Ο πατέρας του Άμλετ

Αρχείο Παίχτηκε από 23/10/2017 έως 19/12/2017
στο Θησείον, ένα θέατρο για τις τέχνες
Διάρκεια: 70’ (χωρίς διάλειμμα)
Συγγραφέας: Μάνος Ελευθερίου
Σκηνοθέτης: Θοδωρής Γκόνης
Σκηνογραφία: Ανδρέας Γεωργιάδης
Κοστούμια: Ανδρέας Γεωργιάδης
Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας
Μουσική: Μικρή Άρκτος
Ερμηνεύουν: Χρήστος Χατζηπαναγιώτης

Περιγραφή

«Τώρα θα αναρωτιέσαι για ποιο λόγο ήρθα. Ήρθα από μια παρόρμηση, ένα χρέος να σου ιστορήσω τον τρόπο του θανάτου μου, τον οποίο δεν ξέρεις και που πρέπει κάποια στιγμή εσύ ν’ αποφασίσεις, πώς θα χειριστείς την κατάσταση. Δεν έχεις όμως και μια σοβαρή σύντροφο για να σε συμβουλεύσει.»   Ο Πατέρας του Άμλετ είναι […]

Περισσότερα

«Τώρα θα αναρωτιέσαι για ποιο λόγο ήρθα.

Ήρθα από μια παρόρμηση,

ένα χρέος να σου ιστορήσω τον τρόπο του θανάτου μου,

τον οποίο δεν ξέρεις και που πρέπει κάποια στιγμή εσύ ν’ αποφασίσεις,

πώς θα χειριστείς την κατάσταση.

Δεν έχεις όμως και μια σοβαρή σύντροφο για να σε συμβουλεύσει.»

 

Ο Πατέρας του Άμλετ είναι το πρώτο θεατρικό έργο του Μάνου Ελευθερίου. Είναι η αναμέτρηση με τον θάνατο, με αυτά που έγιναν, ο απολογισμός μιας ζωής. Ο Μάνος Ελευθερίου και ο Θοδωρής Γκόνης επιχειρούν να μπουν στο μυαλό και την ψυχή ενός μεγάλου δραματικού ήρωα λίγο πριν το τέλος του. Εργαλείο τους; Ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, ο οποίος γίνεται η φωνή του επιβλητικού και μελαγχολικού πατέρα του Άμλετ και μας μεταφέρει στον κόσμο του, για να μας θυμίσει πως ο Άμλετ είμαστε εμείς.

Ο δραματικός μονόλογος παρουσιάζεται αυστηρά για 20 μόνο παραστάσεις στο Θέατρο Θησείον.

 

Κείμενο του Μάνου Ελευθερίου
Μια πρώτη μορφή αυτού του κειμένου ενσωματώθηκε πριν από χρόνια σε κάποιο μυθιστόρημά του. Ήταν ο μονόλογος ενός νέου συγγραφέα που βρισκόταν σε πολύ δύσκολη θέση και αντιμετώπιζε το θάνατό του με το να σκέπτεται την υπόθεση μερικών έργων του. Τα σκεπτόταν και τα διόρθωνε στο μυαλό του δίνοντας διορία στην επιβίωσή του, περιμένοντας τη σωτηρία του, για να ξεχνά την οδυνηρή θέση όπου βρισκόταν.

Αμέσως μετά την έκδοση του μυθιστορήματος απομόνωσα αυτό το εμβόλιμο κείμενο και άρχιζε η δική μου πια περιπέτεια σβήνοντας και συμπληρώνοντας με σκοπό να γίνει ένας θεατρικός μονόλογος. Το τί κατόρθωσα είναι άλλη υπόθεση και άλλος μονόλογος.

Φυσικά δεν είχα στο νου μου να “διορθώσω” το ποίημα του Θείου Ποιητή, όπως είναι πλέον της μόδας στα χρόνια μας. Ένα μέρος από την υπόθεση μόνο έφερα στον τόπο μας -γιατί εδώ διαδραματίζεται- και μερικές λέξεις από τη σπουδαία μετάφραση, του Μιχ. Δαμηράλη, στην καθαρεύουσα του 19ου αιώνα.

Ο Θοδωρής Γκόνης και ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης αποφάσισαν να το παρουσιάσουν στη σκηνή ξέροντας, σαν παλιές καραβάνες που είναι και οι δύο, τί έχουν να αντιμετωπίσουν μ΄ ένα τέτοιο ρίσκο.

 Κείμενο του Θοδωρή Γκόνη

Χρόνια τώρα ο Μάνος Ελευθερίου μελετάει τον Άμλετ, τους μονολόγους, τις μεγάλες σκηνές στις παλιές, μυθικές μεταφράσεις του Περβάνογλου και του Δαμιράλη.

Μετράει φόνους, βλέπει τα αίματα, το φαρμάκι, το δηλητήριο να στάζει, να κυλά, να μπαίνει στη φλέβα με τον ασπασμό, με το φιλί. Το αδελφικό.

Ο Μάνος Ελευθερίου γνωρίζει τον Άμλετ από στήθους.  Έρχεται σαν σκιά, σαν φάσμα, σαν όνειρο με το φάντασμα του πατέρα, να μας θυμίσει πως ο Άμλετ είμαστε εμείς. Μόνο που έχουμε ξεχάσει τον λόγο. Και αυτόν ακριβώς τον λόγο έρχεται να μας πει, να μας υπενθυμίσει με τον δικό του τον τρόπο, τον τρόπο του πατέρα. Του πατέρα του Άμλετ.

 

Βοηθοί Σκηνοθέτη: Μιχάλης Αγγελίδης, Δημήτρης Καντάς
Παραγωγή: Μικρή Άρκτος, Αιώρηση
Διεύθυνση Παραγωγής: Βιβή Γερολυμάτου

18 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Η παράσταση συνδυάζει αρμονικά το βαθιά ποιητικό κείμενο του Μάνου Ελευθερίου, όπου συστεγάζονται πολλαπλοί διαχρονικοί και πανανθρώπινοι προβληματισμοί που περισσότερο θέτουν ερωτήματα στον θεατή παρά προσφέρουν τελεσίδικες απαντήσεις, την αφαιρετική σκηνοθετική ματιά του ποιητικού Γκόνη και τη δωρική ερμηνεία του Χατζηπαναγιώτη που αξιοποιεί με εκπληκτική μαεστρία τα μέσα της προσωπικής εξάρτυσης ενός ώριμου ηθοποιού εκπλήσσοντας θετικά.

  3. Άξιζε τον κόπο η αναμονή, τόσο για το πρώτο θεατρικό του Μάνου Ελευθερίου, όσο και για την επιστροφή του Χρήστου Χατζηπαναγιώτη στις δραματικές καλλιτεχνικές απαρχές του. Μια διαβασμένη και καθόλου στείρων ελληνικών ανοιγμάτων συνομιλία με το σεξπηρικό αριστούργημα, σκαμμένη λιτά στο γαιώδους νυχτεριού ύφος Γκόνη και με τον πρωταγωνιστή σε κατακτημένη "αλλιώς" εκφορά και σκηνική επιφυλακή, μα, δυστυχώς, με περισπασμούς τόσο από εξωθορύβους της γειτονιάς όσο και από αγενείς ψιθυρίζοντες ή/και κατόχους κινητών θεατές. Προτείνεται.

  4. Αν και πολλές φορές μου αρέσει να γίνομαι αιρετικός αυτήν την φορά δεν μπορώ να διαφωνήσω με τις προηγούμενες κριτικές ούτε για την ερμηνεία αλλά δυστυχώς ούτε για το κείμενο. Λιτή η σκηνοθεσία ίσως για να μην σε αποσπάσει από το κείμενο αλλά δεν είναι εύκολο να βγάλεις άκρη για το αν ήθελε να καταλήξει κάπου ο συγγραφέας. Το ότι αναφέρεται στον πατέρα του Άμλετ μοιάζει περισσότερο ως αφορμή για να μιλήσει για την σχέση πατέρα γιου για την αδικία που υπάρχει στη γη και για την ματαιότητα όλων όσων κατάφερες από την στιγμή που θα επέλθει ο θάνατος, με μια συνεχή εναλλαγή που όντως μοιάζει ασύνδετη και χωρίς σκοπό περά από μια φιλοσοφική διάσταση

  5. Ο κ. Χατζηπαναγιώτης καθε τοσο
    αφήνει το ψυχαγωγικό θέατρο που ετσι κι αλλιώς χρόνια υπηρετεί αριστα, και ασχολείται με πιο δύσκολα πράγματα. Με εργα σοβαρότερα και κείμενα που εχουν άλλες ερμηνευτικές απαιτησεις.
    Μετά τον (άνθρωπο της βροχής) (η θεία κι εγω) κ.α. έδειξε και παλι την άλλη πλευρα τού υποκριτικού του ταλέντου.
    Μπράβο!
    Ευχαριστώ πολύ θεατρομανια

  6. Παρακολούθησα χτες την παράσταση στο θέατρο Θησείον. Από αισθητικής πλευράς μου άρεσε (έχω παρατηρήσει ότι σε γενικές γραμμές στο θέατρο αυτό ανεβαίνουν υψηλής αισθητικής αλλά και ποιότητας παραστάσεις), όπως μου άρεσε και η ερμηνεία του Χρήστου Χατζηπαναγιώτη (στο δύσκολο μονόλογο 70 λεπτών) η οπόια ουσιαστικά κράτησε και το ένδιαφέρον μου καθώς το ίδιο το κείμενο δε με ενθουσίασε, και σε ένα μονόλογο καθοριστικοί παράγοντες είναι η ερμηνεία και το κείμενο το ίδιο.

  8. Ενδιαφέρουσα παράσταση ως προς το περιεχόμενο. Δεν είχε τύχει να ξαναδώ μονόλογο, συνεπώς χωρίς να έχω μετρό σύγκρισης μπορώ να πω ότι ήταν ένα δύσκολο έργο το οποίο ήθελε απόλυτη συγκέντρωση (κάποιες στιγμές το κοινό έκανε υπερβολικά πολλή φασαρία και προσωπικά έχανα την προσοχή μου). Πολύ καλή η ερμηνεία του κου Χατζηπαναγιώτη.

  9. Δύσκολο κείμενο για να το θυμάσαι, οπότε συγχαρητήρια στον κύριο Χατζηπαναγιώτη που κατάφερε να το μάθει και να το θυμάται. Ωστόσο, ήταν αρκετά βαρετό και δε μπορούσε να κρατήσει το ενδιαφέρον του κοινού. Ευχαριστώ πάντως για την πρόσκληση.

  13. Καταρχήν ευχαριστώ για τη διπλή πρόσκληση! Ήταν από τις παραστάσεις που θα χαρακτήριζα αναμφίβολα ως ενδιαφέρουσα χωρίς όμως να μπορώ να πω αν ως θεατής της βάζω θετικό ή αρνητικό πρόσημο. Το κείμενο ήταν ιδιαίτερα καταιγιστικό, γεμάτο πληροφορίες, αρκετά πυκνογραμμένο και απαιτούσε έντονη συγκέντρωση για να το παρακολουθήσει κανείς. Η έλλειψη ηχομόνωσης στην αίθουσα δεν βοηθούσε καθόλου στη συγκέντρωση καθώς οι εξωτερικοί θόρυβοι αποσπούσαν την προσοχή (το σημείο αυτό της κριτικής αφορά μεν το χώρο και όχι την παράσταση, πλην όμως για τον λόγο που εξηγώ παραπάνω θεωρώ ότι συνδέεται με την παράσταση). Ο πρωταγωνιστής, ο οποίος κλήθηκε να ερμηνεύσει κόντρα ρόλο, οχι δηλαδή κωμικό όπως τον έχουμε συνηθίσει, κατά τη γνώμη μου ανταποκρίθηκε με αξιοπρέπεια σε ένα τόσο απαιτητικό κείμενο. Πολύ εντυπωσιακή η εναλλαγή των φωτισμών, που συνέβαλε σε μεγάλο βαθμό στην αποτύπωση της κλιμάκωσης και της αποκλιμάκωσης των συναισθημάτων.