ΜπΑΤσος

Αρχείο Παίχτηκε από 21/10/2015 έως 21/04/2016
στο Vault Theatre Plus
Διάρκεια: 70' (χωρίς διάλειμμα)
Συγγραφέας: Félix Estaire
Σκηνοθέτης: Κατερίνα Πολυχρονοπούλου
Ερμηνεύουν: Μπάμπης Χατζηδάκης, Άρτεμις Ορφανίδου

Περιγραφή

Το έργο του Félix Estaire θίγει το ίδιο το σύστημα, που επιθυμεί να φιμώνει κάθε αντίδραση, που εκπαιδεύει ανθρώπους να ασκούν βία σε άλλους ανθρώπους. Η βία προκαλεί βία. Και δεν έχει τέλος αυτό. Κατά τη διάρκειά του, το έργο μας προειδοποιεί για το καλά στημένο παιχνίδι του συστήματος, αλλά στο τέλος του μας επισημαίνει πως ο ρόλος του ατόμου, μέσα σε αυτό, είναι καθαρά δική του υπόθεση και αναμφισβήτητα δική του ευθύνη.

Περισσότερα

2η Παράταση παραστάσεων λόγω επιτυχίας

1η Πανελλήνια Παρουσίαση

«Η τυφλή υπακοή σε διαταγές δεν ελαφραίνει τον άνθρωπο
από το ηθικό βάρος των πράξεών του, ούτε απαλείφει την ευθύνη του»

Η σκηνοθέτις Κατερίνα Πολυχρονοπούλου και ο Πολυχώρος Vault παρουσιάζουν για 1η φορά στην Ελλάδα, το έργο του Ισπανού Félix Estaire «ΜπΑΤσος», σε μετάφραση Κατερίνας Χριστοδούλου. Τους δύο ρόλους του έργου ερμηνεύουν ο Μπάμπης Χατζηδάκης και η Άρτεμις Ορφανίδου, ενώ η πρεμιέρα της παράστασης προγραμματίζεται για τα μέσα του Οκτωβρίου.

Το έργο του Ισπανού Félix Estaire, που γνώρισε μεγάλη επιτυχία στην Ισπανία, όπου πρωτοπαρουσιάστηκε, θίγει το θέμα του φαύλου κύκλου της βίας και των οδυνηρών συνεπειών του μέσα από τη μάχη ενός πατέρα, αστυνομικού των ΜΑΤ, ο οποίος έρχεται αντιμέτωπος στη διαδήλωση με την κόρη του. Πώς θα αντιδράσει; Τι θα ακολουθήσει; Ποιες θα είναι οι συνέπειες αυτής της στιγμής στις ζωές και των δύο και ποιες θεωρίες της ζωής του θα ανατραπούν;

Πρόκειται για ένα σύγχρονο κείμενο, βαθιά πολιτικό που με ιδιαίτερα ευφυή τρόπο και σύγχρονη θεατρική γλώσσα, θίγει ζητήματα και έννοιες όπως η δημοκρατία, η ελευθερία, ο φόβος, η χειραγώγηση μέσω του εκφοβισμού, η ελεύθερη έκφραση αλλά και η σημασία του καθήκοντος ιδωμένη από διαφορετικές ιδεολογικές οπτικές.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:
Μετάφραση: Κατερίνα Χριστοδούλου
Σκηνοθεσία: Κατερίνα Πολυχρονοπούλου
Σκηνικά - κοστούμια: Αγγελίνα Παγώνη
Βοηθός Σκηνοθέτη: Μάριος Παϊτάρης
Φωτογραφίες: Αγγελίνα Παγώνη
Επικοινωνία: Μαριάννα Παπάκη, Νώντας Δουζίνας

Η παράσταση είναι μια συμπαραγωγή του KP Theatre Group και του Πολυχώρου Vault

Βίντεο

24 ΣΧΟΛΙΑ

  2. Παρακολούθησα χθες την εν λόγω παράσταση στο πολυχώρο Vault. Στο ταμείο του θεάτρου μοιράζεται φυλλάδιο με οδηγίες ενάντια στα ΜΑΤ ωστόσο δεν αποτελεί ζωτικό στοιχείο του έργου. Η παράσταση διαρκεί ακριβώς μια ώρα και περιλαμβάνει τη χρήση ψηφιακής κάμερας, κάτι που συνέβη και στην προηγούμενη παράσταση που παρακολούθησα στο συγκεκριμένο χώρο (Mr. Kolpert). Ο Μπάμπης Χατζηδάκης είναι εξαιρετικός στο ρόλο του Μπάτσου και απογειώνει το κείμενο που από μόνο του μοιάζει αρκετά τετριμμένο. Ευχαριστώ τη θεατρομάνια για τη διπλή πρόσκληση.

  3. Ιδιαίτερη πρόταση βασισμένη σε ένα κείμενο που ήθελε μάλλον λίγο περισσότερη επεξεργασία και σκηνοθετική ευρηματικότητα ώστε να παρουσιάσει το θέμα χωρίς τον εμφανή διδακτισμό του ισπανικού πρωτότυπου. Ο θεατής μένει στην ψυχολογική ανάπτυξη των χαρακτήρων και όχι στην πλοκή, η οποία είναι αναμενόμενη και χρησιμεύει περισσότερο ως αφορμή για να αναδειχθεί ο χαρακτήρας και η δραματική υπόσταση του Μπάτσου. Η αξιοσημείωτη ερμηνεία του Μπάμπη Χατζηδάκη μας κράτησε εντός της ιστορίας και ήταν καθοριστική για το ρυθμό της παράστασης. Είναι ο πιο βασικός λόγος για τον οποίο θα πρότεινα σε κάποιον να τη δει. Ευχαριστούμε Θεατρομάνια για την πρόσκληση!

  4. Είδα την παράσταση σήμερα.... εκπληκτική παράσταση.... πολύ καλες ερμηνίες και από του 2 ηθοποιούς, ειδικα ο κ Χατζηδάκης ηταν φανταστικος... επικαιρο έργο και με πολύ ωραια προσέγγιση.
    ευχαριστω για μια ακομα φορα την θεατρομανια που μου εδωσε την ευκαιρία να δω αυτην την πολύ ωραια παρασταση

  7. Πολύ ωραία δοσμένη η σύγκρουση σχετικά με την αντίληψη του καθήκοντος από καθέναν από τους 2 πρωταγωνιστές. Στα θετικά να πιστωθεί και η ενδιαφέρουσα σκηνοθετική ματιά της κ. Πολυχρονοπούλου. Ευχαριστώ τη θεατρομάνια για την πρόσκληση.

  8. ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ Η ΟΠΟΙΑ ΕΠΑΝΑΦΕΡΕΙ ΕΝΑ ΕΡΩΤΗΜΑ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΠΡΟΚΥΨΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΩΝ ΝΑΖΙ ΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΑΤΟΜΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ ΣΕ ΕΝΑ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΟ ΟΡΓΑΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΜΕ ΕΝΑΝ ΠΙΟ ΔΡΑΜΑΤΙΚΟ ΤΡΟΠΟ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ. ΙΣΩΣ ΤΟΥΣ ΛΙΓΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΥΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΑΝΑΡΩΤΗΘΕΙ ΓΙ'ΑΥΤΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΝΑ ΜΗΝ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΣΟΦΟΤΕΡΟΥΣ ΑΛΛΑ ΕΧΕΙ ΚΑΛΕΣ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ. ΚΛΕΙΝΟΝΤΑΣ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΩ ΟΤΙ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΚΑΝΕΙ ΑΛΛΑ ΑΣ ΔΕΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΠΡΩΤΑ ΝΑ ΑΝΑΡΩΤΗΘΕΙ ΠΡΙΝ.
    ΥΓ.ΑΥΤΟ ΠΑΝΤΩΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΣΕ ΜΙΑ ΚΡΙΤΙΚΗ ΕΙΝΑΙ: ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΕΜΑΤΟΛΟΓΙΑ. ΕΜΕΝΑ ΑΝ ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΤΟ ΨΑΡΙ ΔΕΝ ΠΑΩ ΣΕ ΨΑΡΟΤΑΒΕΡΝΑ

  9. Την προηγούμενη εβδομάδα παρακολούθησα την παράσταση μετά από νίκη μου σε διαγωνισμό . Οι ηθοποιοί ήταν εξαιρετικοί , ο καθένας στο ρόλο του και το θέμα επίκαιρο. Πολλά συγχαρητήρια στους συντελεστές της παράστασης και ένα μεγάλο μπράβο στο Vault για τις εξαιρετικές παραστάσεις που φιλοξενεί.

  12. Παρακολούθησα την παράσταση την Τετάρτη 3/2/2016! Πολύ ωραία παράσταση,η θεματολογία δε με ικανοποίησε ιδιαίτερα αλλά οι ερμηνείες των ηθοποιών ήταν εξαιρετικές! Οι μονόλογοι του κ.Μπάμπη Χατζιδάκη δίνουν άφθονη τροφή για σκέψη και περνούν ισχυρά κοινωνικά μηνύματα.Ευχαριστώ τη Θεατρομανία για την πρόσκληση!!

  13. Παρακολούθησα την παράσταση την ημέρα Τετάρτη 03/02/2016. Η Θεματολογία του έργου δεν με ικανοποίησε ιδιαίτερα.Επίσης, η σεναριακή προσέγγιση του θέματος, ήταν κατα τη γνώμη μου, αρκετά υπερβολική. Ωστόσο, μπορώ να πω ότι οι ερμηνείες των ηθοποιών ηταν εξαιρετικές. Ευχαριστώ την Θεατρομανία για την πρόσκληση.

  16. Συγκλονιστική παράσταση που δίνει τροφή για σκέψη και προβληματίζει. Ευρηματική σκηνοθεσία, ενδιαφέρον κείμενο και σημαντικά μηνύματα. Πολύ δυνατή η ερμηνεία του Μπάμπη Χατζηδάκη που πραγματικά δείχνει να "ζει" τον ρόλο του. Αρκετά καλή η Άρτεμις Ορφανίδου. Αξίζει να τη παρακολουθήσει κανείς, τη συστήνω ανεπιφύλακτα σε όλους. Ευχαριστώ πολύ τη Θεατρομάνια για την πρόσκληση.

  17. Άλλη μία εξαιρετική παράσταση σε έναν ώραιο χώρο τέχνης όπως είναι ο πολυχωρος Vault. Πολύ καλές ερμηνείες και από τους δύο πρωταγωνιστες σε ένα έργο που μας αγγίζει όλους γιατί ασχολείται με ένα κοινωνικό, σύγχρονο και πάντα επίκαιρο θέμα όπως είναι αυτό της βίας στους δρόμους. Ωραίες και έξυπνες οι εναλλαγές των ρόλων που κάνει η πρωταγωνιστρια και αξιολόγη η σκηνοθεσία επίσης. Μια παράσταση που μετά σε βάζει σε σκέψεις και δίνει τροφή για συζήτηση για αυτό το θέμα που αφορά όλη την κοινωνία. Την συστήνω ανεπιφύλακτα!

  19. Την Τετάρτη το βράδυ παρακολούθησα την πολύ δυνατή παράσταση Μπάτσος στο θέατρο Vault. Η παράσταση είναι ένα συγκλονιστικό κοινωνικό δράμα με σαφή κοινωνικά μηνύματα και ψυχολογικές προεκτάσεις..Στο δράμα αυτό παρακολουθούμε τη σχέση ανάμεσα σ΄ έναν πατέρα και στην κόρη του..Η παράσταση έχει δύο βασικά θεματικά μοτίβα..Το πρώτο είναι οι μηχανισμοί ελέγχου και καταστολής της κρατικής εξουσίας και πως αυτοί εγκλωβίζουν και περιορίζουν τους πολίτες και τα λαΐκά κινήματα..Το δεύτερο είναι η ολέθρια, μερικές φορές, σύγκρουση ανάμεσα στα προσωπικά συναισθήματα των ανθρώπων και στις κοινωνικές επιταγές ή στο επαγγελματικό καθήκον..Οι δύο πρωταγωνιστές Μπ.Χατζηδάκης και Άρτεμις Ορφανίδου δίνουν μια καθηλωτική ερμηνεία που απογειώνει την παράσταση, μας συγκινεί και μας εμπνέει..Η σκηνοθέτιδα Κ.Πολυχρονοπούλου στήνει μια στιβαρή παράσταση που σίγουρα δημιουργεί προβληματισμούς για το παρόν και το μέλλον της κοινωνίας μας..Το βασικό ερώτημα είναι πως μπορούμε, εν μέσω της νεοκαπιταλιστικής βαρβαρότητας και της εντατικοποίησης της κρατικής χειραγώγησης, να μείνουμε άνθρωποι με συναισθήματα, αρχές και αξίες..
    Ευχαριστώ ΘΕΑΤΡΟΜΑΝΙΑ για την ευκαιρία που μου δώσατε να παρακολουθήσω αυτή την έξοχη παράσταση. Να είστε όλοι καλά! Καλή συνέχεια! Χρόνια πολλά! Καλή χρονιά με υγεία, χαρά, καλό και ποιοτικό θέατρο..!

  22. Η τυφλή βία – βία κρατική, αστυνομική, κοινωνική και οικογενειακή – καθώς και το μίσος σε όλες του τις μορφές που τροφοδοτείται από τη μισαλλοδοξία και τροφοδοτεί με τη σειρά του τις παραπάνω μορφές βίας – βρίσκονται στο επίκεντρο του εξαιρετικού, βαθιά πολιτικού έργου του Ισπανού Felix Estaire «Μπάτσος» που παρακολουθήσαμε σε μια αναλόγως εξαιρετική παράσταση στο θέατρο Vault, χάρη σε προσκλήσεις από τη Θεατρομάνια.

    Ο φαύλος κύκλος της βίας σε όλες του τις μορφές – κρατική, αστυνομική, κοινωνική, οικογενειακή, διαπροσωπική – ανατέμνεται με ακρίβεια και ευαισθησία σ’ αυτό το πολύ σημαντικό έργο, το οποίο έχει ως βασικό καμβά της πλοκής του την πάντα εύθραυστη σχέση ενός πατέρα με την κόρη του. Από τη μια ο βαθιά αντιφατικός και γι’ αυτό πολύ ενδιαφέρον χαρακτήρας του πατέρα. Όταν δεν βρίσκεται στην υπηρεσία του είναι ένας άνθρωπος τρυφερός, ευαίσθητος και ιδιαίτερα στοργικός προς την κόρη του την οποία και μεγαλώνει μόνος του, συγχωνεύοντας έτσι πάνω του και τους δύο ρόλους του πατέρα και της μητέρας, η απουσία της οποίας, αν και δεν σχολιάζεται καθόλου, είναι ιδιαίτερα ηχηρή. Όταν όμως βρίσκεται στην υπηρεσία του – στο ισπανικό αντίστοιχο των δικών μας ΜΑΤ – μεταμορφώνεται σε ένα σκληρό και ψυχρό «ρομπότ» έτοιμο να ασκήσει ωμή βία απέναντι σε οποιονδήποτε και σε οποιοδήποτε βαθμό, όπως ακριβώς έχει εκπαιδευτεί από το κράτος να κάνει. Και από την άλλη ο χαρακτήρας της κόρης. Ένας χαρακτήρας υπερήφανος, επαναστατικός και με βαθιές πολιτικές ανησυχίες, χαρακτηριστικά που την οδηγούν στο να γίνει ο χειρότερος εφιάλτης του αστυνομικού πατέρα της: μια σκληροπυρηνική πολιτική ακτιβίστρια και αγωνίστρια που συμμετέχει δυναμικά σε συλλαλητήρια και διαδηλώσεις, τις οποίες φυσικά ο πατέρας της έχει εκπαιδευτεί να καταπνίγει με κυνισμό και αστυνομική βιαιότητα.

    Η προτελευταία, πραγματικά «τραγική» συνάντησή του με την κόρη του εν ώρα καθήκοντος, με όλες τις τραγικές συνέπειες που έχει αυτή η «συνάντηση» για τη δεύτερη, οδηγεί το χαρακτήρα στο να χάσει απ’ τη ζωή του τα δύο μοναδικά πράγματα που της δίνουν νόημα: τη σχέση του με την κόρη του και τη δουλειά του στο αστυνομικό σώμα. Η υπηρεσία του, αυτή που με τόση θέρμη υπηρετούσε πιστά για τόσα χρόνια, τώρα τον αποβάλλει με συνοπτικές διαδικασίες και τον πετάει μακριά της σαν σκουπίδι, επειδή ακριβώς έκανε αυτό που τον είχε εκπαιδεύσει να κάνει: άσκησε βία εν ώρα καθήκοντος. Αυτή ακριβώς η πολύ άδικη γι’ αυτόν εξέλιξη τροφοδοτεί ξανά το μίσος και τη ροπή του χαρακτήρα προς την τυφλή βία, μόνο που αυτή τη φορά και τα δύο στρέφονται προς άλλες κατευθύνσεις και κυρίως εναντίον του ίδιου του εαυτού του! Ειδικά προς το τέλος του έργου, η βίαιη απομάκρυνση του πατέρα από την πολυαγαπημένη κόρη του, εξ αιτίας βεβαίως ενός τραγικού γεγονότος που προκάλεσε ο ίδιος, αλλά και η ανάλογα τραγική απόφασή του να διαχειριστεί τις τελευταίες εξελίξεις της ζωής του «με τον δικό του τρόπο», δίνουν στο έργο ηθικές διαστάσεις που αγγίζουν την αρχαία ελληνική τραγωδία και αναδεικνύουν το χαρακτήρα του πατέρα σε έναν απολύτως τραγικό ήρωα που μετά την ύβρη οδηγείται στην πτώση, ακολουθώντας πιστά το δραματουργικό πρότυπο του αρχαίου δράματος.
    Και όλα τα παραπάνω εξελίσσονται με «φόντο» το φαύλο κύκλο της βίας σε όλα τα επίπεδα που χαρακτηρίζει τις σύγχρονες κοινωνίες μας – μιας βίας που τροφοδοτείται από το μίσος και το φόβο απέναντι στο διαφορετικό και στη συνέχεια αυτά τα δύο τροφοδοτούν με τη σειρά τους ένα νέο κύκλο βίας – γεγονός που έφερε στις μνήμες μας πραγματικά περιστατικά, πρόσφατα και μη, κρατικής βίας και στη δική μας χώρα, κάνοντας έτσι το συγκεκριμένο έργο ανατριχιαστικά επίκαιρο και για την ελληνική κοινωνία.

    Ο Μπάμπης Χατζηδάκης ερμηνεύει τον αντιφατικό και βαθιά τραγικό ήρωα του πατέρα – αστυνομικού με ευαισθησία και υποκριτική δεινότητα, δίνοντας την καλύτερη κατά τη γνώμη μου ερμηνεία της θεατρικής του καριέρας.

    Η νεαρή Άρτεμις Ορφανίδου κρατάει το ρόλο της κόρης χειριζόμενη με μεγάλη ικανότητα τα υποκριτικά της μέσα, ενώ «μπαινοβγαίνει» άριστα τόσο στις διαφορετικές ηλικίες του ρόλου της κόρης, όσο και σε διαφορετικούς ρόλους (καθώς ερμηνεύει για λίγο και το ρόλο της ψυχολόγου).

    Η σκηνοθεσία της Κατερίνας Πολυχρονοπούλου είναι μετρημένη και ουσιαστική μέσα από τη λιτότητά της, ενώ αξιοποιεί πολύ επιτυχημένα και σε κομβικά σημεία του έργου τόσο την live κάμερα όσο και τις βιντεοσκοπημένες σκηνές από αυθεντικά συμβάντα αστυνομικής βίας, χωρίς ευτυχώς να οδηγείται σε υπερβολική χρήση αυτών των μέσων, όπως βλέπουμε αρκετές φορές να συμβαίνει σε άλλες παραστάσεις.

    Πρόκειται γενικά για μια πάρα πολύ καλή και με ιδιαίτερο, πολιτικό περιεχόμενο παράσταση που συστήνω ανεπιφύλακτα σε όλους.

    Ευχαριστούμε Θεατρομάνια!