Διασκευή: Έλσα Ανδριανού
Απόδοση: Έλσα Ανδριανού
Δραματουργική επεξεργασία: Στάθης Λιβαθινός
Σκηνοθέτης: Στάθης Λιβαθινός
Σκηνογραφία: Ελένη Μανωλοπούλου
Κοστούμια: Ελένη Μανωλοπούλου
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Μουσική: Νέστωρ Κοψιδάς
Κίνηση: Άννα Μάγκου
Ερμηνεύουν: Γιώργος Δάμπασης, Νέστωρ Κοψιδάς, Λίλλυ Μελεμέ
Περιγραφή
Ενας μικρός άνθρωπος, απ' αυτούς που όλοι προσπερνούν σχεδόν χωρίς να τους παρατηρούν, ο φτωχός ασήμαντος υπαλληλάκος Αξέντι Ιβάνοβιτς Ποπρίτσιν, δέχεται την κοινωνική πίεση, την αίσθηση ότι είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης, το βάρος της αποτυχίας που τον καθιστά μονίμως αόρατο.
Περισσότερα
Στην προσπάθειά του να αναπληρώσει το κοινωνικό και υπαρξιακό κενό, ο Ποπρίτσιν θα κοιτάξει πολύ ψηλά. Μια φευγαλέα στιγμή –θεϊκή ή διαβολική άραγε;– πυροδοτεί τον έρωτά του για εκείνη, την κόρη του απρόσωπου και απόμακρου Διευθυντή του. Έκτοτε, θα δρομολογηθεί μια ανάστροφη πορεία κι ένα τρελό παιχνίδι με τα όρια της ιδιαίτερης όσο και ευαίσθητης προσωπικότητάς του, η οποία παλινδρομεί μεταξύ τρέλας, λεπταίσθητης κατανόησης και ιδιόρρυθμης δημιουργικότητας.
Με οδηγούς του –παρατηρητές, βοηθούς, κάποτε και αντιμάχους–δύο πρόσωπα που τον συνοδεύουν ως διαμεσολαβητές της περιπέτειάς του με τον κόσμο των «κανονικών», ο Ποπρίτσιν θα περάσει από την «ες Άδου Κάθοδον» σε μιαν απόπειρα παρηγορητικής ανόδου. Εντέλει, η διαδρομή αποκαλύπτει την ενορατική του φύση εμπλουτίζοντας την αντίληψη για τον κόσμο μέσα από την καταβύθιση στους δαιδάλους του ανθρώπινου νου. Η πορεία του, σπανίως ευθύγραμμη, σκληρή μα ιδιαζόντως απελευθερωτική, θα τον οδηγήσει σ' ένα σωτήριο πέρασμα.
Η “ανύψωση” του Ποπρίτσιν τον οδηγεί από μιαν εφιαλτική και καταπιεστική καθημερινότητα σε μια λυτρωτική ζωτική διέξοδο και, τελικά, σε μια νέα πραγματικότητα η οποία, για άλλους, ονομάζεται τρέλα.
* Στην παράσταση χρησιμοποιείται απόσπασμα από τον Ευγένιο Ονέγκιν του Αλεξάντερ Σεργκέγιεβιτς Πούσκιν σε μετάφραση του Νίκου Παπακωνσταντίνου.
