Το βάρος του σώματος

Αρχείο Παίχτηκε από 20/09/2019 έως 06/10/2019
στο Εκάτη

2ος χρόνος παραστάσεων
Διάρκεια: 75'
Συγγραφέας: Φώτης Καγγελάρης
Διασκευή: Ανδρέας Μάριανος
Σκηνοθέτης: Βαλεντίνη Λούρμπα
Σκηνογραφία: Val De Lou
Φωτισμοί: Γιώργος Σιφάκης
Ερμηνεύουν: Ανδρέας Μάριανος, Αμαλία Κλημοπούλου, Κωνσταντίνος Καρακώστας

Περιγραφή

Μια γυναίκα και δύο άνδρες, οι ζωές των οποίων θα διασταυρωθούν μέσα από μια τηλεφωνική συνδιαλλαγή, συνθέτουν τον καμβά της αφήγησης η οποία, μέσω του έρωτα, καταπιάνεται με το άγχος της ύπαρξης απέναντι στη μοναξιά, την αναζήτηση ενός σκοπού που θα νοηματοδοτήσει την ανθρώπινη παρουσία μέσα στον κόσμο.

Περισσότερα

«Όλα άρχισαν τελείως ξαφνικά κι απλά. Μ’ ένα τηλεφώνημα».
Μια γυναίκα και δύο άνδρες, οι ζωές των οποίων θα διασταυρωθούν μέσα από μια τηλεφωνική συνδιαλλαγή, συνθέτουν τον καμβά της αφήγησης η οποία, μέσω του έρωτα, καταπιάνεται με το άγχος της ύπαρξης απέναντι στη μοναξιά, την αναζήτηση ενός σκοπού που θα νοηματοδοτήσει την ανθρώπινη παρουσία μέσα στον κόσμο.
Η Κέλλυ φαίνεται να ενσαρκώνει το νόημα αυτό για τους δύο φίλους μα συνεχώς διαφεύγει.
Ο συγγραφέας φωτίζει δραματικά τις μεταμορφώσεις της ταυτότητας και την ψυχολογία εκείνου που δεν παραιτείται από το να περιμένει, παρότι το κόστος θα είναι τραγικά μεγάλο. Και ο θεατής, μέσα από την παράξενη τριγωνική σχέση των ηρώων, οδηγείται σταδιακά σε μια σύγχυση των ορίων πραγματικότητας-φαντασίωσης, λογικής-τρέλας, αλήθειας-ψέματος, ορατού-αόρατου.
Ουσιαστικά, καλείται ν’ απαντήσει αν η δική του ζωή είναι πραγματική, αν εμείς οι ίδιοι υπάρχουμε ή όχι, αν το σώμα μας είναι απόδειξη της ύπαρξης μας ή είναι μια ψευδαίσθηση. Το τέλος της αφήγησης, απρόσμενο και εκτός σύμβασης, αφήνει τον θεατή να δώσει τις δικές του απαντήσεις στα ερωτήματα της δικής του ζωής.
Εσύ θεατή, ζύγισες σήμερα το βάρος της ύπαρξης σου στον κόσμο;

Φωτογραφίες

13 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Η παράσταση ειναι αξιοπρεπής. Το γεγονός οτι ειναι αλληγορική και οτι κάποιοι δεν την αντιλαμβάνονται δεν σημαίνει οτι πρέπει να την κράζουν κιόλας. Λυπάμαι κυρίως για τους ηθοποιούς που δίνουν τόσο αγώνα σε αντίξοες συνθήκες να αποτελούν αντικείμενο τόσες χλεύης...

  2. Ax γιατί να μην υπάρχει θεσμός "θεατρικής αστυνομίας"?
    Να τους μαζέψει όλους αυτούς που ανεβάζουν τέτοιες παραστάστεις.
    Ας επιστρέψει η κα Val De Lou (!!!) στις -σχολικού επιπέδου- παραστάσεις του ΙΨΕΝ. Πιο τίμιο θα ήταν.
    Εντάξει, τα μέσα είναι πολύ ισχνα.. ΟΚ το έχουμε βιώσει αυτό τα τελευταία χρόνια σε πολλές περιφερειακές παραστάσεις. Αλλά πρέπει να υπάρχει και μια αξιοπρέπεια. Θα μπορούσαν τα κοστούμια να μην είναι λερωμένα και φθαρμένα και να γέρνουν στον ένα ώμο του προταγωνιστή, ή να σκύβει και να σηκώνεται το μαυρο ζιβάγκο (καλοκαιριάτικα) και να ξεπετάγονται από μέσα η λευκή φανέλα και το σωβρακο. Μόνο η κυρία ήταν προσεγμένη .."τζιτζι".
    Από ηθοποιήα αφήστε καλύτερα, ασ μην το χοντρύνω.
    Δεν ξέρω αν αυτό το πράγμα που είδαμε πρέπει να αποκαλείται θέατρο...

  3. Τι να πούμε τώρα..
    Πήγε να ξεκινήσει με κάποιο ενδιαφέρον. Λες, ας περιμένω να δω που θα το παει.. ισως το πάει προς διχασμένη προσωπικότητα των δυο προταγωνιστών με την γυναίκα να είναι πρόϊόν της φαντασίας τους, ισως...
    Αμ δεεε!!!! μη φάτε έχουμε γλάρο!
    Αρχισε τα βρυκολακίστηκα και ο κόσμος ( το μέγα πλήθος των 9 ατόμων) με το ζόρι κρατούσε τά γέλια του. Χωρίς μεγάλη επιτυχία θα έλεγα, διότι μας ξέφυγαν κατι πνιχτά κακαρίσματα..!!
    Αν έχετε θάρρος τολμήστε το, αλλα μετά θέλω να διαβάσω την κριτική σας.

  4. Λοιπόν ας είμαστε ειλικρινείς. κατι πρέπει να γίνει με την "αστειότητα" των "fake" κριτικών. Και στο site του Αθηνοράματος και εδώ.
    Οντως στο συγκεκριμένο θεατράκι (ο θεός να το κάνει) έχουμε δει κάποιες οριακά αξιοπρεπείς παραστάσεις έργων του Ιψεν.. (έστω...).
    Αλλά αυτό το αίσχος που παρακολουθήσαμε χθες δεν είχε προηγούμενο! Ελεος!!!
    Μακριάαααα... Ούτε με πρόσκληση!

  5. Σε ενα μικρό θεατράκι στην οδό Εκάτης μια καλλιτεχνική όαση όπου είχα απολαύσει "Το Κουκλόσπιτο" και "Τα στηρίγματα της κοινωνίας" του Ερρίκου Ίψεν, εχτές είδα την παράσταση "Το βάρος του σώματος". Το κοινό χαρακτηριστικό τους ήταν η σκηνοθεσία της κας Λούρμπα όπου έδινε στο θεατή μια αμεσότητα σαν να το βίωνε και ο ίδιος!!!! Στη ζωή εκεί όπου το γνώριμο στον καθένα μας και το δεδομένο, μας ανακουφίζει, τόσο ώστε να χάνει το νόημά του, έρχεται το άγνωστο, το φανταστικό έως και ανύπαρκτο να δώσει τη σπίθα και τη ζωντάνια στην ανιαρή ζωή μας. Κάτι που αποδεικνύεται εφήμερο βέβαια, γιατί και η απόλυτη αφοσίωση και προσφορά σε κάτι χωρίς θεμέλια, στο τέλος μας βλάπτει κι εκεί διαλύονται οι όμορφες σκέψεις και εξαφανίζεται το όνειρο!!!!!!