Από τον Ιωάννη Λάζιο
Ο Νίκος Γαλανός, ένας από τους πιο αγαπητούς και γοητευτικούς ηθοποιούς του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 79 ετών, μετά από γενναία μάχη με τον καρκίνο. Η είδηση του θανάτου του σκόρπισε θλίψη στον καλλιτεχνικό κόσμο και το κοινό που τον αγάπησε μέσα από τις δεκαετίες παρουσίας του στη σκηνή και την οθόνη.
Γεννημένος στην Αθήνα με το πραγματικό όνομα Νίκος Σουπιωνάς, σπούδασε δραματική τέχνη στη σχολή του Κωστή Μιχαηλίδη. Το θεατρικό του ντεμπούτο έγινε το 1967 στον θίασο της Τζένης Καρέζη, η οποία τον ανακάλυψε τυχαία σε μια πρόβα. Ακολούθησε σημαντική συνεργασία με την Αλίκη Βουγιουκλάκη σε έργα όπως Βασίλισσα Αμαλία, Ωραία μου Κυρία και Καμπαρέ. Στη συνέχεια συνεργάστηκε με τον θίασο Μουσούρη, το Εθνικό Θέατρο και το Ελεύθερο Θέατρο. Η τελευταία του θεατρική εμφάνιση ήταν το 2001 στο έργο Πόλεμος και Ειρήνη με τον θίασο της Μιμής Ντενίση.
Η πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση ήταν το 1962 στην ταινία Οργή. Η μεγάλη του επιτυχία ήρθε το 1968 με την ταινία Η Λεωφόρος του Μίσους της Φίνος Φιλμ, όπου πρωταγωνίστησε δίπλα στη Μαίρη Χρονοπούλου. Ακολούθησαν επιτυχημένες ταινίες όπως Ορατότης Μηδέν, Ο Αστραπόγιαννος και Η Αμαρτία της Ομορφιάς.
Στην τηλεόραση συμμετείχε σε δημοφιλείς σειρές όπως Το Ταξίδι, Έρωτας και Επανάσταση, Οι Φρουροί της Αχαΐας, Η Λάμψη, Κλεμμένα Όνειρα, Έρωτας Μετά και Η Γη της Ελιάς. Η ευρεία γκάμα των ρόλων του και η διαχρονική του γοητεία τον καθιέρωσαν ως έναν από τους πιο αγαπητούς ηθοποιούς του κοινού.
Η Υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη χαρακτήρισε τον Γαλανό ως «διαχρονικό σταρ της οθόνης» που άφησε «διακριτό αποτύπωμα στην Τέχνη». Ο πρόεδρος του ΣΕΗ, Σπύρος Μπιμπίλας, τον αποχαιρέτησε με συγκίνηση, αναφερόμενος στις κοινές τους συνεργασίες και τη βαθιά του εκτίμηση για τον ηθοποιό.
Ο Νίκος Γαλανός υπήρξε σύμβολο του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου, με καριέρα που διήρκεσε πάνω από έξι δεκαετίες. Η φυσική του παρουσία, το ταλέντο και η αφοσίωσή του στην τέχνη τον καθιέρωσαν ως έναν από τους σημαντικότερους ηθοποιούς της γενιάς του. Η απώλειά του αφήνει ένα δυσαναπλήρωτο κενό στον πολιτιστικό χώρο της Ελλάδας.
Η απώλεια του προσώπου δεν μπορεί παρά να θλίβει τα οικεία του πρόσωπα, αλλά για όλους τους Έλληνες θα είναι πάντα παρόν μέσω του δημιουργικού του έργου.
