Ο Αμπιγιέρ

Αρχείο Παίχτηκε από 21/10/2023 έως 07/01/2024
στο Τζένη Καρέζη

2ος χρόνος
Διάρκεια: 1 ώρα και 40 λεπτά
Συγγραφέας: Ρόναλντ Χάργουντ
Μετάφραση: Γιώργος Μπλάνας
Σκηνοθέτης: Κώστας Γάκης
Σκηνογραφία: Κέννυ Μακλέλαν
Κοστούμια: Κέννυ Μακλέλαν
Φωτισμοί: Βασίλης Κλωτσοτήρας
Μουσική: Κώστας Γάκης
Ερμηνεύουν: Ιεροκλής Μιχαηλίδης, Γεράσιμος Σκιαδαρέσης, Ναταλία Δραγούμη, Δάφνη Λιανάκη, Απόστολος Πελεκάνος, Αντριάνα Ανδρέοβιτς, Άγγελος Νεράντζης, Γιώργος Γιατζιτζάκη, Ορφέας Τσαρέκας

Περιγραφή

Ο «Αμπιγιέρ» του Ρόναλντ Χάργουντ, ένα από τα σημαντικότερα θεατρικά έργα της παγκόσμιας δραματουργίας, μετά από μία εξαιρετικά επιτυχημένη πορεία, έρχεται για δεύτερη χρονιά στη σκηνή του θεάτρου «Τζένη Καρέζη» από 21 Οκτωβρίου, σε σκηνοθεσία Κώστα Γάκη.

Περισσότερα

Ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης στο ρόλο του Σερ, ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης στον ρόλο του πιστού Νόρμαν και η Ναταλία Δραγούμη στο ρόλο της Λαίδης, συναντώνται στην σκηνή του θεάτρου «Τζένη Καρέζη», πλαισιωμένοι από έναν εξαιρετικό θίασο (Δάφνη Λιανάκη, Απόστολος Πελεκάνος, Αντριάνα Ανδρέοβιτς, Άγγελος Νεράντζης, Γιώργος Γιατζιτζάκης, Ορφέας Τσαρέκας).

Στη σκιά του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, πίσω από τις ιστορίες των παρασκηνίων ενός ετοιμόρροπου θεάτρου της αγγλικής επαρχίας, η ακλόνητη σχέση ενός μεγάλου ηθοποιού (Σερ) με τον αμπιγιέρ του (Νόρμαν) και των υπόλοιπων μελών του θιάσου, δημιουργούν ένα παιχνίδι ανάμεσα σε εξουσιαστή και εξουσιαζόμενο.

Το κλασικό έργο ο «Αμπιγιέρ» του Ρόναλντ Χάργουντ, μέσα από τον μικρόκοσμο των συντελεστών-ηθοποιών ενός θιάσου, έρχεται αντιμέτωπο με τα μεγάλα και διαχρονικά προβλήματα όλων των ανθρώπινων σχέσεων.

Ο αιώνιος φόβος της μοναξιάς, η ανάγκη μας για αφοσίωση, πίστη και αυταπάρνηση στον άλλον, δημιουργούν μοιραία σχέσεις αλληλεξάρτησης.

Η ισορροπία όμως έρχεται πάντοτε με την αναπόφευκτη σύγκρουση ζωής και θανάτου.

Σε μια εποχή που η κοινωνία μεταβάλλεται και ο ρόλος μας μέσα σε αυτήν αμφισβητείται, συγκρούεται και επαναδιαπραγματεύεται, η Τέχνη μπορεί και μας δείχνει το δρόμο, να σκεφτούμε, να προβληματιστούμε και τελικά να παρέμβουμε με καταλυτικό τρόπο στην πραγματικότητα.

«Γιατί μονάχα η πραγματικότητα μπορεί να μας μάθει πως την πραγματικότητα να αλλάξουμε…»

 

Συντελεστές παράστασης:

Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Σπάρταλη, Νατάσα - Φαίη Κοσμίδου

Βοηθός σκηνογράφου: Καλύδημη Μούρτζη

Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας, Μάνος Γεωργίου

Video: Πάτροκλος Σκαφίδας

Visual Arts & Graphics: Δημήτρης Παγγές

Μακιγιάζ: Παύλος Κατσιμίχας

Social Media: Μάριος Ζδράγκας, Γιάννης Βαλτινός

Επικοινωνία - προβολή παράστασης: Μαρίκα Αρβανιτοπούλου | Art Ensemble, Ελένη Λιλή

Φωτογραφίες

Βίντεο

24 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Είδα χθες την παράσταση κ εφυγα με ανάμικτα συναισθήματα.
    Συνολικα μου άρεσαν οι ερμηνείες, με διαφορά αυτη του κ. ΣΚΙΑΔΑΡΕΣΗ.
    Με κούρασε κάπως ωστόσο κ δεν υπήρξαν οι εντάσεις, η εγρήγορση που περίμενα, ώστε να με κρατήσει το έργο.
    Ευχαριστώ για την πρόσκληση θεατρομανια.
    Καλή χρονιά με υγεία!!

  2. Είδα τη παράσταση απόψε και μου άφησε ανάμικτα συναισθήματα,πήγα με μεγαλύτερες προσδοκίες, δεν ήταν αυτό που περίμενα να δω.Ο Κος Σκιαδαρέσης πολύ καλός, ξεχώριζε από όλη την ομάδα .Ευχαριστώ πολύ ΘΕΑΤΡΟΜΑΝΙΑ.

  3. Παρακολούθησα την παράσταση στις 03/12/23 με διπλή πρόσκληση από το theatromania το οποίο θέλω να ευχαριστήσω για ακόμα μία φορά.

    Η παράσταση μου άφησε ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μία θεωρώ πως όλοι οι ηθοποιοί έπαιξαν σωστά τους ρόλους τους, από την άλλη ένιωσα πως δεν με κάλυψε το έργο.
    Δεν ένιωσα, όπως θα ήθελα, ως πρωταγωνιστή τον αμπιγιέρ (τον κ. Σκιαδαρέση), περίμενα να είναι περισσότερο στο επίκεντρο κατά τη διάρκεια του έργου και να δω ένα ξέσπασμα στο τέλος.
    Δεν έφυγα όσο ικανοποιημένος θα περίμενα, από αυτό το θέατρο και από αυτούς τους μεγάλους ηθοποιούς. Ίσως να έχει να κάνει με το κείμενο ή με τη σκηνοθετική προσέγγιση γιατί νιώθω πως οι ηθοποιοί ερμήνευσαν σωστά τους ρόλους τους.

    Ευχαριστώ πολύ theatromania!

  4. Μια κλασική παράσταση στην οποία το στοιχείο του δράματος είναι εμφανέστατο από τα πρώτα λεπτά ενάρξεως του έργου,η παρουσία της Δραγούμη ήταν μια ευχάριστη έκπληξη ,πολύ καλή ερμηνεία ,συναίσθημα που κατακλύζει καθώς και ο Ιεροκλής και ο Γεράσιμος εντυπωσίασαν το κοινό με τις έξυπνες χιουμοριστικές ατάκες που έδιναν ένα πιο ανάλαφρο και πιο εύπεπτο ύφος στο δραματικό κλασικό έργο!Η Σκηνοθεσία του έργου ήταν μέτρια προς καλή ,νομίζω ότι λόγω της δραματικότητας του έργου θα έπρεπε να υπάρχουν πιο πολλές έντονες σκηνές δράματος και να μεταδίδει ο πρωταγωνιστής πιο έκδηλα το μήνυμα της ματαιότητας ....!!

  5. Μια κλασική παράσταση στην οποία το στοιχείο του δράματος είναι εμφανέστατο από τα πρώτα λεπτά ενάρξεως του έργου,η παρουσία της Δραγούμη ήταν μια ευχάριστη έκπληξη ,πολύ καλή ερμηνεία ,συναίσθημα που κατακλύζει καθώς και ο Ιεροκλής και ο Γεράσιμος εντυπωσίασαν το κοινό με τις έξυπνες χιουμοριστικές ατάκες που έδιναν ένα πιο ανάλαφρο και πιο εύπεπτο ύφος στο δραματικό κλασικό έργο!Η Σκηνοθεσία του έργου ήταν μέτρια προς καλή ,νομίζω ότι λόγω της δραματικότητας του έργου θα έπρεπε να υπάρχουν πιο πολλές έντονες σκηνές δράματος και να μεταδίδει ο προταγωνιστής πιο έκδηλα το μήνυμα της ματαιότητας ....!!

  6. ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ ΠΟΛΥ ΘΕΑΤΡΟΜΑΝΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ.ΕΝΑ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΟ ΕΡΓΟ- ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΊ ΔΕΝ ΚΑΤΆΦΕΡΑΝ ΝΑ; ΣΤΑΘΟΥΝ ΣΤΟ ΥΨΟΣ ΚΑΙ ΒΑΡΟΣ ΕΝΌΣ ΤΈΤΟΙΟΥ ΕΡΓΟΥ.ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΟΥ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΑΥΤΗ-,ΙΣΩΣ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΑΛΛΟ ΝΑ ΑΡΕΣΕ.
    ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ ΤΟ ΘΕΑΤΡΟΜΑΝΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΩΣ ΝΑ ΧΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΩΝ

  7. Από τον Ιωάννη Λάζιο

    Στο θέατρο «Τζένη Καρέζη» παίζεται η παράσταση «Αμπιγιέρ» του Ρόναλντ Χάργουντ. Ακριβώς στο ίδιο θέατρο, που το μακρινό 1990 ο Νικήτας Τσακίρογλου έπαιξε τον ομώνυμο ρόλο. Ήταν τότε που το θέατρο κάηκε ολοσχερώς και η πυρκαγιά κόντεψε να "κάψει" την καριέρα του ίδιου του Νικήτα Τσακίρογλου, που έκανε τα πρώτα του βήματα στο ελεύθερο θέατρο, καθώς είχε μόλις φύγει από το Εθνικό. Ευτυχώς για όλους μας η καριέρα του σώθηκε μαζί με το θέατρο σε μόλις 11 ημέρες από τον σπουδαίο θεατρικό παραγωγό Γιώργο Λεμπέση, που έκανε το αδύνατο δυνατό και ανέστησε το θέατρο από τις στάχτες του σαν άλλο φοίνικα.

    Στο παρόν τώρα, πριν μιλήσουμε για την συγκεκριμένη παράσταση, θα πρέπει να πούμε λίγα λόγια για το έργο. Πρόκειται για έργο χαρακτήρων, δηλαδή για μια εξέλιξη γεγονότων που αποκαλύπτουν σταδιακά τους χαρακτήρες. Τους αποκαλύπτουν με τρόπο τέτοιο ώστε τα ιδιαίτερα στοιχεία κάθε προσώπου, να δίνουν "απόσταση" στον θεατή από το δρών πρόσωπο, αλλά ταυτόχρονα να είναι εκείνα που τον κάνουν να είναι «εμείς». Νομίζω γίνεται σαφές ότι το είδος αυτό ενέχει τεράστιες δυσκολίες χειρισμού της διαδικασίας φανέρωσης του χαρακτήρα. Αυτό είναι το μέγιστο στοίχημα που καλούνται να κερδίσουν οι δύο πρωταγωνιστές: ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης και ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης.

    Δυστυχώς, στα δικά μου μάτια το στοίχημα κάθε άλλο παρά κερδισμένο μπορεί να θεωρηθεί.

    Αυτό το αποδίδω, κυρίως, στην σκηνοθετική προσέγγιση του έργου από τον Κώστα Γάκη. Η παρερμηνεία έχει γίνει σε τρία σημεία. Σε αυτά ο σκηνοθέτης έδωσε διαφορετικές διαστάσεις από εκείνες που φαίνεται να επιτάσσει το έργο.

    Πρώτον και κυριότερο, αντί να παρουσιαστεί ο αμπιγιέρ ως το θύμα της κακότροπης και προσβλητικά υποτιμητικής συμπεριφοράς του Σερ, παρουσιάζεται ως χειριστής του δεύτερου. Ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης υποδύεται έναν αμήχανο Νόρμαν. Είναι θηλυπρεπής, αλλά όχι αρκετά. Είναι περισσότερο «βαρύς», σ’ έναν ανάλαφρο ρόλο που είναι γραμμένος να «βαραίνει» στην τελευταία σκηνή. Το ατόπημα, όμως, είναι ότι ο Σκιαδαρέσης δίνει την εντύπωση ενός υπηρέτη - Ρασπούτιν που οργανώνει και οδηγεί την ζωή του αφεντικού του, διαστρεβλώνοντας έτσι το νόημα του ρόλου του.

    Δεύτερον, αντί στο έργο αυτό ο θεατής να ανακαλύπτει την κωμικότητα μέσα από την τραγικότητα του αμπιγιέρ, αλλά και μέσω του ανάλαφρου και θηλυπρεπούς -για πολλούς ομοφυλόφιλου- χαρακτήρα του, παρακολουθεί έναν βαρύ, ραδιούργο και με εκλάμψεις ελαφρότητας Νόρμαν. Απόδειξη αυτού είναι ότι στην σκηνή που η Αντριάνα Ανδρέοβιτς βγαίνει από το καμαρίνι του Σερ, ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης την πλησιάζει και την εκφοβίζει. Μα μπορεί πραγματικά να εμπνεύσει φόβο ο συχνά πιωμένος και ασήμαντος για όλους, πλην του Σερ, Νόρμαν;

    Η τρίτη και τελευταία κακοφωνία έχει να κάνει με το ότι το έργο παρουσιάζει την παρασκηνιακή ζωή ενός περιπλανώμενου θιάσου. Εντούτοις, ο σκηνοθέτης επιλέγει να φέρει επί σκηνής το βάρος μιας εξαιρετικά δύσκολης Σαιξπηρικής σκηνής (αυτής του Βασιλιά Ληρ στην καταιγίδα) και να «φορτώσει» αυτό το ερμηνευτικό βάρος στην ήδη απαιτητική ερμηνεία του Ιεροκλή Μιχαηλίδη, βάρος το οποίο μείωσε την κατά τα άλλα προσεγμένη ερμηνεία του. Ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης, αν και προσέγγισε με μεγάλη ακρίβεια το ρόλο του, θα έπρεπε να δώσει περισσότερη προσοχή στα σημεία εκείνα που πρέπει να εκφράσει έντονα συναισθήματα, καθότι το πομπώδες ύφος και οι φωνές επισκιάζουν τις λεπτές αποχρώσεις του χαρακτήρα που υποδύεται.

    Οι ερμηνείες των άλλων ηθοποιών στο συγκεκριμένο έργο λειτουργούν σαν το κάδρο που αναδεικνύει έναν υπέροχο πίνακα. Αν και όχι εξίσου σημαντικοί, είναι απαραίτητοι για να τον αναδείξουν. Περισσότερο σημαντικός είναι ο ρόλος της Λαίδης, που ενσαρκώνει η Μάρω Παπαδοπούλου, η οποία δεν ανέδειξε το βάρος της αφόρητης ζωής και της δυσαρέσκειας, όσο θα θέλαμε. Ακολουθούν ισότιμα οι υπόλοιποι ηθοποιοί: Τζένη Κόλλια, Απόστολος Πελεκάνος, Αντριάνα Ανδρέοβιτς, Άγγελος Νεράντζης, Γιώργος Γιατζιτζάκης, Ορφέας Τσαρέκας.

    Το πολυμήχανο σκηνικό του Κέννυ Μακλέλαν υπήρξε εξαιρετικά ενδιαφέρον, όπως και τα όμορφα κοστούμια του. Το μεν πρώτο έδωσε κίνηση και παλμό σε μια κατά τα άλλα ευθύγραμμη και θαμπή παράσταση. Τα δε κοστούμια προσέδωσαν χρώμα και λεπτομέρεια.