Ικέτιδες

Αρχείο Παίχτηκε από 11/07/2019 έως 15/09/2019
Συγγραφέας: του Ευριπίδη
Μετάφραση: Γιώργος Κοροπούλης
Σκηνοθέτης: Στάθης Λιβαθινός
Σκηνογραφία: Γιώργος Σουγλίδης
Κοστούμια: Γιώργος Σουγλίδης
Φωτισμοί: Αλέκος Αναστασίου
Μουσική: Άγγελος Τριανταφύλλου
Χορογραφία: Φώτης Νικολάου
Κίνηση: Μαρία Σμαγιέβιτς
Ερμηνεύουν:

Διανομή
Μητέρες Αργείων στρατηγών: Άννα Γιαγκιώζη, Άνδρη Θεοδότου, Κόρα Καρβούνη, Τζίνη Παπαδοπούλου, Αγλαΐα Παππά, Μαρία Σαββίδου, Κωνσταντίνα Τάκαλου, Τάνια Τρύπη, Νιόβη Χαραλάμπους

Αίθρα: Κάτια Δανδουλάκη
Θησέας: Άκης Σακελλαρίου
Άδραστος: Χρήστος Σουγάρης
Κήρυκας: Χάρης Χαραλάμπους
Άγγελος: Ανδρέας Τσέλεπος
Ευάδνη: Κατερίνα Λούρα
Ίφις: Θοδωρής Κατσαφάδος

Σχετικά

Μια συμπαραγωγή του Εθνικού Θεάτρου και του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου με μια εμβληματική τραγωδία του Ευριπίδη για τον πόλεμο, τους νεκρούς του, την υπαρξιακή αγωνία, την αξιοπρέπεια, την πίστη και τη γυναικεία αντοχή.

Οι Ικέτιδες του Ευριπίδη είναι ένα έργο-εγκώμιο των Αθηνών, του δημοκρατικού πολιτεύματος και των χρηστών ηγετών και πολιτών, βαθιά ανθρώπινο και οξυδερκές μέσα στους αιώνες.

53 χρόνια μετά το μοναδικό της ανέβασμα από το Εθνικό Θέατρο (1966) σε σκηνοθεσία του Τάκη Μουζενίδη και 39 χρόνια από την πρώτη παράσταση του ΘΟΚ στην Επίδαυρο (1980) σε σκηνοθεσία Νίκου Χαραλάμπους, η τραγωδία σκηνοθετείται από τον Καλλιτεχνικό Διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου Στάθη Λιβαθινό, σε ένα εγχείρημα που στηρίζεται στη συνεργασία των καλλιτεχνών από την Ελλάδα και την Κύπρο.

Για την παράσταση ανατέθηκε η μετάφραση στον ποιητή Γιώργο Κοροπούλη, ενώ τα σκηνικά και τα κοστούμια σχεδίασε ο διεθνώς διακεκριμένος Κύπριος σκηνογράφος Γιώργος Σουγλίδης. Τη μουσική σύνθεση ανέλαβε ο Αγγελος Τριανταφύλλου, τους φωτισμούς ο Αλέκος Αναστασίου, τη χορογραφία ο Φώτης Νικολάου και τη μουσική διδασκαλία η Μελίνα Παιονίδου.

Οι μητέρες των Αργείων στρατηγών που έχασαν τη ζωή τους στη Θήβα πολεμώντας στο πλάι του Πολυνείκη προσπέφτουν Ικέτιδες στον βωμό της Δήμητρας στην Ελευσίνα.  Μαζί τους ο βασιλιάς του Άργους Άδραστος ο οποίος ήταν και αρχηγός της επίμαχης εκστρατείας. Ζητούν τη βοήθεια του βασιλιά της Αθήνας Θησέα γιατί οι Θηβαίοι κρατούν τους νεκρούς και δεν επιτρέπουν την ταφή τους παραβιάζοντας το έθος των Ελλήνων.

Ο Θησέας ανταποκρινόμενος στο δίκαιο αίτημα ετοιμάζεται να στείλει μήνυμα στον βασιλιά της Θήβας Κρέοντα όμως τον προλαβαίνει η άφιξη Θηβαίου Κήρυκα που φέρνει το δικό του μήνυμα στον Αθηναίο βασιλιά:  Του ζητά να διώξει τον Άδραστο και τις μητέρες διαφορετικά θα τους επιτεθούν.

Ο Θησέας οδηγεί τον στρατό της Αθήνας ενάντια στους Θηβαίους και φέρνει στην Ελευσίνα τους νεκρούς στρατηγούς όπου και τους καίουν προσφέροντάς τους τις πρέπουσες τιμές. Η Ευάδνη σε ένα παραλήρημα ορμά στη φωτιά και καίγεται μαζί με τον άνδρα της Καπανέα. Μητέρες και παιδιά παίρνουν τον δρόμο της επιστροφής με τις στάχτες των αγαπημένων τους.

Η τραγωδία γραμμένη το 422 π.Χ. φέρει τον απόηχο της μάχης στο Δήλιο το 424 π.Χ., δύο χρόνια πριν, όταν οι Θηβαίοι -σύμμαχοι της Σπάρτης- νίκησαν τους Αθηναίους και δεν τους άφηναν για μέρες να πάρουν και να θάψουν τους νεκρούς τους.

Μουσική διδασκαλία: Μελίνα Παιονίδου
Βοηθός σκηνοθέτης: Βασίλης Ανδρέου
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαρίνα Μυρτάλη
Βοηθός σκηνογράφου - ενδυματολόγου: Μαρία Καλαμαρά
Δραματολόγος: Ειρήνη Μουντράκη
Φωτογράφος παράστασης: Ελίνα Γιουνανλή

 Αναλυτικά η περιοδεία:

5-6 Ιουλίου, Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου
11-14 Ιουλίου, Λευκωσία, Αμφιθέατρο Μακαρίου Γ΄
17-18 Ιουλίου, Λεμεσός, Αρχαίο Θέατρο Κουρίου
20 Ιουλίου, Λάρνακα, Παττίχειο Δημοτικό Αμφιθέατρο
30 Αυγούστου, Θεσσαλονίκη, Θέατρο Δάσους
2 Σεπτεμβρίου, Βεάκειο Δημοτικό Θέατρο
11 Σεπτεμβρίου, Κορωπί, Θέατρο Δεξαμενής
15 Σεπτεμβρίου, Ελευσίνα, Παλαιό Ελαιουργείο

Βίντεο Παραγωγής [Backstage Στιγμές]:

Μητέρες Αργείων στρατηγών

Άννα Γιαγκιώζη
https://youtu.be/_JJHhiUNzmQ

Άνδρη Θεοδότου
https://youtu.be/UsBOUVq5kFE

Κόρα Καρβούνη
https://youtu.be/63f-nBlXl-E

Τζίνη Παπαδοπούλου
https://youtu.be/mFl_4osoEDM

Αγλαΐα Παππά
https://youtu.be/M5x1rvlfh5Y

Μαρία Σαββίδου
https://youtu.be/P7QlsSA-JIo

Κωνσταντίνα Τάκαλου
https://youtu.be/jw8oD-zKsoU

Τάνια Τρύπη
https://youtu.be/ExLZkxm_D8U

Νιόβη Χαραλάμπους
https://youtu.be/K-s0BZauw1A

Αίθρα: Κάτια Δανδουλάκη
https://youtu.be/g0ruNFJvovI

Θησέας: Άκης Σακελλαρίου
https://youtu.be/Kn-bHY_08Gw

Άδραστος: Χρήστος Σουγάρης
https://youtu.be/0W769T_Q8dM

Κήρυκας: Χάρης Χαραλάμπους
https://youtu.be/6rCLeQcH48s

Άγγελος: Ανδρέας Τσέλεπος
https://youtu.be/IzUke9FHF5Q

Ευάδνη: Κατερίνα Λούρα
https://youtu.be/r5pivzKm1LM

Ίφις: Θοδωρής Κατσαφάδος
https://youtu.be/HQi58-6R15c

Εισιτήρια: 13 - 45 ευρώ
Προπώληση: https://www.ticketmaster.gr/showEventInfo.html?changeLanguageTo=el&idEvent=2004643&tkhrq=fc39bfae-53fb-4715-a298-e20ed53281dd&tkhrp=bd2921d9-9494-4338-895b-6a9b839a63e7&tkhrts=1555933713&tkhrc=tickethour&tkhre=buy201720&tkhrrt=Safetynet&tkhrh=5254ef9e8e3ec3098d160e9925712b21


Φωτογραφίες

2 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Από τη θεατρολόγο Μαρία Μαρή

    Τα «Ερωτευμένα άλογα» είναι το τρίτο μέρος της τριλογίας με τίτλο «Το Άλλο το Κανονικό», μια τριλογία-δημιουργία εμπνευσμένη από την ανάγκη νέων καλλιτεχνών, με ή χωρίς αναπηρία, της κολεκτίβας «Εν δυνάμει», να μοιραστούν ανοιχτά προσωπικές ιστορίες. Πρόκειται για ένα σωματείο μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα. Συστάθηκε από την Ελένη Δημοπούλου και τη Μαρία Ιωαννίδου το 2008 με σκοπό να στηρίξει και να διευκολύνει τα μέλη της να ενταχθούν ισότιμα στο κοινωνικό σύνολο επιδιώκοντας τη ρήξη με την παραδοσιακή αντίληψη του κοινώς αποδεκτού, μια Τέχνη που συνειδητά απομακρύνεται από τις συμβατικές φόρμες κατανόησης της κοινωνικής ζωής.

    Το πρώτο μέρος της τριλογίας ήταν «Ο άνθρωπος ανεμιστήρας ή Πώς να ντύσετε έναν ελέφαντα», το δεύτερο «Το άλλο σπίτι» και τώρα εδώ στο τρίτο «Ερωτευμένα άλογα», θίγεται το ζήτημα του έρωτα και της επίμονης κι αδιάκοπης αναζήτησής του, ένα μείζον θέμα για την ολοκλήρωση του ανθρώπου, με όλα του τα γνωρίσματα – συμπτώματα: τα φτερουγίσματα στο στήθος, τα τρελά καρδιοχτύπια, τα ρίγη του σώματος, τα ηδονικά μουδιάσματα. Εξαιρετικά δύσκολο θέμα για πολλούς ανθρώπους, με δυσκολίες που ποικίλουν ανάλογα με το φύλο , την ιδιοσυγκρασία, την ηλικία, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ανθρώπους με αναπηρία.

    Στην παράσταση προκύπτει ότι ο όλοι οι άνθρωποι είναι διατεθειμένοι έως αποφασισμένοι να ερωτευτούν. Ο έρωτας είναι μια τρέλα στην οποία όλοι νομοτελειακά υποκύπτουν. Ένα «τακ» αρκεί για να γίνει κάποιος το αντικείμενο του πόθου κάποιου άλλου. «Ο καθένας ψάχνει στο σύμπαν ένα μοναδικό τακ».

    Η παράσταση συνδυάζει προβολές, μουσική, απαγγελίες, υποκριτική, χορογραφία, τραγούδι. Ξεκινά με την παραδοχή ότι ο άνθρωπος από μωρό έμαθε να μιλά, αλλά ξέχασε να λέει αυτό που νιώθει. Μια συμπαθής κυρία στην οθόνη, το λέει μόνο με τα χείλια της «Μ’ ακούς;» Ακούει κανείς την ανάγκη των ανθρώπων γύρω του; Κάνει κάτι για να διαμορφώσει τους όρους για μια ευτυχισμένη ζωή, την οποία κλήθηκε να ζήσει αυτός μαζί με άλλους; Μήπως αυτό που μας ενώνει όλους είναι ο έρωτας; Μήπως ο κοινός παρονομαστής στον παράδεισο στον οποίο κληθήκαμε να ζήσουμε είναι αυτή η ανάγκη να αγαπήσουμε και ν΄αγαπηθούμε;

    «Η άρνηση του έρωτα μ’ έκανε ένα πλάσμα αναίσθητο» εκμυστηρεύεται κάποιος απ’ τους χαρακτήρες. Το σεξ ταυτίζεται στο μυαλό του με τη βία. Η μη αποδοχή του έρωτα στη ζωή αλλοιώνει τον άνθρωπο. Το θέμα τίθεται εξ’ αρχής, όταν δυο άνθρωποι σε καροτσάκια προσπαθούν να ενωθούν. « Η ψυχή ήθελε όμως τα σώματα αντιστέκονταν». Εμπόδιο το αναπηρικό καροτσάκι και η δυσκολία στην κίνηση. Αν ο αδελφός ενός απ’ τους δύο βοηθούσε για να κάνουν έρωτα, πώς θα μπορούσαν να ζήσουν προσωπικές στιγμές παρουσία άλλου; Ο έρωτας που δεν ευοδώνεται, παρά μόνο περιορίζεται σε μηνύματα και σε κλίσεις στο τηλέφωνο. Η αυτοϊκανοποίηση εμφανίζεται ως μια λύση, αλλά κάποιοι άνθρωποι ανάλογα με τη δυσκολία που αντιμετωπίζουν ακόμη και σ’ αυτήν την περίπτωση χρειάζονται καθοδήγηση. Πολλά τα στεγανά και οι προκαταλήψεις.

    Στο έργο παρουσιάζεται η ιστορία της Μάρτας και της Ροζάριο, που από μικρές είχαν συμφωνήσει μια φορά το χρόνο να συναντιούνται μακριά από όλα τα βλέμματα και να κάνουν έρωτα. Έτσι γινόταν για πολλά χρόνια, μέχρι την ώρα που η μια πέθανε και η άλλη δε μπόρεσε να διαχειριστεί την απώλεια αυτή και τρελάθηκε. Πρέπει να σημειωθεί η ωραία κίνηση την ηρωίδας, που μετά το θάνατο χαμένη σε πλήθος κόσμου πέφτει αίφνης καταγής.

    « Το χέρι, το αστέρι, το ροζ το περιστέρι… δεν έχω πια φοβέρι» μια ενδιαφέρουσα χορογραφία και τραγούδι, με μια συγχρονισμένη και πλήρως ρυθμισμένη κινησιολογικά συλλογική ερμηνεία, που αποτελεί ένα απ’ τα πιο δυνατά σημεία της παράστασης. Φαίνεται ότι η παράσταση λειτουργεί θεραπευτικά για όσους μιλούν κι εκφράζουν σε άλλους τα αδιέξοδά και τις απογοητεύσεις τους. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο αναρωτιέται κανείς πόσο επιτυχημένη ήταν η ένταξη περιπτώσεων ομοερωτικών σχέσεων, με δυο τουλάχιστον ιστορίες: της Ροζάριο και της Μάρτας και ενός ζευγαριού ανδρών στο τέλος.

    Η κοινωνία και οι γονείς αποτελούν τροχοπέδη στην ερωτική ευτυχία αυτών των παιδιών, γιατί τους αντιμετωπίζουν σαν « τέρατα» που δεν πρέπει να αναπαραχθούν. «Φοβούνται πως είμαστε ζώα, πως δε θα ξέρουμε πώς να κρύψουμε τον έρωτά μας, φοβούνται μήπως κάνουμε παιδιά και είναι ξεχωριστά όπως εμείς».

    Συχνά η κοινωνία αυτή, μην έχοντας το σθένος και τη σωστή ενημέρωση ώστε να ψάξει να βρει λύσεις για το πώς οι άνθρωποι με αναπηρία θα μπορέσουν να έρθουν σε ερωτική επαφή, μετέρχεται διαφόρων μεθόδων είτε απαγορεύοντάς τους τον έρωτα, δήθεν προστατεύοντάς τους από τον κίνδυνο να πληγωθούν ή να πονέσουν, είτε με φαρμακευτική αγωγή κατευνάζοντας τις ορμές τους. Ωραία η σκηνή που δυο νέοι γυμνώνονται για να κάνουν έρωτα και τους περισυλλέγουν οι γονείς τους για να τους φασκιώνουν με γάζα σε όλο το κορμί και να τους ελέγχουν με την απόληξή της σαν να είναι λουράκι σκύλου, αποτραβώντας τα σαβανωμένα πια κορμιά τους και χωρίζοντάς τα.

    Η μηλιά στη σκηνή σηματοδοτεί το αμάρτημα, γιατί εξ΄ ορισμού για αυτούς τους ανθρώπους θεωρείται αμαρτία ο έρωτας. Όλα αυτά, το ανεκπλήρωτο, ο ευνουχισμός, η άρνηση της ερωτικής ευτυχίας δημιουργούν εκνευρισμό, μανία και τραυματισμούς . «Τα άλογα για να εκτονωθούν μπήγουν τα δόντια τους σε μια φλέβα τους για να νιώσουν ελεύθερα.» Είναι ά- λογο να αρνείται κάποιος τον έρωτα, που από τη φύση του είναι ένα ά- λογο συναίσθημα.

    Μετά από διάφορες διαδρομές, διηγήσεις, αδιέξοδα, σταδιακά προβάλει ένα μαύρο άλογο, με μάσκα, με ωραία κίνηση χορευτική, που γίνεται το αντικείμενο του πόθου βακχιζουσών νυφών. Το έργο καταλήγει σε μια καταπληκτική σκηνή, όπου η μηλιά της αμαρτίας ξεριζώνεται και ίπταται το ίδιο και το σπίτι - στεγανό της αστικής ηθικής και των προκαταλήψεων και όλοι ενώνονται σε μια ελεύθερη ευτυχισμένη συνεύρεση με το ταίρι τους, ενώ άλογα προβάλλονται να καλπάζουν με ορμή στην οθόνη.

    Δεν ελέγχεται η ορμή του έρωτα, που απελευθερώνει τον άνθρωπο, είναι επιλογή ελευθερίας και ευτυχίας. « Είμαστε λιβάδι από απότιστα λουλούδια. Στο λιβάδι αυτό κανείς δεν βάζει λίπασμα, ούτε ρίχνει νερό ν΄ ανθίσουν τα λουλούδια, έτσι κάποια μαραίνονται.» Ο έρωτας όμως έρχεται απροσκάλεστος, καλπάζει όπως το άλογο, ξεσηκώνει. Όλος ο θίασος υμνεί τον έρωτα σε ένα τραγούδι δικαιωμένης ευτυχίας.

    Ωραία και ευαίσθητη η σύλληψη της Ελένης Δημοπούλου, εμπνευσμένη η σκηνοθεσία της Ελένης Ευθυμίου, εξαιρετικά ενδιαφέρουσες χορογραφίες και κίνηση του Τάσου Παπαδόπουλου, το ίδιο και τα σκηνικά και τα κοστούμια της Ευαγγελίας Κιρκινέ.