Σκηνοθέτης: Γιάννης Χουβαρδάς
Ερμηνεύουν: Δημήτρης Λιγνάδης, Κώστας Μπερικόπουλος, Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Θέμις Μπαζάκα, Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης, Μάνος Βακούσης, Ιερώνυμος Καλετσάνος, Αναστασία Κονίδη, Θεανώ Μεταξά, Περικλής Μουστάκης, Άγγελος Παπαδημητρίου, Δημήτρης Παπανικολάου, Άλκηστις Πουλοπούλου, Κρις Ραντάνοφ, Σοφία Σεϊρλή, Γιάννης Τσορτέκης, Γιωργής Τσουρής, Νίκος Ψαρράς, Νικόλας Χανακούλας .
Περιγραφή
Το Εθνικό Θέατρο παρουσιάζει στη Κεντρική Σκηνή τον «Ριχάρδο Γ΄», του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, ένα από τα σημαντικότερα έργα της παγκόσμιας δραματουργίας σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά.
Περισσότερα
Με την απαράμιλλη τεχνική του, ο Σαίξπηρ αντλεί από την Ιστορία και δημιουργεί έναν βίαιο, αποτρόπαιο και συγχρόνως «γοητευτικό» ήρωα, για να διερευνήσει ένα προσφιλές του θέμα: την ακόρεστη δίψα για εξουσία, τον ίλιγγο που την ακολουθεί και την αναπόφευκτη πτώση, μέσα σε έναν κόσμο που ζει και αναπαράγεται από τη βία και την σκληρότητα.
Η υπόθεση του έργου
Η ειρήνη και η ευημερία φαίνεται να έχουν επιστρέψει στην Αγγλία, μετά από έναν μακροχρόνιο εμφύλιο πόλεμο. Εγγυητής αυτής της ευημερίας είναι ο βασιλιάς Εδουάρδος, της δυναστείας των Γιορκ. Όμως, ο μικρότερος αδελφός του Βασιλιά, Ριχάρδος, αν και πολύ πίσω στη σειρά διαδοχής του στέμματος, επιθυμεί την εξουσία. Χωρίς αναστολές και με μια εκμαυλιστική γοητεία, χρησιμοποιεί τη βία, τη διπλωματία, την πειθώ, τη σαγήνη και ενεργοποιεί όλα τα μέσα που διαθέτει, για να υπερπηδήσει όσα εμπόδια του κλείνουν το δρόμο προς την κορυφή.
Το Εθνικό Θέατρο έχει παρουσιάσει το «Ριχάρδο Γ» δύο φορές στην ιστορία του: το 1939 σε σκηνοθεσία Δημήτρη Ροντήρη με τον Aλέξη Μινωτή και το 1960 σε σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή με τον ίδιο να ερμηνεύει πάλι τον κεντρικό ρόλο.
Ταυτότητα παράστασης
Μετάφραση: Νίκος Χατζόπουλος
Δραματουργική επεξεργασία: Γιάννης Χουβαρδάς - Έρι Κύργια
Σκηνικά: Εύα Μανιδάκη
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Μουσική: Δημοσθένης Γρίβας
Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Ασπασία-Μαρία Αλεξίου
Β’ βοηθός σκηνοθέτη: Αλέξανδρος Βαμβούκος
Βοηθός σκηνογράφου: Θάλεια Μέλισσα
Φωτογράφος παράστασης: Πάτροκλος Σκαφίδας
Διανομή (αλφαβητικά)
Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης Δολοφόνος 1, Επίσκοπος του Ήλι
Μάνος Βακούσης Κέιτσμπι
Ιερώνυμος Καλετσάνος Ρίβερς, Όξφορντ
Καρυοφυλλιά Καραμπέτη Ελισάβετ
Αναστασία Κονίδη Νεαρός Γιόρκ, Νεαρός Υπηρέτης
Δημήτρης Λιγνάδης Ριχάρδος
Θεανώ Μεταξά Πρίγκιπας Εδουάρδος, Τίρελ
Περικλής Μουστάκης, Κλάρενς, Ρίτσμοντ
Θέμις Μπαζάκα Μαργαρίτα
Κώστας Μπερικόπουλος Βασιλιάς Εδουάρδος, Δήμαρχος
Άγγελος Παπαδημητρίου Ράτκλιφ
Δημήτρης Παπανικολάου Χέϊστινγκς
Άλκηστις Πουλοπούλου Λαίδη Άννα
Κρις Ραντάνοφ Δολοφόνος 2, Αγγελιαφόρος , Ιερωμένος
Σοφία Σεϊρλή Δούκισσα του Γιόρκ
Γιάννης Τσορτέκης Στάνλεϊ
Γιωργής Τσουρής Ντόρσετ
Νίκος Ψαρράς Μπάκινγκχαμ
Νικόλας Χανακούλας Γκρέι, Μπλαντ
Ο κ.Χουβαρδάς έκανε ό,τι μπορούσε για να μη θυμίζει Σαίξπηρ ο "Ριχάρδος Γ" του Άγγλου δραματουργού στη κεντρική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Ευτυχώς, μόνο το λόγο του συγγραφέα δεν μπόρεσε να αλλοιώσει, αν και το προσπάθησε και αυτό παρεμβάλλοντας εδώ κι εκεί "ελληνικούρες". Είδαμε μια παράσταση με στοιχεία stand-up comedy (σε πολλές στιγμές οι ηθοποιοί ερμήνευαν τους ρόλους τους από ένα stand μικροφώνου- υπήρχαν μονίμως δύο, στη σκηνή για το λόγοι αυτό). έντονα στοιχεία μάυρης κωμωδίας (οι δήμιοι να παίζουν βόλευ με το κεφάλι ενός άρτι εκτελεσθέντος εχθρού του βασιλιά), στοιχεία διαδραστικού θεάτρου με το κοινό να καλείται να παρέμβει και να συνδράμει στην εξέλιξη του έργου, ρνώ σε πολλά σημεία η παράσταση θύμιζε αμερικάνικο μιούζικαλ με τους ηθοποιούς να χορεύουν και να τραγουδούν αναλόγως.
Τρισήμιση σχεδόν ώρες κράτησε η παράσταση με το κοινό να αγωνιά, όχι σε σχέση με την τύχη του Ριχάρδου του Γ (λίγο είχε σημασία αυτή σε αυτό το ανέβασμα), αλλά με το τι άλλο θα δει (και θα ακούσει ακόμα) να συμβαίνει επί σκηνής.
Σκηνικά και κοστούμια θύμιζαν ανέβασμα της "Αλίκης στη χώρα των θαυμάτων", ενώ και ο πύργος που στήθηκε ως σκηνικό έμοιαζε χάρτινος από τρισδιάστατο βιβλίο παραμυθιών.
Εξαιρετικοί οι ηθοποιοί. Όλοι. Πρέπει να είσαι πολύ καλός ηθοποιός για να κινείσαι στη σκηνή επί τρεις και πλέον ώρες με τον τρόπο που ο κ. Χουβαρδάς έχει φανταστεί.
Ο Ριχάρδος ο Γ του κ.Λιγνάδη ήταν αυτό που επιθυμούσε ο σκηνοθέτης του ακριβώς: ένα καρτούν, κάπως αιμοβορικό, που στο τέλος γίνεται συμπαθές, κάτι σαν τον γάτο Τομ, που αν και ο κακός της ιστορίας με τον Τζέρυ, τα παιδιά αυτόν αγαπούν.
Θαύμασα την κ. Καραμπέτη. Εξαιρετική κίνηση και ερμηνεία, αν και νομίζω πως με το τέλος των παραστάσεων θα προστρέξει σε βοήθεια ορθοπεδικού για λουμπάγκο.
Η άρθρωση της κ.Μπαζάκα μοναδική....έκλεινες τα μάτια και ταξίδευες...
Μια παράσταση που αξίζει να δεις, για να χεις να λες και να σχολιάζεις....