Θα πάντα εκεί...Πεθαίνω σαν χώρα

Αρχείο Παίχτηκε από 25/09/2019 έως 29/09/2019
στο Σταθμός
Διάρκεια: 80'
Σύλληψη: Στέλιος Κρασανάκης
Συγγραφέας: Δημήτρης Δημητριάδης
Δραματουργική επεξεργασία: Γιάννης Κωνσταντινίδης(επεξεργασία και σύνθεση)
Σκηνοθέτης: Στέλιος Κρασανάκης
Σκηνογραφία: Κατερίνα Ζουράρη
Κοστούμια: Κατερίνα Ζουράρη
Κίνηση: Θάλεια Δίτσα
Ερμηνεύουν: Χρήστος Σαπουντζής, Μπέττυ Βακαλίδου

Περιγραφή

Η παράσταση «Θα πάντα εκεί...-Πεθαίνω σαν χώρα» με έναυσμα εκείνο το πρώτο θεατρικό γεγονός αξιοποιώντας και μεταγενέστερα άγνωστα κείμενα του Δημήτρη Δημητριάδη αποτελεί ένα σχόλιο για τη διαμόρφωση της ταυτότητας του Έλληνα τα τελευταία 30 χρόνια.

Περισσότερα

Τριάντα χρόνια μετά την πρώτη του παρουσίαση από τη Μονάδα Απεξάρτησης 18ανω, ο Στέλιος Κρασανάκης επανέρχεται στο εμβληματικό έργο του Δημήτρη Δημητριάδη με τη δραματουργική συνεργασία του Γιάννη Κωνσταντινίδη.

Και μια διανομή έκπληξη: τον Χρήστο Σαπουντζή που είχε λάβει μέρος στην πρώτη παρουσίαση του έργου και που, κατά προσωπική του ομολογία, του άλλαξε τη ζωή οδηγώντας τον στην υποκριτική και την Μπέττυ Βακαλίδου που μετουσίωσε την εμπειρία της έμφυλης ταυτότητάς της σε σκηνικό βίωμα.

Η παράσταση «Θα πάντα εκεί...-Πεθαίνω σαν χώρα» με έναυσμα εκείνο το πρώτο θεατρικό γεγονός αξιοποιώντας και μεταγενέστερα άγνωστα κείμενα του Δημήτρη Δημητριάδη αποτελεί ένα σχόλιο για τη διαμόρφωση της ταυτότητας του Έλληνα τα τελευταία 30 χρόνια.

Δύο πρόσωπα που διαμόρφωσαν την προσωπικότητα τους κόντρα στο νεοελληνικό πεπρωμένο.

Μια θεατρική-κοινωνική διαδρομή από το Πεθαίνω σαν χώρα έως ένα Πεθαίνω ως Έλλην.

Ένα εθνικό συλλογικό δράμα χωρίς αίσιο τέλος.

Διεύθυνση παραγωγής: Μάριος Βαζαίος
Παραγωγή: Θέατρο Σταθμός -Πολιτιστικός Οργανισμός ΑΙΩΝ

Φωτογραφίες

13 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Βιωματική παράσταση ταξιδεύσαμε μαζί τους 30 χρόνια πριν που γυρίστηκε η παράσταση. Ακούγονται σκληρές αλήθειες για την τοξικοεξάρτηση . Μικρή αναφορά στο κείμενο του Δημητριάδη τόσο όσο ώστε ν αμην κουράζει. Παρόλα αυτά απευθύνεται σε μικρό κοινό, παράσταση για λίγους.

  2. Η παρασταση που ειδα σημερα θιγει πραγματικα το πρόβλημα της μη αντιδρασης του κοσμου στα σοβαρα θεματα της κοινωνιας με πολύ χαρακτηριστικο τροπο "δεν φταινε οι τραγωδοι αλλα ο χορος" μς αναφορα και συγκριση των γεγονοτων με την αρχαια τραγωδια. Όμως το πνευμα της παράστασης είναι πολύ απαισιοδοξο και καταδικαστικο πραγμα στο οποιο διαφωνω καθετα.Αν και η πλειοψηφια του λαου δεχεται ως μοιραιο και τετελεσμενο γεγονος την καταστροφή μας υπαρχει και η άλλη πλευρα της αντίστασης και ανατροπης της ασχημης καταστασης.
    Αυτά οσο αφορα το κειμενο,οι ερμηνείες όμως ηταν αρκετα καλες

  3. Μόλις γυρίσαμε από την πρεμιέρα της παράστασης σε ένα κατάμεστο θέατρο από κοινό όλων των ηλικιακών ομάδων και κοινωνικών στρωμάτων.
    Πολύ ενδιαφέρουσα και πρωτοποριακή θα έλεγα.
    Δεν είχα παρακολουθήσει κάτι παρόμοιο ποτέ.
    Το μόνο που με ''χάλασε'' ήταν ο υποβολέας που έλεγε τα λόγια στην κα Βακαλίδου.
    Ακουγόταν μέχρι ψηλά.