Στέλλα Βιολάντη

ΔιαγωνισμόςΑρχείο Παίχτηκε από 05/12/2016 έως 06/03/2017
στο Χώρα
Συγγραφέας: Γρηγορίος Ξενόπουλος
Σκηνοθέτης: Γιώργος Λύρας
Ερμηνεύουν: Ηλιάνα Γαϊτάνη, Νεκταρία Γιαννουδάκη, Ευγενία Δημητροπούλου, Ηλίας Λατσής, Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης, Δημήτρης Παπανικολάου, Αθηνά Σακαλή

Περιγραφή

Η θεατρική ομάδα "Μπουλούκι" παρουσιάζει το έργο «Στέλλα Βιολάντη» (Έρως Εσταυρωμένος) του Γρηγορίου Ξενόπουλου, σε σκηνοθεσία Γιώργου Λύρα 40 χρόνια μετά από την τελευταία παράσταση (1977). Η Στέλλα Βιολάντη, κόρη του Ζακυνθινού μεγαλέμπορου Παναγή Βιολάντη, ενδίδει στην ερωτική πολιορκία ενός ξεπεσμένου ευγενούς, του Χρηστάκη Ζαμάνου, ζώντας μέσα στη γλυκιά πλάνη των αισθημάτων της και χωρίς να υπολογίσει την αδυσώπητη αντίδραση του ασφυκτικού αστικού περίγυρου των αρχών του 20ου αιώνα. Σε μια χρωματιστή κόλλα χαρτί του απαντά «Είμαι δική σου. Αγάπα με». Αυτό είναι το έγκλημά της για το οποίο θα πληρώσει πολύ ακριβά. Ο έρωτάς της θα είναι μαρτυρικός. Έρως Εσταυρωμένος.

Περισσότερα

Ο σκηνοθέτης Γιώργος Λύρας με τη θεατρική ομάδα "Μπουλούκι" παρουσιάζουν ένα από τα πιο διάσημα έργα της νεοελληνικής δραματουργίας, την εμβληματική "Στέλλα Βιολάντη" του Γρηγορίου Ξενόπουλου, ένα ιστορικό θεατρικό κείμενο με τεράστια παραστασιογραφία και θεαματική αποδοχή από το ευρύ κοινό.

Πιστός στην αγάπη του για το ελληνικό έργο, μετά από τον επιτυχημένο "Βουρκόλακα" του Αργύρη Εφταλιώτη, ο σκηνοθέτης επαναφέρει στη σκηνή την ιστορία και τα πάθη της ηρωίδας του μεγάλου Ζακυνθινού συγγραφέα μέσα από μια νέα ματιά και ανάγνωση. Μια από τις προτεραιότητες, εξάλλου, της θεατρικής ομάδας "Μπουλούκι"  είναι να επαναφέρει με μια σύγχρονη εκδοχή ελληνικά έργα που έχουν να ανέβουν πολλά χρόνια ή δεν είδαν ποτέ τα φώτα της σκηνής.

Ο Γιώργος Λύρας προσεγγίζει τη "Στέλλα Βιολάντη" ως έργο ποιητικό, μακριά από ηθογραφικούς περιορισμούς, στο χρόνο του μύθου και σε τόπο που καθορίζεται μόνο από το συναίσθημα.

Η δική του ηρωίδα δεν ανήκει σε καμιά εποχή αλλά τις εμπεριέχει όλες αφού έχει περάσει στη συλλογική μνήμη σαν ένα κορίτσι-σύμβολο: η Στέλλα είναι αθώα και πολύπλοκη, ευγενική και ακραία, πληγωμένη αλλά συνεπής, ηρωική και αφοπλιστική, τρυφερή και εμμονική, εξιδανικευμένη και ταυτόχρονα γήινη και γεμάτη ζωή.

«Την υπόθεση του έργου την πήρα απ’ τη ζωή. Όχι μόνο στη Ζάκυνθο και στην Επτάνησο, αλλά και στην Αθήνα, στην Πάτρα, ερωτευμένα κορίτσια φυλακίζονταν εκείνο τον καιρό σε σοφίτες και καταγώγια ως να ξεχάσουν, να αρνηθούν την απαγορευμένη τους αγάπη ή να πεθάνουν", γράφει ο μέγας ψυχογράφος της ελληνικής αστικής πεζογραφίας, ο οποίος μεταπλάθει το 1909 την περίφημη νουβέλα του "Έρως Εσταυρωμένος" για τη σκηνή, κατά παραγγελία της Μαρίκας Κοτοπούλη, χαρίζοντας στο ελληνικό κοινό ένα από τα αρτιότερα έργα του.

"Ο έρωτας είναι παράγων θανάτου" γράφει στην κριτική του για το έργο ο Καραγάτσης. Κι ο ίδιος ο Ξενόπουλος: "Έργο δακρυγόνο η Στέλλα Βιολάντη δεν στάθηκε ποτέ. Ο θεατής που ξέρει από θέατρο ανατριχιάζει, σπαράσσεται, αισθάνεται δέος αλλά δεν κλαίει".

Την ηρωίδα έχουν σφραγίσει με τις ερμηνείες τους η Μαρίκα Κοτοπούλη, η Κυβέλη, η Ελένη Παπαδάκη, η Μαίρη Αρώνη, η Ελένη Χατζηαργύρη, η Νίκη Τριανταφυλλίδη, Υβόννη Μαλτέζου.

Σκηνοθεσία: Γιώργος Λύρας
Σκηνικά-κοστούμια: Απόλλων Παπαθεοχάρης
Φωτισμοί: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου
Μουσική: Αντώνης Παπακωνσταντίνου
Βοηθός σκηνοθέτη: Γεωργία Πιερρουτσάκου
Βοηθός παραγωγής: Λιάνα Ανδρικοπούλου
Σκηνική πάλη: Κρις Ραντάνοφ

Διανομή: (αλφαβητικά)
Ηλιάνα Γαϊτάνη: Νιόνια
Νεκταρία Γιαννουδάκη: Μαρία Βιολάντη
Ευγενία Δημητροπούλου: Στέλλα Βιολάντη
Ηλίας Λατσής: Νταντής
Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης: Χρηστάκης Ζαμάνος
Δημήτρης Παπανικολάου: Παναγής Βιολάντης
Αθηνά Σακαλή: Ασημίνα

Βίντεο

7 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Πολύ καλή παράσταση, χάρις των ερμηνιών κυρίως, αλλά και της ατμόσφαιρας που δίνεται από το σκηνικό, τη μουσική και τα κουστούμια. Δυστυχώς η σκηνοθεσία σε άλλα σημεία όπως η καθοδήγηση των ηθοποιών σε κάποιες αντιδράσεις δεν βοηθούσε στο αποτέλεσμα. ή πχ ένα τραπεζι γύρω από το οποίο συζητά η οικογένεια, μπορεί η κόρη να ανεβαίνει ως αντιδραστικό στοιχείο αλλά σίγουρα δεν καταλαβαίνω γιατί μπορεί η θεία ή ο πατέρας να κάνουν "βόλτες" στο τραπέζι του σπιτιού την εποχή εκείνη! Αν και το έργο δεν είναι τόσο επίκαιρο, μέσα από τις ερμηνίες και τα κοστούμια μεταφέρεσαι στην εποχή και σίγουρα αναρωτιέσαι πόσο μακριά έχουμε φτάσει και πόσες "Στέλλες" έχουν περάσει τα ίδια για να αλλάξει (?) η κοινωνία μας! Χρειάστηκε αναμονή για να πάρουμε τα εισητήριά μας (2/01), παρόλο που το πρσωπικό ήταν επαρκές και πολύ ευγενικό. Μια καλή παράσταση που αξίζει! Ευχαριστούμε Θεατρομανία!!

  2. Η επιλογή του έργου είναι εξαιρετική,η μουσική-ιδιαίτερα τα αποσπάσματα της όπερας-είναι πολύ καλή,τα κοστούμια και τα σκηνικά απλά όπως θα έπρεπε να είναι ώστε να μην αποσπούν την προσοχή του θεατή από την υπόθεση και την ερμηνεία των ηθοποιών. Δυστυχώς η ερμηνεία των ηθοποιών είναι κάτω του μετρίου. Η ένταση ορισμένων σκηνών αποδόθηκε με άναρθρες κραυγές και υστερικά ξεσπάσματα -τα οποία για όσους έχουν διαβάσει το βιβλίο δεν υπάρχουν στο έργο-όσο για τις χιουμοριστικές νότες που εκτυλίσσονται μεταξύ της μητέρας και της θείας Νιόνιας είναι ανεπίτρεπτες. Είναι κρίμα που τέτοιο έργο χάνεται από τις κακές ερμηνείες,συνιστώ σε όσους παρακολούθησαν την παράσταση να διαβάσουν το βιβλίο και αν θέλουν να το δουν σε πολύ καλή εκτέλεση να παρακολουθήσουν έστω στο you tube το θέατρο της Δευτέρας το ομώνυμο έργο με πρωταγωνιστές τον Ιάκωβο Ψαρρά και τη Νίκη Τριανταφυλλίδη. Ευχαριστώ το Θεατρομανία για τη διπλή πρόσκληση.

  3. Παρακολούθησα την παράσταση στις 27/12/16 κερδίζοντας διπλή πρόσκληση από το theatromania.
    To Θέατρο βρίσκεται δίπλα στην Πατησίων κάτι που γενικά κάνει εύκολη την πρόσβαση. Οι κοπέλες του θεάτρου Χώρα πολύ ευγενικές και ο χώρος πολύ ζεστός και καθαρός.

    Στα του έργου: Πρέπει να ξεκινήσω λέγοντας ότι δεν είμαι και τόσο του είδους, έργα που έχουν να κάνουν με τον έρωτα κτλ οπότε ίσως είμαι λίγο άδικος. Είναι ένα διήγημα του Γρηγόρη Ξενόπουλου που γράφτηκε το 1901. Αυτό κάνει ξεκάθαρο το ότι το έργο δεν είναι καθόλου επίκαιρο και δεν έχει επαφή με την πραγματικότητα του σήμερα. Βλέπουμε τη ζωή μιας πλούσιας οικογένειας που ζει με δούλους και όπως συνέβαινε εκείνη την εποχή ο πατέρας ήταν το απόλυτο αφεντικό στο σπίτι. Δεν μου άρεσε ότι ήταν πολύ περιορισμένη η όλη ιδέα του έργου. Ουσιαστικά η κόρη ερωτεύεται έναν νέο, χωρίς να συμφωνεί ο πατέρας. Ο πατέρας της εποχής είναι το σύμβολο εξουσίας και η γυναίκες του σπιτιού οι υπήκοοι. Η κόρη πάει κόντρα σε αυτό με τα όποια αποτελέσματα. Στο σύνολο του έργου βλέπουμε τη μάχη-πείσματα μεταξύ πατέρα και κόρης.

    Οι ηθοποιοί ήταν πολύ καλοί και ξεχωρίζω τους ρόλους της κόρης και του πατέρα. Μου άρεσαν οι χιουμοριστικές νότες του έργου.
    Ξαναλέω ότι ίσως είμαι άδικος γιατί δεν είμαι του είδους. Εντούτοις δεν την θεωρώ παράσταση must-see της φετινής σεζόν.
    Ίσως θα προτιμούσα να το δω σαν παλιά ελληνική ταινία και όχι ως θεατρική παράσταση.

    Ευχαριστώ και πάλι το theatromania για την διπλή πρόσκληση και καλές γιορτές.