Ριχάρδος ο Γ’

Ο ''Ριχάρδος ο Γ''' μαζί με τον ''Άμλετ'' και το ''Ρωμαίος και Ιουλιέτα'' είναι το πιο γνωστό θεατρικό έργο του Σαίξπυρ και μία από τις μεγαλύτερες προκλήσεις για του σύγχρονους σκηνοθέτες. Με τον Ριχάρδο του Εθνικού να ηγείται, ο Τάκης Τζαμαργιάς ένας από τους καλύτερους τωρινούς Έλληνες σκηνοθέτες θα έπρεπε να προσπαθήσει διπλά ώστε να καταφέρει να δώσει στο κοινό κάτι το διαφορετικό. Τα κατάφερε; Κατά τη γνώμη μου ναι και με το παραπάνω. Ο χαρισματικός αυτός σκηνοθέτης παίζει τόσο εύστοχα με το κείμενο χωρίς να προβαίνει σε καμία βεβήλωση του υπέροχου αυτού έργου. Η punk αισθητική (η οποία πλέων έχει γίνει τόσο διαδεδομένη στα έργα του Σαίξπηρ πολλές φορές σε σημείο υπερβολής), εδώ παντρεύεται υπέροχα με το πνεύμα του σαιξπηρικού μύθου και την ποιητική μετάφραση του Κ. Καρθαίου. Ας προχωρήσουμε στις ερμηνείες. Η Καίτη Κωνσταντίνου περισσότερο γνωστή από την τηλεοπτική της καριέρα είναι αστεία, σαρκαστική, μοχθηρή, ειρωνική και ανατριχιαστική ταυτόχρονα στον ομώνυμο ρόλο. Παραδίδει ένα ρεσιτάλ ερμηνείας τόσο με τον λόγο της όσο και με τη στάση του σώματός της, απομακρυσμένη από κάθε λογής μανιέρες αποδεικνύοντάς μας πόσο καλή ηθοποιός είναι. Το ίδιο ισχύει και για το υπόλοιπο καστ της παράστασης. Δυνατές ερμηνείες από όλους σχεδόν τους ηθοποιούς με ίσως την πιο αδιάφορη την Πηνελόπη Τσιλίκα. Πρέπει να κάνουμε και μία αναφορά στο μακιγιάζ του Αχιλλέα Χαρίτου το οποίο ήταν ομοιόμορφο και ταυτόχρονα τόσο διαφορετικό στον κάθε ηθοποιό ξεχωριστά. Μόνο αρνητικό της παράστασης η δυνατή μουσική η οποία αν και μου άρεσε ως επιλογή, πολλές φορές έκανε να χαθούν τα λόγια των ηθοποιών. Μία καταπληκτική παράσταση με απόλυτο σεβασμό πάνω στο σκοτεινό έργο του Σαίξπηρ εντελώς αντισυμβατικό και διαφορετικό. Ίσως μία από τις καλύτερες παραστάσεις της σαιζόν.

Ο Ριχάρδος ΙΙΙ του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ είναι ένα από τα σημαντικότερα έργα της παγκόσμιας δραματουργίας. Πρόκειται για έναν ραχιτικό, εμπαθή, πανούργο ήρωα που διψάει για εξουσία. Η εξωτερική του εμφάνιση συμβαδίζει με τον άσχημο εσωτερικό του κόσμο. Στην προσπάθειά του για την κατάκτηση του πολυπόθητου θρόνου, δεν διστάζει να σκοτώσει συγγενείς, φίλους, άντρες, γυναίκες, παιδιά. Είναι ένας θεατρίνος, ένα άφυλο πλάσμα όπως και η εξουσία. Είναι ένα πρόσωπο στερημένο από τη φύση, που απόλυτα συνειδητά διεκδικεί την εξουσία, ως παιχνίδι μόνον αυτοπραγμάτωσης, για να την εκχυδαΐσει ανελέητα. Αυτό που τον διακρίνει είναι το κοφτερό του μυαλό, η απαράμιλλη ρητορική του δεινότητα και η απόλυτη δίψα για εξουσία. Παρόλ' αυτά, είναι ένας αντιεξουσιαστής και γνωρίζει πολύ καλά τη διαφθορά και την κενότητα της εξουσίας. Όταν πια κατακτά το θρόνο, δεν μπορεί να το διαχειρίστει... η συνείδηση του τρώει το μυαλό του γιατί δεν έχει μάθει να κάνει τίποτα άλλο στη ζωή από το να σκοτώνει.
Η παράσταση είναι εξαιρετική υπό την ευρηματική σκηνοθετική επίβλεψη του Τάκη Τζαμαργιά. Το μαύρο σκηνικό, τα μαύρα κοστούμια, οι καπνοί, η μουσική επιμέλεια συντελούν σε μία γκόθικ αισθητική απότυπωνοντας μια όψη σκοταδισμού που συμβαζίζει με την κτηνωδία. Η ποιητική μετάφραση του Κ. Καρθαίου δίνει βαρύτητα στο λόγο και συνυπάρχει αρμονικά με τη σημερινή εποχή. Όλη η σκηνή μεταμορφώνεται σ' ένα σύγχρονο σφαγείο. Οι στιβαγμένες καρέκλες και τα σπασμένα γυαλιά στο σκηνικό συμβολίζουν την εξουσία αλλά και την εξαθλίωσή της. Τα εύστοχα τεχνάσματα του σκηνοθέτη όπως η χρήση του μαυροπίνακα, η χρήση της κοκαίνης, ο προβολέας, το ραδιοφώνο, η φωτογραφική μηχανή και η απαστράπτουσα νεκροκεφαλή που κρέμεται πάνω απ' όλους αποτυπώνουν το σήμερα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Η πρωταγωνίστρια, Καίτη Κωνσταντίνου, επιβλητική, εκφραστική με πλαστικότητα κίνησεων και σαρκαστικό χιούμορ, φέρνει εις πέρας με επιτυχία το δύσκολο ρόλο της. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί αξιόλογοι σε δύσκολους ρόλους.
Μια δυνατή παράσταση, γροθιά στην κοινωνικοπολιτικη κατάσταση που βιώνουμε με ελπιδοφόρα μηνύματα.....τη συστήνω ανεπιφύλακτα φυσικά!!!!!

ΧΘΕΣ 19/02 ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙ( ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΕΙ ΠΡΟΣΚΛΗΣΕΙΣ ΤΙΣ ΜΑΧΗΣ ΜΑΥΡΟΖΟΥΜΙ ΤΗΝ ΚΕΡΔΙΣΕ ΑΠΟ ΤΟ LIGE.GR) ΡΙΧΑΡΔΟΣ Γ' ΜΙΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΜΕ ΓΚΟΘΙΚ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΚΑΙ ΔΥΝΑΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΡΑΝΣ, ΠΟΥ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ Ο ΡΙΧΑΡΔΟΣ ΕΜΠΑΙΝΕ ΣΤΟΝ ΧΟΡΟ. ΣΤΟΝ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΡΙΧΑΡΔΟΥ Η ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΚΑΙΤΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ.

Ευτυχώς τουλάχιστον κρατήθηκε μια συνέπεια στο λόγο και στο πνεύμα του Σαίξπηρ, από τον κ. Σάββα Κυριακίδη που επιμελήθηκε τη διασκευή και τον κ. Τάκη Τζαμαργιά που σκηνοθέτησε τον "Ριχάρδο τον Γ" στο Σύγχρονο Θέατρο. Κράτησαν πολύ καλά τις λεπτές ισορροπίες της ειρωνίας του κειμένου και δεν κατάντησε η παράσταση μαύρη κωμωδία ή ακόμα χειρότερα παρωδία. Όχι ότι δεν υπήρχαν νεωτερίστικες υπερβολές (ο Ριχάρδος να σνιφάρει κόκα πχ) κάποιες εντελώς ίδιες με την παράσταση του Εθνικού (η νάυλον σακούλα ως μέσο εκτέλεσης, το κασσετόφωνο κλπ) αλλά ευτυχώς στο τέλος δεν είναι αυτά που θυμάσαι. Θυμάσαι την κ. Καίτη Κωνσταντίνου να δίνει πραγματική performance στον ομώνυμο ρόλο του πανούργου και βουτηγμένου στο αίμα βασιλιά με συγκλονιστικότερη στιγμή τον τελευταίο μονόλογο, πριν ο βασιλιάς μεταπηδήσει με συμβολική έμφαση στον σκουπιδοντενεκέ της ιστορίας. Πλάι της οι Αλέξανδρος Μαυρόπουλος, Θωμάς Γκαγκάς, Κων/νος Γαβαλάς, και ο Μιχάλης Μουλακάκης, καλοκουρδισμένοι, ικανοί και πειστικοί στους ρόλους τους. Το ίδιο καλές ήταν και οι άλλες δύο γυναίκες, η Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη στο ρόλο της βασίλισσας Ελισσάβετ και η Πηνελόπη Τσιλίκα στο ρόλο της πριγκίπισσας Άννας, ενώ το ρόλο της βασιλομήτωρος Μαργαρίτας παίζει μια νεκροκεφαλή εστεμμένη και κατασκευασμένη από ντισκο-μπάλα που δεσπόζει στη σκηνή.
Η ατμόσφαιρα όλη γκόθικ: από σκηνικά που είναι όλα μαύρα, κοστούμια (από την Ελένη Μανωλοπούλου) που είναι όλα μαύρα, μακιγιάζ των ηθοποιών (από τον Αχιλλέα Χαρίτο) σε στυλ gothic-punk.. Στη μεγάλη και λειτουργική σκηνή του Σύγχρονου Θεάτρου, στήθηκε από την Ελένη Μανωλοπούλου ένα μεγάλο μαύρο τραπέζι, και ένας σωρός από καρέκλες στο πάτωμα όπου ο Ριχάρδος αναρριχάται σιγά-σιγά και σταδιακά όσο προχωράει η παράσταση μέχρι να στεφθει βασιλιάς και να καθίσει στην κορυφαία καρέκλα. Ένας επίσης σωρός από καρέκλες κρέμεται από το ταβάνι, ενώ γυαλιά και σπασμενα τζάμια υπάρχουν παντου (δημιουργώντας κάποια προβλήματα στη κίνηση των ηθοποιών).
Στα μείον της παράστασης η τρανς μουσική επένδυση της, από τον Κώστα Βόμβολο, η οποία σε κάποια σημεία ήταν τόσο έντονη που κάλυπτε την ομιλία των ηθοποιών και δεν μπορούσες να τους ακούσεις, και η ανυπαρξία ταξιθεσίας εκ μέρους του θεάτρου που είχε σαν αποτέλεσμα το απόλυτο μπάχαλο μέχρι να τακτοποιηθούν οι θεατές και να ξεκινήσει η παράσταση.