Ο Συνεργός

από 09/03 έως 31/03
Διάρκεια: 90 λεπτά
Κείμενο: Γιώργος Χριστοδούλου
Σκηνοθέτης: Γιώργος Χριστοδούλου
Σκηνογραφία: Αλέξανδρος Γαρνάβος, Τζίνα Ηλιοπούλου
Κοστούμια: Αλέξανδρος Γαρνάβος, Τζίνα Ηλιοπούλου
Φωτισμοί: Ναυσικά Χριστοδουλάκου
Μουσική: Γιάννης Λατουσάκης (επιμέλεια)
Ερμηνεύουν: Χρήστος Κοντογεώργης, Φανή Παναγιωτίδου, Μαρία Προϊστάκη, Γιώργος Τριανταφυλλίδης

Περιγραφή

Η παράσταση «Ο Συνεργός» - σε σκηνοθεσία και κείμενο του Γιώργου Χριστοδούλου - παίρνει παράταση ​με τον ίδιο αυτή τη φορά σε πρωταγωνιστικό ρόλο ​​και συνεχίζεται στο θέατρο Επί Κολωνώ.

Περισσότερα

Στις αρχές του 2000 μια νεαρή κοπέλα από την Βέροια εξαφανίζεται μυστηριωδώς. Ο σύντροφός της, δηλώνοντας συντετριμμένος πως δε γνωρίζει τίποτα, την αναζητεί.

Η υπόθεση απασχολεί έντονα την ελληνική κοινή γνώμη και δεν αργεί να αποκαλυφθεί πως ο θύτης δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον άνθρωπο που την ψάχνει, ο οποίος αφού τη σκότωσε στη συνέχεια, με τη βοήθεια του ξαδέρφου του την εξαφάνισε.

Αυτή η πραγματική ιστορία, ενός από τα πιο γνωστά εγκλήματα που συγκλόνισαν την ελληνική κοινωνία, αποτέλεσε την έμπνευση για τη συγγραφή και το ανέβασμα ενός νέου θεατρικού έργου, με μια διαφορά όμως: Το έργο αυτό δεν επικεντρώνεται στο θύτη, ούτε στο θύμα.

Ο Αποστόλης ζει ήρεμα τη ζωή του μαζί με τη γυναίκα του στο χωριό, όταν ένα βράδυ ο αγαπημένος του ξάδερφος θα του ομολογήσει πως σκότωσε την κοπέλα του, ζητώντας του να τον βοηθήσει να κρύψει το πτώμα. Οικογένεια, φιλία, αγάπη, έρωτας, έννοιες που σε μια στιγμή διαστρεβλώνονται, σε ένα γαϊτανάκι καταστροφής, ψεμάτων και ενοχών πίσω από τις κλειστές πόρτες της ελληνικής επαρχίας, με ήρωες ανθρώπους της διπλανής πόρτας.

Σε μια εποχή που τα όρια του καλού και του κακού διερευνώνται εκ νέου, ο Γιώργος Χριστοδούλου, στην τρίτη του προσωπική σκηνοθεσία, μαζί με τους ηθοποιούς της παράστασης, προσπαθούν να κατανοήσουν το πώς ένας άνθρωπος, μια ολόκληρη κοινωνία, γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη συνεργός.

Βοηθός σκηνοθέτη: Αθηνά Σακαλή

Φωτογραφίες - Βίντεο: Δομνίκη Μητροπούλου

Συμμετοχή στα Βίντεο-Τραγούδι:Αθηνά Σακαλή

Επιμέλεια Σκηνικού:Γιώργος Χριστοδούλου

Βίντεο παράστασης: Δομνίκη Μητροπούλου, Αλέξης Ορφανίδης

Social Media: Δανάη Γκουτκίδου

Υπεύθυνοι επικοινωνίας παράστασης: Μαριάννα Παπάκη, Νώντας Δουζίνας

Διεύθυνση Παραγωγής: Μαρία Αναματερού

Βοηθός Παραγωγής: Αμαλία Θεοχαρούδη

Παραγωγή: Ομάδα Νάμα

Έγραψαν για την παράσταση:

«Η παράσταση, έχει ατμόσφαιρα και δυναμισμό, σε βάζει μέσα στο ζοφερό κλίμα και σε σημεία χτυπάει σαν γροθιά στο στομάχι. Ωραίες, ζωηρές ερμηνείες και από τους τέσσερις ηθοποιούς» [Τώνια Καράογλου | Αθηνόραμα]

«Ένα ακόμα παράδειγμα νέου ηθοποιού που μπαίνει στην συγγραφική διαδικασία με ενδιαφέροντα αποτελέσματα. Ο Γιώργος Χριστοδούλου καταπιάνεται με το ζήτημα των γυναικοκτονιών, μια κοινωνική μάστιγα που ολοένα και γιγαντώνεται χωρίς να τυγχάνει των απαραίτητων αντανακλαστικών από τους θεσμούς για την πρόληψη του. Με απλή, καθημερινή γλώσσα, ο «Συνεργός» του Χριστοδούλου δίνει έμφαση στην ψυχολογία των χαρακτήρων. Εδώ το θύμα απουσιάζει καθώς η αφήγηση εστιάζει στα γεγονότα μετά το φόνο: Στη συμπεριφορά, την τακτική και τον χαρακτήρα του γυναικοκτόνου αλλά κυρίως μεγεθύνει τον εφιάλτη των ενοχών που κυνηγούν τον συνεργό του. Ένα δυναμικό κείμενο, ένα καλό έργο». [Στέλλα Χαραμή | Monopoli.gr]

«Με μία σκηνοθετική ματιά ρεαλιστική, καθόλου ηθικοπλαστική, ο Γιώργος Χριστοδούλου ξεδιπλώνει επί σκηνής ανθρώπινα διλήμματα και κοινωνικούς προβληματισμούς έχοντας συμμάχους τέσσερις πολύ καλούς ηθοποιούς στο σανίδι. […] Μία παράσταση με σαφή σκηνοθετική οπτική που παίρνει ξεκάθαρη θέση σε όλα αυτά που ζούμε σήμερα. Αυτό που δηλαδή φαίνεται πως εκλείπει από το σύγχρονο ελληνικό θέατρο». [Γεωργία Οικονόμου | News24/7]

«Η σκηνοθεσία του Γιώργου Χριστοδούλου προδίδει βαθύ συναίσθημα και εξαντλητική προετοιμασία, και βρήκε σοφά το μέτρο της ιδεολογο-αισθητικής ταύτισης όλων των συντελεστών της παράστασης με το έργο. Εντόπισε και δίδαξε όλες εκείνες, τις ιδιαίτερα λεπτές, ισορροπίες, που καθιστούν αυτό το τόσο λεπτομερειακά ψυχογραφικό δράμα κοινωνικο-πολιτικό θέατρο. […] Είναι μια εξαιρετική παράσταση, που πρέπει να δείτε οπωσδήποτε». [Κάτια Σωτηρίου | Mytheatro.gr]

«Με αυξοµειούµενες εντάσεις, η παράσταση επιχειρεί ένα συνειδησιακό απεικονιστικό γράφηµα, αφήνοντας στην άκρη ηθικολογία και διδακτισµό». [Κώστας Ζήσης | Documento]

«Η απόλυτη αλήθεια της παράστασης μας μεταφέρει σε ένα κλίμα ζοφερό και λειτουργεί σαν μια γροθιά στο στομάχι για τον θεατή. Κανείς μας δεν μπόρεσε να μιλήσει μετά το τέλος της παράστασης και της υπόκλισης. Όλοι μας συγκλονισμένοι χρειαστήκαμε ώρα για να βρούμε τα λόγια μας και αυτό είναι η πιο περίτρανη απόδειξη της δύναμης που φέρει μέσα της η παράσταση «Ο Συνεργός». Καμία λεπτομέρεια δεν έμεινε στην τύχη της. Όλα φάνηκε ότι ήταν αποτέλεσμα εξαντλητικής προσοχής και σκληρής δουλειάς και αξίζουν στον Γιώργο Χριστοδούλου πολλά συγχαρητήρια». [Λουκία Μητσάκου | Theaterproject365.gr]

«Η παράσταση αρπάζει τον θεατή από την αρχή με αβίαστη ροή, συμβολισμούς, δυνατές ερμηνείες και τον οδηγεί σε μια διαδρομή συναισθηματικών διακυμάνσεων. Το φινάλε ανοιχτό και μετέωρο, με χαραμάδες ελπίδας. […] Είχα καιρό να νιώσω έτσι με νεοελληνικό κείμενο, ερμηνείες, σκηνοθεσία. Το έργο «Ο ΣΥΝΕΡΓΟΣ», του Γιώργου Χριστοδούλου, έχει αλήθεια και ανεβάζει ψηλά τον πήχη…» [Ντίνα Καρρά | Onlytheater.gr]

«Στο κομμάτι της υποκριτικής, όλοι τους υπήρξαν εξαιρετικά πειστικοί ως προς αυτό που κλήθηκαν να αποπερατώσουν. Σου έδιναν την εντύπωση, πως δεν ερμηνεύουν, αλλά πως είναι ο ρόλος. Αυτόείναι ένα σπουδαίο επίτευγμα!» [Ιωάννης Λάζιος, Τheatromania.gr]

«Αν και η μεταφορά στο θέατρο πραγματικών γεγονότων, όπως αυτό του 2005 στην ελληνική επαρχία, με τα τόσο έντονα στοιχεία ναρκισσισμού και αγωνίας που εμφανίστηκαν στην τηλεόραση, είναι δύσκολη και προκλητική, εντούτοις, ο Γιώργος Χριστοδούλου κατάφερε να δομήσει ένα κείμενο γεμάτο δύναμη και εκφραστικότητα, που ίσως στην αρχή ξαφνιάζει τον απροετοίμαστο θεατή με την προσέγγιση του, αλλά σύντομα τον απορροφά απόλυτα». [Παύλος Λεμοντζής, Cityportal.gr]

«… Όλ’ αυτά μεταπλάθει ειρωνικά σατιρίζοντάς τα, αλλά και αναπαράγοντάς τα ευπειθώς ο δοκιμασμένος σε αυτή τη δραματική γλώσσα Γιώργος Χριστοδούλου. Ο κώδικας μάς είναι οικείος, όχι όμως και λιγότερο αποτρόπαιος. Δείτε αυτή την παράσταση με τις ακραίες καταστάσεις καταλλήλως κι αναλόγως μεγεθυμένες». [Κωνσταντίνος Μπούρας | Fractalart.gr]

«Εξαιρετικός ο Χρήστος Κοντογεωργής και η Φανή Παναγιωτίδου στο σπαραχτικό ρόλο της μάνας. Στη συνάντηση με την Τασούλα λίγο πριν τελειώσει η παράσταση ανατριχιάσαμε». [Ζωή Δημητρίου | Provocateur.gr]

«Η δυναμική του κειμένου, η δυνατή ερμηνεία των ηθοποιών, η έντονα ρεαλιστική σκηνοθεσία και τα ιδιαίτερα μουσικά ακούσματα δίνουν μια δυνατή γροθιά στο στομάχι των θεατών. Ένα έργο που τόλμησε να ασχοληθεί με ξεχωριστή ματιά, με ένα εξαιρετικά επίκαιρο θέμα» [Σμαρώ Κώτσια | Theatrikaprogrammata.gr]

«Εν κατακλείδι, μια συγκλονιστική υπόθεση, μια πολύ ενδιαφέρουσα οπτική της ιστορίας και τέσσερις πολύ δυνατές ερμηνείες συνθέτουν μια πολύ καλή παράσταση που σίγουρα θα πρέπει να βάλετε στη λίστα σας». [Πάνος Καισσαράτος | In.gr]

 

Φωτογραφίες

Βίντεο

Πότε & Πού

Επί Κολωνώ

από 09/03 έως 31/03
Ναυπλίου 12 και Λένορμαν 94, Κολωνός, Αθήνα (στάση Μετρό: “Μεταξουργείο”)
Τηλ: 2105138067 Email: [email protected] Website: www.epikolono.gr

Εισιτήρια: Κανονικό: 15€
Μειωμένο: 12€
Πληροφορίες: Αξίζει να σημειωθεί πως η παράσταση τιμήθηκε με το 1ο βραβείο σκηνοθεσίας και το 2ο καλύτερου νεοελληνικού έργου στα Θεατρικά Βραβεία Κοινού All4fun 2023.
Προπώληση: https://www.more.com/theater/o-synergos/

Ημέρες & Ώρες
Δ
Τ
Τ
Π
Π 21.15
Σ 21.15
Κ 21.15

6 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Από τον Ιωάννη Λάζιο

    Στο θέατρο «Επι Κολωνώ» είδαμε την παράσταση «Ο Συνεργός». Σε γενικές γραμμές η σκηνοθεσία στηρίχτηκε στην έννοια της λευκότητας και στον ρεαλισμό. Τόσο στη σκηνογραφία, όσο και στον φωτισμό επιλέχθηκε το λευκό. Ακόμα και στα οπτικοακουστικά μέσα που χρησιμοποιήθηκαν (video) κυριαρχούσε το λευκό φως και βέβαια το φόρεμα της Αθηνάς Σακαλή ήταν λευκό. Αποσυμβολίζοντας αυτή την επιλογή, θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι μια προσπάθεια να καταδειχθεί η φαινομενική καθαρότητα και αγνότητα της κοινωνίας και πώς αυτή η καθαρότητα υποχωρεί, καθώς εξελίσσεται η θεατρική πράξη.

    Ειδικότερα, η σκηνοθεσία ακολούθησε την πλοκή του έργου, η οποία στόχο είχε να αναδείξει τις κοινωνικές επιπτώσεις στη ζωή των προσώπων, τα διλήμματα και τις εσωτερικές συγκρούσεις που βιώνουν όσοι ανήκουν στον περίγυρο ενός δολοφόνου. Αυτό αναδείχθηκε ικανοποιητικά από τον Γιώργο Χριστοδούλου, ο οποίος σκηνοθέτησε την παράσταση. Σίγουρα τον βοήθησε, που είναι και ο συγγραφέας του έργου. Ενδιαφέρον, είχε και η χρήση οπτικοακουστικών μέσων (video) παράλληλα με την θεατρική πράξη. Τέλος, ο ρυθμός της παράστασης ήταν μέτριος και αυτό έδινε το περιθώριο να αναπτυχθεί ο κάθε χαρακτήρας ικανοποιητικά, αλλά όχι απόλυτα, με αποτέλεσμα να έχουμε κενά αντίληψης ως προς το γιατί αντιδρούν όπως αντιδρούν τα πρόσωπα του δράματος. Αλλά ήταν τόσο λίγο που δεν επηρέαζε την θεατρική πράξη.

    Στο κομμάτι της υποκριτικής, όλοι τους υπήρξαν εξαιρετικά πειστικοί ως προς αυτό που κλήθηκαν να αποπερατώσουν. Σου έδιναν την εντύπωση, πως δεν ερμηνεύουν, αλλά πως είναι ο ρόλος. Αυτό είναι ένα σπουδαίο επίτευγμα! Ήταν τρομακτικό να βλέπεις τον Γιώργο Τριανταφυλλίδη: οι εναλλαγές, η ένταση, ο θυμός και η οργή του ήταν μεταδοτική, σε σημείο να ξεχνάς ότι είναι ένας ρόλος και να τον αντιπαθείς βλέποντάς τον. Ο Χρήστος Κοντογεώργης αποτύπωσε την απελπισία του με γλαφυρότητα. Η Φανή Παναγιωτίδου στον ρόλο της τραγικής μάνας υπήρξε καθηλωτική. Έδωσε γλαφυρά μορφή στην άγνοια, την ελπίδα, το αδιέξοδο και φυσικά την αγανάκτηση και την τραγική θλίψη. Πλησίασε τον ρόλο της χωρίς υπερβολές και ακρότητες χαρίζοντάς μας μια πλήρη ερμηνεία. Αναφορικά με την Μαρία Προϊστάκη, έχω να πω ότι σε σημεία η ερμηνεία της υπήρξε αδύναμη και ίσως επιφανειακή στις μεταβάσεις. Ακόμη, παρατήρησα μια δυσκολία στην εκφορά του λόγου της όταν ανέβαζε την ένταση στην φωνή της.

    Να μη λησμονήσουμε, βέβαια, και την συμμετοχή της Αθηνάς Σακαλή, μέσω βίντεο, που το τραγούδι της προσέθεσε μια διαφορετική νότα στην παράσταση. Η φωτεινή της παρουσία μέσω της οθόνης αναδείκνυε ακόμα πιο έντονα το σκοτάδι της αποτρόπαιας πράξης του δολοφόνου.

    Το σκηνικό και τα κοστούμια ήταν των Αλέξανδρος Γαρνάβος, Τζίνα Ηλιοπούλου. Πρέπει να πούμε για το σκηνικό ότι η λευκότητά του είχε ενδιαφέρον σαν σύλληψη, ειδικότερα καθώς μειούνταν στην διάρκεια της παράστασης. Ακόμη, ότι ο σκηνικός χώρος ήταν χωρισμένος σε δύο κέντρα: το σπίτι και το εκτός σπιτιού χώρο. Τοποθετώντας το σπίτι στο κέντρο δείχνει την συνάφεια με την σκηνοθεσία και το κείμενο, που τοποθετεί το ελληνικό σπίτι στο επίκεντρο, αλλά το αφήνει έκθετο χωρίς τοίχους ανοιχτό στην κοινωνία. Ενδιαφέρον, παρουσίασε η ρωγμή στον τοίχο του σπιτιού, μέσα από τον οποίο έβγαινε χώμα. Είναι ένα σημείο καμπής στην εξέλιξη της ιστορίας και των σχέσεων του ζευγαριού που μένει στο σπίτι και θυμίζει συνεχώς ότι αν κάτι ραγίσει δύσκολα ξανακολλάει. Πρέπει να επισημανθεί εδώ ότι η σχέση του σκηνικού με το κοινό είναι προβληματική για κάποιους θεατές, καθώς δημιουργούν πρόβλημα ορατότητας οι μπροστινές κολώνες και αναγκάζει αυτούς που βρίσκονται στα άκρα τις πλατείας να κινούνται δεξιά και αριστερά. Για τα κοστούμια δεν μπορούμε να πούμε και πολλά. Τίποτα το αξιοσημείωτο, πέραν του ότι ακολουθούσαν μια συνέπεια συνοχής με την ρεαλιστική σκηνοθεσία, ειδικά με την αλλαγή φάση της μητέρας, που ντύνεται στα μαύρα, όταν περνά από την άγνοια στην γνώση και μαθαίνει ότι η κόρη της έχει δολοφονηθεί.

    Ο φωτισμός της Ναυσικάς Χριστοδουλάκου ανέδειξε την λευκότητα του σκηνικού και την ενσωμάτωσε. Επικεντρώθηκε στην ορατότητα και όχι στην προσπάθεια δημιουργίας ατμόσφαιρας, με εξαίρεση την σκηνή με το κερί, που δημιούργησε μια κατανυκτική ατμόσφαιρα.

    Φεύγοντας από το θέατρο «Επι Κολωνώ», φεύγεις με την εντύπωση ότι ο χρόνος σου δεν πήγε στράφι, που νομίζω είναι η μεγαλύτερη αγωνία των θεατών. Φεύγεις έχοντας δει μια εξαιρετικά δυνατή παράσταση. Μελανό σημείο στην εμπειρία μου είναι ότι το θέατρο επέτρεπε στο κοινό να μπαίνει με τα ποτά του στην αίθουσα και φυσικά να πίνει κατά τη διάρκεια της παράστασης. Το αποτέλεσμα; Να ακούγονται τα παγάκια να χτυπούν σε κρίσιμες δραματικές στιγμές. Επιπλέον, επέτρεψε σε κάποιους να βγουν την ώρα της παράστασης και να επιστρέψουν με γεμάτο ποτό, όντας μεθυσμένοι, να μιλούν και να γελούν την ώρα της παράστασης! Αυτή η ασυδοσία δεν είναι δυνατόν να ενισχύεται από το θέατρο. Κατανοώ ότι είναι δύσκολοι καιροί για τα θέατρα και ότι τα μπαρ των θεάτρων είναι πηγή εσόδων για αυτά, αλλά δεν μπορούμε να δεχόμαστε αυτή την συμπεριφορά που προσβάλει αφενός το κοινό που προσπαθεί να αφεθεί στις ερμηνείες και αφετέρου τους ηθοποιούς που καταθέτουν την αλήθεια τους, με πόνο και δυσκολία ψυχής. Αυτή είναι και η ειδοποιός διαφορά του θεάτρου από τον κινηματογράφο: το κοινό έρχεται σε μέθεξη και δεν μπορεί να κάνει ό,τι θέλει γιατί μπορεί τελικά να καταστρέψει με την στάση του μια υπέροχη παράσταση.