζόν, τέσσερις ηθοποιοί, δύο άντρες, αλλά και σε αντίθεση με την πραγματική ιστορία δύο γυναίκες, όλοι τους διαφορετικές εκδοχές του ίδιου προσώπου, διαχειρίζονται επί σκηνής το τραύμα τους και την μοναξιά τους. Προσπαθούν να βρουν τον νέο τους βηματισμό μετά την απώλεια. Και τελικά υμνούν την αγάπη. Πέρα από φύλα και χρόνους. Στην πλήρη έκφραση και ουσία της. Και κυρίως, την ανάγκη έκφρασής της στην άγρια και μοναχική εποχή μας.
Πώς η μνήμη γίνεται παρόν; Πώς τα θραύσματα γίνονται ενότητα; Πώς βιώνεται ένα πένθος; Πώς γιατρεύεται το τραύμα; Πώς επιβιώνεις; Πώς παίρνεις ανάσα; Ξανά;
[1] David Plante, Ο αγνός εραστής, μτφρ. Ηλίας Μαγκλίνης
[2] Sigmund Bauman, Ρευστή αγάπη
Βοηθός σκηνοθέτη: Κόνυ Ζήκου