TONINO CAROTONE

Ο κύριος με τα old-time  κοστούμια, το γκραν χτένισμα με την μπριγιαντίνη και το μάγκικο καπέλο, είναι ένας αυθεντικός εκφραστής της σύγχρονης λαϊκής μουσικής που φέρει το πνεύμα του δρόμου, με χιούμορ και έκδηλη κοινωνική ευαισθησία. Τα τραγούδια του συνδυάζουν με εξαιρετική μαεστρία στοιχεία από την Ισπανική, Ιταλική, Γαλλική, και Μεξικάνικη λαϊκή μουσική αφού πιστεύει πως η μουσική είναι ελεύθερη, δεν έχει περιορισμούς, δεν μπαίνει σε καλούπια.

Όπως λέει: «Η χώρα καταγωγής μου είναι η Χώρα των Βάσκων. Ο Βάσκος ήταν πάντα ταξιδιώτης. Γιατί όχι, λοιπόν, κι εγώ να μην είμαι νομάδας; Αυτό αποφάσισα και αυτό έκανα. Λατρεύω τη μουσική της Μεσογείου, και στην Ιταλία είχα τη δυνατότητα να τη γνωρίσω ακόμη περισσότερο. Μπορεί να έχουμε βαθιές ρίζες στη Χώρα των Βάσκων, όμως σε όλο τον κόσμο υπάρχουν Βάσκοι. Μην ξεχνάς ότι στην πατρίδα μου ήμασταν κυνηγημένοι. Είμαστε ταξιδιώτες. Μοιάζουμε σε αυτό με τους Έλληνες, αλλά, όπου και να βρεθούμε, κρατάμε την ουσία της διαφορετικότητας μας..»

Όταν ήταν μικρός πήρε τη μεγάλη απόφαση να γίνει ένας καλλιτέχνης punk. Όπως λέει ο μύθος, αφού έφυγε από τη γενέτειρά του για να μετακομίσει στην Παμπλόνα της Ισπανίας, ξεκίνησε την καριέρα του ως ντράμερ σε ένα συγκρότημα το οποίο κυρίως έπαιζε κουβανέζικη μουσική. Αφού πέρασε και σε ένα ακόμα συγκρότημα, αποφάσισε τελικά ότι το είδος μουσικής που προτιμά είναι τα λαϊκά μεξικάνικα τραγούδια. Αφού λοιπόν βρήκε το δρόμο του, δεν άργησε να γνωρίσει και την επιτυχία, τραγουδώντας ένα είδος «μεξικάνικου πανκ». Μάλιστα, λίγο πριν μπει στη φυλακή για ανυποταξία στο στρατό, έγραψε το τραγούδι Insumisión, το οποίο έγινε ύμνος ενάντια στον μιλιταρισμό.

Η παραμονή του στη φυλακή είχε και τα θετικά της, καθώς εκεί του δόθηκε η ευκαιρία να γράψει αμέτρητα τραγούδια – λόγω του απεριόριστου ελεύθερου χρόνου που είχε στη διάθεσή του- αλλά και να διαμορφώσει ένα νέο στυλ εμφάνισης και ιδεολογίας, το οποίο τον συνοδεύει μέχρι σήμερα. Εξ’ ου λοιπόν το φίνο μαγκιόρικο μουστακάκι του αλλά και όλος ο τρόπος ζωής του, αντιπροσωπευτικός ενός γνήσιου Ragazzo di Strada (αλητάκος του δρόμου), που πλέον ονομάζεται Τονίνο Καροτόνε.

Πνευματικό τέκνο του Manu Chao, ξεκινάει τη σόλο καριέρα του το 2000 με το δίσκο Mondo Difficile, ο οποίος από πολλούς χαρακτηρίστηκε ως ο τελευταίος σπουδαίος δίσκος του 20ου αιώνα ή ο πρώτος του 21ου.  Με διασκευές παλιότερων γνωστών – κυρίως ιταλικών –τραγουδιών όπως το Sapore di mare του Gino Paoli (ο οποίος ξετρελάθηκε με τη version του Καροτόνε), αλλά πάνω απ’ όλα με τα δικά του κομμάτια, κατάφερε να ξεπεράσει τα όρια του τόπου και του χρόνου. Με το τραγούδι του Me cago en el amor έκανε τη μισή υφήλιο να παραληρεί, τραγουδώντας E un mondo difficile…e futuro incerto…

Επίσης, έχει τραγουδήσει για τα σάουντρακ ταινιών  του Κάρλος Σάουρα, και άλλων. Πάνω απ ‘όλα όμως παραμένει ερωτευμένος με τον Louis Aguilé, τον Andriano Celentano, τον Αlbano και τη Romina, τον José Feliciano και τη Rita Pavone, αστείρευτες πηγές έμπνευσης για το δεύτερο δίσκο του, με τίτλο Senza Ritorno.

Όπως έχει πει: «Για μένα η μουσική είναι η μεσογειακή μου θρησκεία. Είναι σαν το νερό της θάλασσας, το οποίο είναι κοινό για όλους τους λαούς της Μεσογείου. Είναι ένας τρόπος επικοινωνίας, ένας τρόπος που έχει αποκαταστήσει κοινό κώδικα, από την Ισπανία μέχρι την Παλαιστίνη και από την Ιταλία και την Ελλάδα μέχρι τις ακτές της Βόρειας Αφρικής. Η μουσική ενώνει..»