Καλιφόρνια Ντρίμιν 2

Αρχείο Παίχτηκε από 02/11/2022 έως 12/04/2023
στο Από Μηχανής
Συγγραφέας: Βασίλης Κατσικονούρης
Σκηνοθέτης: Δημήτρης Μυλωνάς
Σκηνογραφία: Νάντια Κασσάρα
Κοστούμια: Νάντια Κασσάρα
Φωτισμοί: Βλάσσης Θεοδωρίδης
Μουσική: Αλέξης Πορφυριάδης
Χορογραφία: Ειρήνη Κυρμιζάκη
Κίνηση: Ειρήνη Κυρμιζάκη
Ερμηνεύουν: Γιάννης Στόλλας, Σταύρος Καραγιάννης, Άννα Ελεφάντη, Στέλλα Ράπτη

Περιγραφή

Μετά το Καγκουρό που παρουσιάστηκε με μεγάλη επιτυχία στο Εθνικό Θέατρο το 2015, ο συγγραφέας Βασίλης Κατσικονούρης και ο σκηνοθέτης Δημήτρης Μυλωνάς συναντιούνται καλλιτεχνικά για ακόμη μια φορά και υπόσχονται μια παράσταση που θα συζητηθεί!

Περισσότερα

ΕΝΑΡΞΗ: ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2022

ΑΡΗΣ: …Πολύ χάλια η ύπαρξη τελικά, ρε φίλε.

Το πρώτο σίκουελ θεατρικού έργου στο Ελληνικό θέατρο είναι γεγονός!

Μετά το Καγκουρό που παρουσιάστηκε με μεγάλη επιτυχία στο Εθνικό Θέατρο το 2015, ο συγγραφέας Βασίλης Κατσικονούρης και ο σκηνοθέτης Δημήτρης Μυλωνάς συναντιούνται καλλιτεχνικά για ακόμη μια φορά και υπόσχονται μια παράσταση που θα συζητηθεί!

2002. Γράφεται το πρώτο, προφητικό για τον τόπο και τους ανθρώπους του, Καλιφόρνια Ντρίμιν.

2022. Γράφεται το Καλιφόρνια Ντρίμιν 2, 20 χρόνια μετά.

«Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν». Κρίση. Κρίση. Κρίση. Κρίση.

Οι τέσσερις αγαπημένοι εικοσάρηδες του πρώτου Καλιφόρνια έχουν πλέον σαρανταρίσει. Για το κοινό που τους έχει ήδη γνωρίσει αλλά και για όσους κι όσες τους γνωρίσουν για πρώτη φορά, ο Ντίνος, ο Άρης, η Βουβού και η Κική είναι ξανά εδώ όμως…μυαλό δεν βάζουν.

Πόσο προχώρησαν στη ζωή τους τα 20 χρόνια που μεσολάβησαν; Έχουν πετύχει ή έχουν αποτύχει; Δουλεύουν ή είναι άνεργοι; Είναι ινφλουέσερς ή δεν τους ξέρει η μάνα τους; Έχουν λεφτά ή δεν έχουν στον ήλιο μοίρα; Πόσους φίλους έχουν στα σόσιαλ; Πόσα like παίρνουν; Και τελικά, κατάφεραν να πάνε στην Καλιφόρνια για να ζήσουν επιτέλους το «αμέρικαν ντριμ» ή έφτασαν ως τη Λούτσα, ανεκδιήγητοι και ονειροπόλοι;

20 χρόνια μετά ο Βασίλης Κατσικονούρης ευτυχώς δεν ησυχάζει! Με κέφι και κοφτερή ματιά παρουσιάζει το νέο του έργο του οποίου το αστείρευτο χιούμορ, ο καταιγιστικός ρυθμός και οι διαρκείς ανατροπές κρατάνε επί σκηνής αμείωτο το ενδιαφέρον.

To Καλιφόρνια Ντρίμιν 2, 20 χρόνια μετά είναι ένα σαρκαστικό σχόλιο για την κρίση που δεν τελειώνει ποτέ, μια τραγελαφική κωμωδία για μια γενιά που ακόμα κι αν και θεωρείται «χαμένη», δεν σταματά να κυνηγά το όνειρο.

Σημείωμα συγγραφέα

Δεν ξέρω αν οι συγγραφείς σκέφτονται τους ήρωες των έργων τους όταν αυτά έχουν τελειώσει. Το πιο πιθανό, ήδη να σκέφτονται τους επόμενους ήρωες του επόμενου έργου. Είναι όμως και κάποιοι από τους προηγούμενους, που, καθώς περνάει ο καιρός, μένουν σαν σε μια εκκρεμότητα. Σαν κάποιες παλιές σχέσεις που χαθήκανε σιγά σιγά κι ένα βράδυ, σε μια ήσυχή σου ώρα, λες τι να `γινε αλήθεια εκείνη η ψυχή;

Έτσι ήρθανε και στη δική μου σκέψη τα παιδιά του Καλιφόρνια ντρίμιν. Δεν μπορώ να πω ότι μου έλειψαν και ιδιαίτερα σε αυτά τα 20 χρόνια από τότε που έγραψα το έργο, καθώς από το πρώτο του ανέβασμα στο Εθνικό μέχρι και σήμερα, όλο και κάπου παιζόταν. Και ήταν πάντα παιδιά εικοσάχρονα, παιδιά κωμικά, εγκλωβισμένα σε μία παρατεταμένη εφηβεία. Τώρα όμως –αναρωτήθηκα, καθώς τα συλλογιζόμουν- να κατάφεραν να ενηλικιωθούν επιτέλους; Έστω και στραβά; Όπως στραβά πήγανε και τα περισσότερα από αυτά τα είκοσι χρόνια για όλους μας…

Με αυτές τις σκέψεις οδηγήθηκα να τους ψάξω ξανά: Τον Ντίνο, τη Βουβού, τον Άρη, την Κική. Σαν ένας συγγραφέας που αναζητάει τέσσερα πρόσωπα. Τους βρήκα, στα ίδια μέρη, σαραντάρηδες τώρα πια, με τις παλιές τους αφίσες κιτρινισμένες να τις χτυπάει ο άνεμος, μα για τους ίδιους πάντα σημαίες ονείρων αναπεπταμένες. Ακαταμάχητα χαζοί, σπαραχτικά αστείοι…

Κι όταν η συνάντησή μας τελείωσε, κατάλαβα ότι μπορεί και να είχα γράψει το πρώτο σίκουελ θεατρικού έργου στο σύγχρονο ελληνικό θέατρο. Το έστειλα αμέσως σε έναν άλλο παλιό φίλο από το 2015, τότε που είχε σκηνοθετήσει υπέροχα άλλο μου έργο, το «Καγκουρό», στο Εθνικό Θέατρο με μεγάλη επιτυχία, τον Δημήτρη Μυλωνά. Στα χρόνια που μεσολάβησαν, έφτιαξε μία από τις πιο σημαντικές θεατρικές σκηνές της Αθήνας, το Από Μηχανής Θέατρο με συνοδοιπόρο την Άννα Ελεφάντη, συγκλονιστική αποκάλυψη για μένα πέρυσι στο Μακμπέθ όπου έπαιζε. Μαζί μας ήρθαν και οι εξίσου σπουδαίοι Σταύρος Καραγιάννης, Γιάννης Στόλλας, Στέλλα Ράπτη. Ένα νέο ταξίδι για την Καλιφόρνια αρχίζει. Με μεγάλες αναταράξεις γέλιου, με κατακόρυφες εκτινάξεις στο ανέφικτο.

Βασίλης Κατσικονούρης

Σημείωμα σκηνοθέτη

Με τον Βασίλη Καστικονούρη συναντηθήκαμε για πρώτη φορά καλλιτεχνικά το 2015, στη Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου όπου είχα τη χαρά να σκηνοθετήσω το Καγκουρό, μια παράσταση που πραγματικά αγαπήθηκε πολύ.

Τον ίδιο ως συγγραφέα τον παρακολουθούσα ήδη χρόνια πριν με μεγάλο ενδιαφέρον καθώς με κάθε του έργο έκανε ακόμα πιο ισχυρή την παρουσία του ως ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους Έλληνες δραματουργούς. Ο Βασίλης Κατσικονούρης όχι μόνο μπορεί αλλά και επιδιώκει να γράψει για όλους κι όλες. Μέσω αυτής της οικειότητας, δημιουργεί το χώρο ώστε να μιλά με οξυδέρκεια αλλά κι ενσυναίσθηση για τις πληγές μας. Με άνεση και μαεστρία κινείται έντεχνα ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα ενώ ξεδιπλώνει κάθε φορά χαρακτήρες χειροπιαστούς όμως και πολυδιάστατους. Ως γνήσιος καλλιτέχνης αποκωδικοποιεί τις παθογένειες του τόπου ενώ συνάμα γίνεται προφήτης εκείνων που ακολουθούν. Τί πιο συναρπαστικό για έναν σκηνοθέτη να καταπιάνεται λοιπόν με τα έργα του;

Έτσι και με το Καλιφόρνια Ντρίμιν 2, 20 χρόνια. Ένα έργο που έρχεται ως συνέχεια του θρυλικού Καλιφόρνια Ντρίμιν.

20 χρόνια πριν πολλά έδειχναν διαφορετικά. Αρχές του μιλλένιουμ, η νομισματική ενοποίηση του ευρώ, οι Ολυμπιακοί Αγώνες προσεχώς και το εθνικό φρόνημα ψηλά. 20 χρόνια μετά, οικονομική κρίση, ανεργία, αβεβαιότητα, πλέον και πανδημία. Ξεπέρασε τελικά ποτέ ο τόπος αυτός την κρίση; Είτε μιλάμε για αξιακή είτε για κοινωνική είτε για οικονομική κρίση, φοβάμαι πως όχι.

Κι αυτό έρχεται να μας επισημάνει ο Κατσικονούρης με τη συνέχεια των δύο έργων του: ο Ντίνος, ο Άρης, η Βουβού και η Κική, οι 4 εικοσάρηδες που πλέον έχουν σαρανταρίσει, είμαστε όλοι κι όλες εμείς που προσπαθούμε να βρούμε το βηματισμό μας κόντρα στους καιρούς και τα διαρκή εμπόδια, όλοι κι όλες εμείς, ταξιδιώτες σε μια πατρίδα της οποίας οι αντιθέσεις της είναι τελικά και το βασικό συστατικό των ονείρων μας.

Δημήτρης Μυλωνάς

Βοηθός Μουσικού: Δημήτρης Παπαβασιλείου

Ζωγραφική εκτέλεση σκηνικών: Κατερίνα Μιχάλαρου

Κατασκευή σκηνικού: Γκέντι Κούση

Φωτογραφίες: Χριστίνα Φυλακτοπούλου

Trailer - βίντεο παράστασης: Στέφανος Κοσμίδης

Βοηθός σκηνοθέτη: Στέλλα Κυριακίδη

Παραγωγή: Από Μηχανής Θέατρο

 

Μια παραγωγή του Από Μηχανής Θεάτρου

ΚΑΤΩ ΣΚΗΝΗ

Υπεύθυνος επικοινωνίας: Αντώνης Κοκολάκης

Φωτογραφίες

22 ΣΧΟΛΙΑ

  1. 'Εχοντας δει την πρώτη παράσταση και το Καγκουρό, διαπίστωσα ακόμα μια φορά πόσο άμεσο και επίκαιρο είναι το γράψιμο του Κατσικονούρη. Πολύ ωραίες ερμηνείες και χιούμορ που σε έκανε να γελάς χωρίς να χρειάζεται να είναι χυδαίο ενώ παράλληλα σε έκανε να προβληματίζεσαι και να σκέφτεσαι τη δική σου πορεία. Ευχαριστώ πολύ Θεατρομάνια.

  2. ΠΟΛΥ ΚΑΛΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ. ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΕΙΝΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΣΤΑΤΟ ΚΑΙ ΟΙ ΘΕΑΤΕΣ ΑΚΟΥΝ ΚΑΙ ΒΛΕΠΟΥΝ ΤΟΥΣ ΗΘΟΠΟΙΟΥΣ. ΧΩΡΙΣ ΠΡΩΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΟΜΩΣ ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΣΩΣΤΟ ΠΑΙΞΙΜΟ Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΠΕΤΥΧΕ ΤΟΝ ΣΤΟΧΟ ΤΗΣ. ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΠΗΓΑΙΝΟΥΜΕ ΣΕ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΜΕΝΕΣ ΣΕ ΜΕΓΑΛΑ ΘΕΑΤΡΑ ΧΩΡΙΣ ΟΠΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΚΟΥΣΤΙΚΗ ΕΠΑΦΗ ΚΑΙ ΚΛΑΙΜΕ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΠΟΥ ΔΩΣΑΜΕ.

  3. άλλο ένα πολύ αξιόλογο έργο του Βασίλη Κατσικονούρη, ωραίες ερμηνείες και σκηνοθεσία, ωραίος θεατρικός χώρος, γελάσαμε, προβληματιστήκαμε, περάσαμε υπέροχα και σε ευχαριστούμε για ακόμα μια φορά ΘΕΑΤΡΟΜΑΝΙΑ!!!!

  4. «Τι είναι πολύτιμο, λοιπόν;» Η απάντηση είναι: «Να κυνηγάς τα όνειρα σου, παντοτινά. Να αγαπάς αυτό που έχεις, αυτό που κάνεις, και να τολμάς. Να φτάνει η φωνή σου ίσαμε τα πέρατα του κόσμου και ας νομίζεις πως είναι σιγανή». Η δύναμη της θα σε εκπλήξει… Να κοιτάς γύρω σου, να παρατηρείς τον κόσμο και τους ανθρώπους…
    Να μοιράζεσαι, να αγαπάς και να προσφέρεις… «Μην ξεχνάς να κυνηγάς τα όνειρα σου»... Να ξυπνάς κάθε πρωί και να παλεύεις γι’ αυτά. Ακόμα κι αν μοιάζουν δύσκολα και ακατόρθωτα, μην σε νοιάζει. Να αρπάζεις την κάθε ευκαιρία και να την κάνεις δική σου. Να γίνεται κομμάτι σου, να μπαίνει στην καρδιά σου. Να την αγαπάς τη ζωή! Να χαμογελάς και να ζεις! Να χαμογελάς και να απολαμβάνεις την κάθε στιγμή!!!
    «Αγάπα και ζήσε». Αγάπα όλα όσα έχεις, όλα όσα θέλεις. Πάλεψε για τα όνειρα σου!!! Πάλεψε για τη ζωή. Μην το βάζεις κάτω. Μην κουράζεσαι να αγωνίζεσαι. Όλα είναι και θα είναι καλά. Είσαι ικανός να πραγματοποιήσεις κάθε μικρό και μεγάλο σου όνειρο. «Μην ξεχνάς να χαμογελάς, μην ξεχνάς να ζεις. Κι αν κάποτε έρθουν αποτυχίες και βροχές και καταιγίδες, μην νοιάζεσαι. Είναι μέρος του εαυτού σου και τον κάνουν ακόμα πιο μοναδικό».
    Στη βροχή μην κρατάς ομπρέλα. Πρέπει να τη νιώθεις κάποτε τη βροχή. Πώς αλλιώς θα εκτιμήσεις τον ήλιο; Πώς αλλιώς θα καταλάβεις πόση ομορφιά κρύβει μέσα του το ουράνιο τόξο;
    Να κυνηγάς τα όνειρα σου… να μην συμβιβαστείς με τίποτα λιγότερο!!

    Σε ευχαριστώ πολύ Θεατρομανία για την υπέροχη παράσταση .

  5. Ευχαριστω πολυ θεατρομανια για την προσκληση ! Ωστόσο η παρασταση με απογοητευεσε . Ήταν αρκετα κουραστικη , η σκηνοθεσια χαοτικη και οι διαλογοι καθόλου καλοί . Οι ερμηνειες πολυ μετριες και τα αστεια σαχλα .

  6. Όπως αναμενόταν, για άλλη μια φορά είναι πολύ καλό το θεατρικό κείμενο του Κατσικονούρη. Βέβαια είναι συνολικά πολύ καλή παράσταση, και οι ερμηνείες και η σκηνοθεσία. Και ο χώρος του θεάτρου περιποιημένος και καθαρός.
    Καταιγιστικές ατάκες, γέλιο και προβληματισμός για τη γενιά των 40 στην Ελλάδα του σήμερα που αρνείται να πάψει να ονειρεύεται.
    Γεμάτο το θέατρο το Σάββατο και όχι άδικα.
    Συνιστάται ανεπιφύλακτα, ειδικά σε όσους έχουν δει το Καλιφόρνια Ντρίμιν 1 πριν μερικά χρόνια, αλλά όχι μόνο!

  7. Μία απολαυστική παράσταση με άριστη επιλογή των ηθοποιών και ανατροπές με αρκετό γέλιο. Παρά της μεγάλης διάρκειας η παράσταση δεν κούραζε καθόλου. Σας ευχαριστώ πολύ που μου δώσατε την ευκαιρία να περάσω μία ευχάριστη βραδιά!!