Ο θάνατος του Ιβάν Ίλιτς

από 19/01 έως 26/04
5ος χρόνος παραστάσεων
Διάρκεια: 90’ (χωρίς διάλειμμα)
Συγγραφέας: Λέων Τολστόι
Μετάφραση: Παύλος Στεφάνου(από τα ρωσικά)
Διασκευή: Κωνσταντίνα Νικολαΐδη
Σκηνοθέτης: Κωνσταντίνα Νικολαΐδη
Σκηνογραφία: Νίκος Κασαπάκης
Κοστούμια: Νίκος Κασαπάκης
Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα
Μουσική: Γιάννης Οικονόμου(σύνθεση)
Κίνηση: Χριστίνα Φωτεινάκη
Ερμηνεύουν: Γιώργος Γαλίτης, Θανάσης Κουρλαμπάς

Περιγραφή

Η παράσταση που απέσπασε διθυραμβικές κριτικές και η οποία παρουσιάστηκε σε Πανελλήνια Πρώτη κάνοντας γνωστό στο ελληνικό κοινό το μεγαλειώδες αυτό έργο του Τολστόι, συνεχίζει την επιτυχημένη της πορεία για 4η χρονιά προσφέροντας μια πρωτόγνωρη εμπειρία στους θεατές.

Περισσότερα

Οι ηθοποιοί Γιώργος Γαλίτης και Θανάσης Κουρλαμπάς ξετυλίγουν όλη την υποκριτική τους γκάμα επί σκηνής, τόσο σε κωμικό όσο και σε δραματικό επίπεδο, ενσαρκώνοντας όλους τους ρόλους της νουβέλας, σ’ ένα θεατρικό παιχνίδι το οποίο σφύζει από Ζωή!

Υπόθεση

Ο ευκατάστατος δικαστής Ιβάν Ιλίτς, αρρωσταίνει βαριά. Η αρρώστια κι ο επικείμενος θάνατός του, εκμηδενίζουν όλη την προηγούμενη ζωή του. Επιτυχίες, ανούσιες συναναστροφές, εξουσία, κύρος και χρήμα στέκουν αδύναμα μπροστά στο τέλος. Ολόκληρη η ύπαρξη του Ιβάν Ιλίτς σείεται συθέμελα γιατί, όσο κι αν προσπαθεί να αποδεχτεί το συμπέρασμα ότι «ο Γάιος είναι άνθρωπος, οι άνθρωποι είναι θνητοί, άρα και ο Γάιος είναι θνητός» που διδάχτηκε κατά την περίοδο των φοιτητικών του χρόνων, το Εγώ του τον κρατάει γερά δέσμιό του. Ο Γάιος ναι… αυτός όμως όχι! Αυτός μπορεί να ξεγελάσει τον Θάνατο!

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΙΒΑΝ ΙΛΙΤΣ βασίζεται σε αληθινό γεγονός, στην αρρώστια και στον θάνατο του δικαστή Ιβάν Ιλίτς Μετσνίκοφ, όπως τα διηγήθηκε στον ίδιο τον Τολστόι η μητέρα του αποθανόντος. Παρ’ όλο που δεν είναι από τα πιο γνωστά έργα, συγκαταλέγεται από φιλοσόφους και λογοτέχνες στα πιο σημαντικά και πιο ώριμα έργα του Τολστόι.

Φωτογραφίες: Γιώργος Σακκάς
Γραφιστική επιμέλεια: Γιάννης Στιβανάκης
Promo video: Κώστας Γεραμπίνης
Επικοινωνία: Άντζυ Νομικού
Παραγωγή: A PRIORI www.a-priori.gr

Facebook Pages

https://www.facebook.com/ivanilits/

&

https://www.facebook.com/apriori11/

 

Σημείωμα σκηνοθέτριας Κωνσταντίνας Νικολαΐδη

Πρέπει να είναι… 10 χρόνια… περίπου ναι, τόσα έχουν περάσει απ’ όταν πρωτοδιάβασα αυτό το αριστούργημα. Το είχα βρει ανάμεσα σε κάτι βιβλία της θείας μου και το «έκλεψα» με μαεστρία. Παρ’ ότι δεν έχω καλή μνήμη, θυμάμαι έντονα τη στιγμή που διάβασα το συγκεκριμένο βιβλίο. Ήταν νύχτα και ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου, στο πατρικό μου. Είχε ησυχία. Όταν διάβασα και την τελευταία λέξη, το έκλεισα, έμεινα λίγο στη σιωπή και στο σκοτάδι και αναρωτήθηκα -πέραν από αυτά που ένιωσα τα οποία είχαν τεράστιο όγκο για να καταφέρω να αποκρυπτογραφήσω- τι είχα μόλις δει! Ναι, πολύ σωστά! Δεν είχα διαβάσει τον Θάνατο του Ιβάν Ιλίτς, τον είχα δει! Κι όχι μόνο! Τον είχα ζήσει! Η υπέροχη πένα του Τολστόι μπόρεσε, όχι μόνο να μου δημιουργήσει εικόνες, αλλά να με κάνει συμπαίκτη. Ήμουν εκεί, σε όλα όσα συνέβησαν σ’ αυτόν τον άνθρωπο… τον Ιβάν Ιλίτς. Μα αυτό το έργο είναι θέατρο! Είναι πιο θέατρο κι απ΄ το θέατρο! Το έκλεισα. Δεν ήταν τότε η ώρα του να το κάνω κάτι. Δεν μπορούσα τότε να το κάνω κάτι. Μετά, όπως συμβαίνει δυστυχώς κάποιες φορές, χαθήκαμε. Πέρασαν τα χρόνια, ξέχασα τον τίτλο, ξέχασα την υπόθεση, ξέχασα και τον συγγραφέα (συγνώμη Μέγα Τολστόι, μα αυτή είναι η αλήθεια). Θυμόμουν μόνο την απόχρωση του εξώφυλλου, ένα περίεργο όνομα κι ένα πόμολο. Α! Και μια κουρτίνα! Κι έναν Θάνατο. Τον Θάνατο. Τα τελευταία χρόνια άρχισα να το αναζητώ πιο επίμονα. Το έψαξα πάρα πολύ, σφούγγιζα το μυαλό μου να βρω μία έστω μικρή πληροφορία για κάτι… Κάτι! Δυστυχώς τίποτα. Ρώτησα πολλούς, περιέγραψα όπως-όπως την ιστορία (είχε ξεθωριάσει κι αυτή, παρ’ όλο που το συναίσθημα ήταν το ίδιο έντονο μέσα μου όπως εκείνη τη νύχτα), έψαξα στο ίντερνετ… αλλά τι να βρεις με μια κουρτίνα, ένα πόμολο κι έναν Θάνατο. Η Πίστη όμως μετακινεί βουνά κι εγώ πίστευα βαθιά μέσα μου ότι θα το βρω, ότι θα με βρει! Και με βρήκε. Αυτό με βρήκε! Μετά από 10 χρόνια. Εγώ απλώς κάτι έψαχνα για Ντοστογιέφκσι… να ‘ναι καλά! Και να ‘μαστε τώρα εδώ! Ο Γιώργος, ο Θανάσης κι εγώ, να σκαλίζουμε αυτή την υπέροχη ιστορία. Να γελάμε… να κλαίμε… να φοβόμαστε… να αγαπάμε! Αυτά κι άλλα τόσα, μέσα απ’ τον Θάνατο του Ιβάν Ιλίτς. Ένας απλός Θάνατος ενός απλού ανθρώπου, όπως τον περιγράφουν. Για μένα… ένας ύμνος στη Ζωή και στον Θάνατο!

 

Σημείωμα μεταφραστή Παύλου Στεφάνου

Ο Τολστόι στη νουβέλα του «Ο θάνατος του Ιβάν Ιλίτς» ξεσκεπάζει το αξιοθρήνητο κενό της ζωής αυτής (και υπάρχουν, σαν κι αυτή, μυριάδες, μυριάδων). Με τις κωμικές φιλοδοξίες της, τις φτωχές ικανοποιήσεις του εγωισμού που δεν προσπορίζουν καμία σχεδόν ευχαρίστηση, την ανία και την αηδία του υπαλληλικού σταδίου, τις παραχωρήσεις που πληγώνουν και οργίζουν και τέλος τη μόνη αληθινή ευτυχία, τη χαρτοπαιξία! Και η γελοία αυτή ζωή κινδυνεύει από μια αιτία ακόμα πιο γελοία… Μετά ακολουθεί… το ψέμα της ασθένειας, το ψέμα του γιατρού, το ψέμα της οικογένειας… το ψέμα της ζωής. Ο Ιβάν Ιλίτς θρηνεί για την απομόνωση του και τον εγωισμό των ανθρώπων. Υποφέρει φρικτά ως την ημέρα που συνειδητοποιεί ότι ολόκληρη η περασμένη ζωή του ήταν ένα ψέμα. Αλλά το ψέμα αυτό, ακόμη και τούτη την ύστατη ώρα, μπορεί να το επανορθώσει.

 

 

Φωτογραφίες

Πότε & Πού

Αλκμήνη

από 19/01 έως 26/04
Αλκμήνης 8-12, Γκάζι
Τηλ: 210 3428650 Email: [email protected] Website: www.theatro.gr

Εισιτήρια: Α Ζώνη: 16€
Β Ζώνη: 13€
Κερκίδες: 10€
Πληροφορίες: 210 3428650

Ημέρες & Ώρες
Δ
Τ
Τ
Π
Π 18:00
Σ
Κ 19:00

35 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Η παράσταση πολύ καλή με πετυχημένες ατάκες και διαλόγους . Είχε καλό, έξυπνο χιούμορ και όσο χρειαζόταν .όμορφος χώρος και εφέ που σε βάζουν στο κλίμα της τότε εποχής .εξαιρετική παράσταση θα ξαναπήγαιναμε να την δούμε !!!

  2. Η υποκριτική δεινότητα αυτών των δύο καλλιτεχνών είναι ασύλληπτη... έχω παρακολουθήσει πολλές παραστάσεις αλλά πρώτη φορά κατάλαβα τι σημαίνει ηθοποιός... νιώθω πραγματικά τυχερή που είδα τέτοια παράσταση... Θεατρομανια ευχαριστώ από καρδιάς.

  3. Σπεύσατε, όσο ακόμα προλαβαίνετε, να απολαύστε ΘΕΑΤΡΟ και ΗΘΟΠΟΙΟΥΣ! Δεν θα πω πολλά γιατί η συγκεκριμένη εμπειρία δεν περιγράφεται εύκολα. Παρακολούθησα την παράσταση σχεδόν χωρίς ανάσα για να μη χάσω δευτερόλεπτο, την παραμικρή κίνηση, λέξη, γκριμάτσα των δύο αυτών ΜΕΓΑΛΩΝ ΗΘΟΠΟΙΩΝ! Πολλά συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές της παράστασης!!!!!

  4. Εκπληκτική σκηνοθεσία, η οποία χωρίς την εξαιρετική ερμηνεία των δύο ηθοποιών θα είχε πάει χαμένη. (Μαύρο) χιούμορ, κοινωνικός σχολιασμός και υπαρξιακός τρόμος, σε 90 λεπτά αψεγάδιαστης υποκριτικής εκτέλεσης. Ευχαριστώ για την ευκαιρία να παρακολουθήσω αυτό το διαμάντι.

  5. Μια από τις καλύτερες παραστάσεις που έχω δει!!!
    Απίστευτες ερμηνείες των ηθοποιών!!!
    ..φέρουν με απόλυτη επιτυχία τις δύο πλευρες του Ιβάν... κωμική δραματική όπως και τους υπόλοιπους χαρακτήρες που υποδύονται.
    Αξίζει να το δείτε!!

  6. ΜΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΟΡΥΦΑΙΕΣ ΤΗΣ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΣΕΖΟΝ...ΟΙ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ ΤΩΝ ΗΘΟΠΟΙΩΝ ΗΤΑΝ ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ ΕΞΩΓΗΙΝΕΣ-ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΕΣ...Η ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΗ,Ο ΥΠΑΡΞΙΑΚΟΣ ΦΟΒΟΣ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ,Η ΜΑΤΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΥΛΙΣΜΟΥ,Η ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ,Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ,ΚΑΙ Η ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ...

  7. Όταν η μεγαλοφυής γραφή του Λέοντος Τολστόι, στη φιλοσοφική νουβέλα του «Ο θάνατος του Ιβάν Ίλιτς», διασκευάζεται - σκηνοθετείται εξαιρετικά ως θεατρικό δρώμενο [από την Κωνσταντίνα Νικολαΐδη] και αποδίδεται από δύο ηθοποιούς όπως Γιώργος Γαλίτης και ο Θανάσης Κουρλαμπάς, τότε το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να ενθουσιάζει. Με σκηνικό – επίκεντρο του έργου μια δερμάτινη καρέκλα, σύμβολο χρήματος και εξουσίας, γνωρίζουμε τη ζωή και την πορεία προς το θάνατο τού δικαστή Ιβάν Ίλιτς. Οι δύο ηθοποιοί μεταβάλλονται άλλοτε στον βασικό ήρωα, άλλοτε στη γυναίκα άλλοτε στον υπηρέτη κοκ., με θαυμαστή ευκολία, πειστικότητα και με πινελιές – ενέσεις χιούμορ, όλα με ρυθμό κατάλληλο, πότε ταχύ πότε δίνοντας χώρο και χρόνο στη σιωπή, στην σκέψη, στον αναστοχασμό.
    Ο Ιβάν Ίλιτς είναι πετυχημένος, με βάση τα πρότυπα που κυριαρχούν στην οικογένειά του και στην κοινωνία της εποχής. Είναι ένας υψηλόβαθμος δημόσιος υπάλληλος, καλά αμειβόμενος, με καλό γάμο και υψηλές διασυνδέσεις. Ένας δικαστής με θέση και κύρος. Για να πετύχει το στόχο της ζωής του, την ανέλιξη μέσα από τον ανταγωνισμό, στηρίχθηκε στο διαρκή υπολογισμό των κινήσεών του, έπνιξε κάθε ίχνος από τον παιδικότητα – ειλικρίνεια – συναίσθημα που κάποτε είχε. Αυτό έκανε στη διάρκεια των σπουδών του, στην πορεία της καριέρας του, στην επιλογή συζύγου για τον ίδιο αλλά και για την κόρη του. Οριοθέτησε τις σχέσεις του, απομακρύνθηκε από τους «από κάτω» και έφτιαξε προσβάσεις, που διαρκώς ενισχύονταν, προς τους «από πάνω». Η χαρτοπαιξία μετατράπηκε σε μόνη διαφυγή του.
    Ένα χτύπημα, που θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο, μετατρέπεται σε διαρκή – μόνιμο και ιατρικά ανεξήγητο πόνο, που στερεί σιγά – σιγά, αρχικά, και, ακολούθως, με ταχύτητα τον ίδιο υποψήφιο νεκρό. Σε αυτό το ταξίδι προς το θάνατο αναζητά λίγη συμπόνοια, λίγη αγάπη, μα δεν τη βρίσκει σε ό,τι έχει χτίσει γύρω του. Ό,τι έφτιαξε είναι ένα ψέμα. Η γυναίκα του φθάνει τη μέρα του θανάτου να λογαριάζει το πώς θα εισπράξει μεγαλύτερη σύνταξη, η κόρη τον εγκαταλείπει την ώρα που πονά για να συνοδεύσει τον καλό – πλούσιο αρραβωνιαστικό στο θέατρο, οι γιατροί, οι φίλοι, τον τριγυρίζουν με υποκρισία, ψέμα και υπολογισμό… Έτσι, ο πόνος μετατρέπεται στην αλήθεια, που του επιτρέπει να συνδιαλλαγεί με τον εαυτό του, με την ψυχή του και να στοχαστεί πάνω στη ζωή που έζησε, πάνω στην επιτυχία για την οποία είχε αποκρυσταλλώσει βεβαιότητα. Με συντροφιά τον πόνο, μέσα στη μορφίνη και τις παραισθήσεις, βρίσκει τη δύναμη να δικάσει τον εαυτό του, να ξεπεράσει τις έντονες αντιστάσεις του εγώ του και να καταλήξει πως πήρε τη ζωή του λάθος. Ο άτεγκτος δικαστής βρίσκει παρηγοριά μόνο στην αναπόληση της παιδικότητας, στις λίγες αληθινές στιγμές που υπήρξαν στη φοιτητική ζωή, στον έρωτα που εγκατέλειψε, πριν ενταχθεί πλήρως στο σάπιο σύστημα και αποτελέσει συστατικό στοιχείο του. Στο τέλος της ζωής του ζητά συγνώμη από τους γύρω του, μόνο που έξω από το μικρό παιδί του (που τα μάτια του τρέχουν ειλικρινή δάκρυα) άλλος από το στενό φιλικό – οικογενειακό περίγυρο δεν μπορεί να την καταλάβει, μιας και όλοι τους έχουν διαμορφωθεί κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσή του.
    Μόνος αληθινός φίλος αποδεικνύεται ο Γεράσιμος, ο μουζίκος, ο εκπρόσωπος της φτωχής αγροτιάς, ο εργάτης – υπηρέτης του. Εκφράζοντας μια καινούρια κοινωνική πραγματικότητα που βρίσκεται υπό διαμόρφωση, εκφράζοντας την υγεία μιας πραγματικής – νέας ηθικής που γεννιέται, στέκεται ανυπόκριτα δίπλα του, βοηθώντας και συμπάσχοντας περισσότερο παρά υπηρετώντας τον, γίνεται ο άνθρωπος που μπορεί να ακουμπήσει και να αισθανθεί γαλήνη και ανακούφιση… Αν ο Τολστόι μας προσανατολίζει από τη μία σε μια αφηρημένη ατομική συνείδηση ενός νοήματος, που κρύβει η ψυχή της σάπιας απερχόμενης κυρίαρχης τάξης, από την άλλη μας αποκαλύπτει πως αυτή η τάξη απλά αναπαράγει τον εαυτό της και τα αδιέξοδά της. Το πραγματικά καινούριο βρίσκεται σε άλλες κοινωνικές δυνάμεις κι όχι σε μια μεταφυσική ενατένιση του εσωτερικού κόσμου και αναζήτησης μιας ψυχικής κάθαρσης αποκομμένης από την κοινωνία που την καθορίζει. «... οι αντιφάσεις στις απόψεις και στις θεωρίες του Τολστόι δεν είναι τυχαίες, αλλά είναι έκφραση των αντιφατικών συνθηκών που επικρατούσαν στη ρωσική ζωή το τελευταίο τρίτο του 19ου αιώνα... Ο Τολστόι είναι μεγάλος ως εκφραστής εκείνων των ιδεών και εκείνων των διαθέσεων που διαμορφώθηκαν στα εκατομμύρια της ρωσικής αγροτιάς τον καιρό του ερχομού της αστικής επανάστασης στη Ρωσία».
    Θα ήταν παράληψη να μην αναφέρουμε πως όλα τα στοιχεία της παράστασης, η σκηνογραφία, η μουσική, η κίνηση, οι ενδυματολογικές επιλογές, τα παιχνίδια με το φως και τη σκιά στο φωτισμό, η γενική λιτότητα, επένδυαν στην στροφή στον εσωτερικό κόσμο και στην εναγώνια αναζήτηση του Ιβάν Ίλιτς.

  8. Από τη θεατρολόγο Μαρία Μαρή

    Η νουβέλα «Ο Θάνατος του Ιβάν Ιλίτς (1884-1886)» κατέχει κεντρική θέση στη δημιουργία του Τολστόι των χρόνων 1880-1890.

    Το θέμα της - η εξιστόρηση του τέλος ενός δικαστή - ο Τολστόι το καθορίζει σαν «περιγραφή του απλού θανάτου ενός απλού ανθρώπου». Στο τέλος του έργου, όπου ο Δικαστής Ιβάν Ιλίτς κάνει τον απολογισμό της ζωής του και αποκαλύπτει όλα τα λάθη του, την υποκρισία μέσα στην οποία έπνιξε τη ζωή του, την ανύπαρκτη προσωπική και οικογενειακή του ευτυχία, προκειμένου να εξυπηρετήσει τις κοινωνικές συμβάσεις, αποκαλύπτει συνάμα και την σαθρότητα του κοινωνικού στρώματος όπου ανήκε.

    Η νουβέλα αυτή είναι ένα από τα πιο σημαντικά έργα της παγκόσμιας ρεαλιστικής λογοτεχνίας και ξεδιπλώνει την ψευτιά της ανώτερης κοινωνικής τάξης, των ευυπόληπτων πολιτών, των δικαστικών, που επιβουλεύεται ο ένας τη θέση του άλλου, που σαν τα κοράκια παραμονεύουν για να αποσπάσουν θέση, τιμή δόξα και χρήμα.

    Η διασκευή και σκηνοθεσία της Κωνσταντίνας Νικολαΐδη δίνουν μια νέα πνοή στο έργο. Όλα εκτελούνται γύρω από μια πολυθρόνα γραφείου chesterfield. Στη θέση αυτή και γύρω από αυτή εμφανίζονται όλοι οι ρόλοι και οι δυο ηθοποιοί, Γιώργος Γαλίτης και Θανάσης Κουρλαμπάς, εναλλάσσονται σε αυτούς με καταπληκτική άνεση, ομαλότητα, απίστευτο ρυθμό. Ο Δικαστής, οι «φίλοι» του, η σύζυγός του, η κόρη του, ο αγαπημένος του υπηρέτης Γεράσιμος. Όσοι τον περιστοιχίζουν μέσα από τις κινήσεις τους και τις εκφράσεις του προσώπου τους αποκαλύπτουν κρυφά τις εσωτερικές, σκοτεινές ματαιόδοξες σκέψεις τους.

    Ένα ατύχημα του δικαστή, το πέσιμό του σε ένα πόμολο πόρτας, προκάλεσε το πρόβλημα που επιδείνωσε ραγδαία την υγεία του, οδηγώντας τον αργά και βασανιστικά στο θάνατο. Όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι απέναντι στον θάνατο. Όσοι είναι μέρος της προνομιούχας τάξης ξεγελιούνται καμιά φορά και νομίζουν ότι έχουν υπερβεί το αυτονόητο, έως ότου έρχεται η στιγμή αυτή του απολογισμού. Οι προκαταλήψεις, τα κοινωνικά ταμπού, οι ψευδαισθητικές εικόνες, όλα καταρρέουν μπροστά στο κοινό τέλος και στην απέραντη μοναξιά που αυτό συνεπάγεται.

    Πεθαίνει με επώδυνο μαρτυρικό θάνατο. Βρίσκει κάποια ανακούφιση μονάχα όταν κουβεντιάζει με το μουζίκο υπηρέτη του Γεράσιμο, τον μόνο άνθρωπο που τον συμπονά και του σηκώνει συνέχεια τα πόδια όταν του το ζητά καθώς είναι το μόνο που τον ανακουφίζει, Ο Γεράσιμος είναι αληθινός, γνήσιος και αυτό κάνει τον Ιλίτς να μην λέει ούτε αυτός ψέματα κάτι που του επιτρέπει στο τέλος της ζωής του να απολαύσει επιτέλους κάποιες « επώδυνες» στιγμές ειλικρίνειας, φωτισμένες από τη γνησιότητα αυτού του μουζίκου.

    Η σκέψη για την ηθική υπεροχή του απλού λαού, που είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα όλης της δημιουργίας του Τολστόι, εδώ σε αυτό το έργο, σε αυτή την παράσταση βρίσκει το απόλυτο θρίαμβό της.

    Υπέροχες ερμηνείες, εύστοχη σκηνοθεσία, με μια καταπληκτική μουσική του Γιάννη Οικονόμου. Προσεγμένα τα κοστούμια του Νίκου Κασαπάκη, όπως και η κίνηση των ηθοποιών στους διάφορους ρόλους, η εναλλαγή των οποίων απαιτεί μελέτη, που συντονίζει η Χριστίνα Φωτεινάκη.

  9. Πολύ ωραία παράσταση..οι Κουρλαμπάς και Γαλίτης ήταν εκπληκτικοί στους ρόλους τους και στην μετάβαση από το δραματικό στο κωμικό, αλλάζοντας με χαρακτηριστική άνεση τον πρωταγωνιστικό ρόλο που μοιράζονται. Ευχαριστούμε Θεατρομάνια για τις ποσκλήσεις.

  10. Πάρα πολύ ωραία παράσταση που αν και σε κάποια σημεία της ίσως να σε κουράζει, σαν σύνολο όμως σε αποζημιώνει. Οι κύριοι Κουρλαμπάς και Γαλίτης ήταν εκπληκτικοί στους ρόλους τους και στην μετάβαση από τη χαρά στη λύπη, μπαινοβγαίνοντας με χαρακτηριστική άνεση στον πρωταγωνιστικό ρόλο που μοιράζονται. Δύο ερμηνείες που θα τις θυμάμαι. Εξαιρετική επίσης και η σκηνοθεσία της κα. Νικολαϊδου όπως επίσης και οι φωτισμοί και η μουσική της παράστασης.

  11. επειδη τα χριστουγεννα ειχα πεσει θυμα ληστειας κι εκτος των αλλων παλαιπωρηθηκα για την επανεκδοση της ταυτοτητας του αποφευγω να την εχω μαζι μου ετσι μερικες φορες αν και μου χρειαζεται την ξεχνω αυτη ηταν και κ αιτια που το θεατρο δεν μας αφησε να παρακολουθησουμε την παρασταση και λυπαμαι γι αυτο, οπως και να εχει απο καρδιας σ ευχαριστουμε θεατρομανια !

  12. Όταν η τολστοική γραφή απόλυτα ισορροπημένη ανάμεσα στον ρεαλισμό και τον φιλοσοφικό στοχασμό συναντά υποκριτικά ταλέντα σαν αυτά του Γιώργου Γαλίτη και του Θανάση Κουρλαμπά δημιουργούνται θεατρικές παραστάσεις αριστουργήματα. Σπεύσατε.

  13. Ρεσιτάλ ερμηνείας και σκηνοθεσίας δίνουν επί σκηνής οι κύριοι Γαλίτης και  Κουρλαμπάς.
    Το αριστουργηματικό έργο του Τολστόι το σεβάστηκαν αλλά και με μοναδική δεξιοτεχνία μας μετέφεραν νοερά πάνω στη σκηνή!
    Θερμά συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές για την εξαιρετική αυτή παράσταση.
    Συστήνετε ανεπιφύλακτα σε όλους  γιατί ένώ έχει πολλά κωμικά στοχεία έχει και πολλά μηνύματα  που φεύγοντας  συνειδητοποιείς την αξία της ζωής σου.....
    Σπεύσατε!!!