Διασκευή: Πέτρος Αυγερινός
Σκηνοθέτης: Πέτρος Αυγερινός
Σκηνογραφία: Πέτρος Αυγερινός
Κοστούμια: Δώρα Παπανικολάου
Μουσική: Πάνος Κουραμπάς
Ερμηνεύουν: Δώρα Παπανικολάου
Περιγραφή
Το Θέατρο Άλφα και το Θέατρο του Ιονίου παρουσιάζουν το ΣΑΒΒΑΤΟ 5 Οκτωβρίου, ώρα 21:00 - για μία μόνο παράσταση - το έργο ΑΓΑΠΗ ΠΑΡΑΝΟΜΗ του Κωνσταντίνου Θεοτόκη, σε διασκευή – σκηνοθεσία Πέτρου Αυγερινού και ερμηνεύτρια την Δώρα Παπανικολάου
Περισσότερα
Ένοχος ο Στάθης; Ένοχη η Χρυσαυγή; Ένοχη η Διαμάντω; Ο Γιώργης;
Και ποιος είναι τελικά ο αθώος; Ποιος θα κρίνει την ενοχή ή την αθωότητα κάποιου ανθρώπινου πλάσματος;
Ένα γαϊτανάκι ενοχών και αθωώσεων, μέσα στη μασκαράτα μιας κοινωνίας αδυσώπητης και απάνθρωπης, γαλουχημένης με το σύνδρομο του «προπατορικού αμαρτήματος»...
Και οι γυναίκες; Ποιες αμαρτίες πληρώνουν αυτές άραγε, μέσα στα πλαίσια της ανδροκρατούμενης κοινωνίας;
Γυναίκες ερωμένες, γυναίκες σύζυγοι και σύντροφοι, γυναίκες εργαζόμενες, ξωμάχες ή νοικοκυρές, γυναίκες- άνδρες στη θέση του άντρα που απουσιάζει θελημένα ή άθελα του και προ πάντων, γυναίκες μανάδες!
Και η εκκλησία; Μπορεί να συνδράμει ανακουφιστικά στον ανθρώπινο πόνο; Και μέχρι ποιο σημείο; Πώς μπορεί ένας «εκπρόσωπος του Θεού επί της γης», να αποφασίσει για την καταδίκη ή την απαλλαγή από τα αμαρτήματα κάποιου; Με ποιο κριτήριο, ένας άνθρωπος, (όσο κι αν είναι κληρικός, ουδείς αναμάρτητος), θα μπορέσει να στείλει ένα άλλο ανθρώπινο πλάσμα, στην «κόλαση» ή στον «παράδεισο»;
Και εν τέλει, μιλούμε για την περίφημη «χριστιανική αμαρτία» ή για την αρχαία ελληνική αμαρτία με την έννοια της αστοχίας;
Γιατί τότε …θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε τα πράγματα αλλιώς!
ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ:
Ο μικροκτηματίας Στάθης Θεριανός από το χωριό Δαφνύλας της Κέρκυρας, αποφασίζει να παντρέψει το γιο του με μια νεαρή, όμορφη κοπέλα, προς την οποία ωστόσο σιγοβράζει μέσα του πόθος ερωτικός. Οι κινήσεις του, παρορμητικές και «αφύσικες», γίνονται αντιληπτές από την σύζυγό του Διαμάντω, η οποία και ξεκινάει μεγάλον αγώνα μέσα στο ίδιο της το σπίτι για να το συγκρατήσει «το θηρίο τον άντρα της». Το μοιραίο ωστόσο δεν αποτρέπεται. Όταν ο γιος τους φεύγει για στρατιώτης, το ανεξέλεγκτο ερωτικό πάθος του Στάθη προς την κοπέλα τον οδηγεί στην αποτρόπαιη πράξη, με αποτέλεσμα η κοπέλα να μείνει έγκυος…
Τότε η Διαμάντω αρχίζει έναν άλλο, τιτάνιο αγώνα ώστε να ελέγξει τις παρενέργειες. Στόχος της: «να μη μάθει ο κόσμος…» Κι ούτε και, «να βάλει το γιο της να σκοτωθεί με τον άντρα της…» Όλα πρέπει να παραμείνουν κρυφά, κλεισμένα μέσα στους τέσσερις τοίχους ενός σπιτιού. Αλλά κι οι άλλοι όλοι: η «κοινωνία», η «εκκλησία», η «δικαιοσύνη» κι ο «νόμος», σωπαίνουν. Παρ’ όλο που η οικογενειακή αυτή τραγωδία δεν οδηγεί παρά στο θάνατο και στη διάλυση…
Χρόνια μετά, οι εφιάλτες είναι ακόμα ζωντανοί. Η ρημαγμένη Διαμάντω, έρημη, μόνη, αναθυμάται τα γεγονότα, σε μια προσπάθεια να γαληνέψει η ταραγμένη της συνείδηση. Σιγά σιγά η εξομολόγησή της γίνεται παραληρηματική. Τα ερωτήματά της πολλά: ποιες είναι οι αιτίες, τι θα μπορούσε η ίδια να κάμει, τι έπρεπε τελικά, τι δεν έπρεπε… Τα γεγονότα κι οι καταστάσεις διογκώνονται μέσα της, αποκτώντας δραματική (τραγική, θα λέγαμε) διάσταση. Και η σκηνή του θεάτρου, σαν ένας μεγάλος «καθρέφτης», σαν μια μεγάλη αγκαλιά – καταφύγιο – ελπίδα, γίνεται ο κατάλληλος τόπος ώστε να λάβουν οι πράξεις ετούτες έννοια και σημασία Παρηγορητική…
Ο Κωνσταντίνος Θεοτόκης (1872-1923), ένας από τους επιφανείς εκπροσώπους της Επτανησιακής Λογοτεχνικής σχολής, πρωτοποριακός για την εποχή του, γράφει το διήγημά του ΑΓΑΠΗ ΠΑΡΑΝΟΜΗ στα 1906 στηριγμένος σε πραγματική ιστορία που συνέβη την περίοδο εκείνη στα μέρη μας...