Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ
Σκηνοθέτης: Νίκος Μαστοράκης
Ερμηνεύουν: Εμίλ Γκριγκόροφ, Λυδία Κονιόρδου, Μαρσέλα Λένα, Γιάννης Μαυρόπουλος, Θέμης Πάνου, Δημήτρης Πασσάς, Παντελής Παπαδόπουλος, Κρις Ραντάνοφ, Δανάη Σκιάδη, Νικόλας Χανακούλας
Περιγραφή
Ένα σημαντικό σύγχρονο έργο, με θέμα τη «διαφορετικότητα», μια αλληγορία για το θάνατο της Ευρώπης, τη διαχρονική ανάγκη των ανθρώπων για συνύπαρξη, αποδοχή και αλληλοκατανόηση, τόσο μέσα στο στενό περιβάλλον της οικογένειας, όσο και στο ευρύτερο πλαίσιο της κοινωνίας.
Περισσότερα
Υπόθεση έργου
Δύο διαμερίσματα, το ένα πάνω από το άλλο, δύο χώροι που κλείνουν μέσα τους τις ζωές και τις ιστορίες ανθρώπων διαφορετικών μεταξύ τους και παράλληλα τόσο όμοιων. Ο χρόνος περνά, οι άνθρωποι αλλάζουν, κάποια πράγματα όμως μένουν ίδια. Συναισθήματα, απωθημένα και μυστικά δεν μπορούν να λυτρωθούν, παρά μόνο εάν εκφραστούν και βγουν στην επιφάνεια. Κι έτσι μόνο η ζωή προχωρά, γκρεμίζει διαχωριστικούς τοίχους και φέρνει κοντά τους ανθρώπους ή ίσως, πάλι, τους απομακρύνει μέσα σε μια στιγμή.
Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ
Σκηνοθεσία: Νίκος Μαστοράκης
Σκηνικά – Κοστούμια: Εύα Νάθενα
Μουσική Επιμέλεια: Studio 19
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Βοηθός σκηνοθέτη: Μενέλαος Καραντζάς
Φωτογράφος παράστασης: Ελίνα Γιουνανλή
Η συγκεκριμένη παράσταση αποτελεί μία πολύ διαφορετική προσέγγιση από τις παραστάσεις που έχουμε συνηθίσει από το Εθνικό Θέατρο τα τελευταία χρόνια. Το έργο του Σέρτζι Μπελμπέλ καταγγέλλει την ξενοφοβία και κάνει και μία αναφορά στην οικογενειακή αποξένωση. Ή βασικά το αντίστροφο. Η αλήθεια είναι ότι αν και στην αρχή ο βασικός πυρήνας του έργου σου φαίνεται να είναι το προσφυγικό πρόβλημα από την πλευρά των ντόπιων, στη συνέχεια, το κείμενο κάνει μία στροφή 180 μοιρών και βασίζετε πάνω σε αυτό για να θίξει την οικογενειακή αποξένωση και το πως οι ''ντόπιοι'' μπορεί να μη θεωρούν τους εαυτούς τους ξένους στην πατρίδα τους όμως δεν μπορούνε να πουν το ίδιο και για την οικογένειά τους. Το κείμενο γενικότερα ήταν αρκετά μπερδεμένο και δε βοήθησε κατά τη γνώμη μου και το σκηνοθετικό εύρημα του Νίκου Μαστοράκη, ο κάθε ηθοποιός να έχει διπλή διανομή ρόλων πράγμα που φαινόταν ότι δυσκόλεψε όλους κυρίως τους νεώτερους ηθοποιούς. Παρόλο που η κυρία Λυδία Κονιόρδου και ο κύριος Πάνου είναι σαφώς πολύ πιο καλοί υποκριτικά από τους υπόλοιπους ηθοποιούς πιστεύω το γεγονός του ότι βλέπαμε τους ίδιους να παίζουν την κόρη και τον γιο όταν μεγάλωσαν έκανε την ιστορία ακόμα πιο μπερδεμένη από πριν. Παρόλα αυτά οι ερμηνείες ήταν σταθερές με εξαίρεση ένα-δυο ηθοποιούς. Εξαιρετική η Λύδια Κονιόρδου η οποία κινούνταν με ευελιξία ανάμεσα στη δύσκολη απαίτηση της εναλλαγής των ρόλων και πολύ καλός επίσης και ο Θέμης Πάνου. Δε θα χαρακτήριζα αυτήν την παράσταση κακή καθώς φαινόταν ότι και σκηνοθετικά και ερμηνευτικά είχε δουλευτεί πάρα πολύ θα τη χαρακτήριζα όμως αδιάφορη καθώς εμένα προσωπικά το θέμα και η προσέγγισή του δε με άγγιξε. Πηγαίνετε να τη δείτε χωρίς ιδιαίτερα πολλές προσδοκίες.