Ντον Ζουάν

Αρχείο Παίχτηκε από έως
στο Σημείο

2ος χρόνος παραστάσεων
Διάρκεια: 100'
Συγγραφέας: Μολιέρος
Μετάφραση: Παντελής Πρεβελάκης
Σκηνοθέτης: Αλέξανδρος Διαμαντής
Σκηνογραφία: Λέα Κούση
Κοστούμια: Λέα Κούση
Φωτισμοί: Παναγιώτης Μανούσης
Ερμηνεύουν: Όμηρος Πουλάκης (Ντον Ζουάν), Μάνια Παπαδημητρίου (Σγκαναρέλ, Πιερρό, Ματουρίν, Ντον Αλόνσο), Δανάη Παπουτσή (Ντόνια Ελβίρα, Γκουσμάνος, Σαρλότ, Λαραμέ, Ζητιάνος, Ντον Κάρλος, Ντιμάνς, Φάντασμα)

Περιγραφή

Ο Ντον Ζουάν του Μολιέρου σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Διαμαντή επιστρέφει με αφορμή τα 400 χρόνια από τη γέννηση του εμβληματικού Γάλλου δραματουργού και ηθοποιού. Η sold out επιτυχία της σεζόν που μας πέρασε, με πρωταγωνιστές τους Όμηρο Πουλάκη, Μάνια Παπαδημητρίου και Δανάη Παπουτσή, έχοντας κερδίσει κοινό και κριτικούς επιστρέφει στην Κεντρική Σκηνή του Θεάτρου Σημείο από τον προσεχή Οκτώβριο.

Περισσότερα

«Va! Pour l'amour de l'Humanité» | «Εμπρός! Από αγάπη για την Ανθρωπότητα»

-Ντον Ζουάν. Πράξη Γ’. Σκηνή 2.

Ο Ντον Ζουάν, το κορυφαίο έργο του Μολιέρου, επιστρέφει στη θεατρική σκηνή. Ανεβαίνει σε σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Διαμαντή με τρεις βιρτουόζους ηθοποιούς, τον Όμηρο Πουλάκη, τη Μάνια Παπαδημητρίου και τη Δανάη Παπουτσή να ερμηνεύουν όλους τους ρόλους του κειμένου, το οποίο ακούγεται στην ιστορική μετάφραση του Παντελή Πρεβελάκη.

Ο Ντον Ζουάν φτάνει στις ακτές της Σικελίας συνοδευόμενος από τον υπηρέτη του, Σγκαναρέλ, ένα δίδυμο παρόμοιο του Δον Κιχώτη με τον Σάντσο Πάντσα. Εκεί τους προλαβαίνει η Ντόνια Ελβίρα, η γυναίκα που ο Ντον Ζουάν ερωτεύτηκε και έκλεψε από το μοναστήρι που βρισκόταν, για να την εγκαταλείψει στη συνέχεια όταν το πάθος του είχε πια σβήσει. Η Ελβίρα τυχαίνει ψυχρής υποδοχής. Πληγωμένη, ορκίζεται εκδίκηση.

Ο Ντον Ζουάν αδιαφορώντας προχωρά με ακατάβλητο θάρρος σε νέες περιπέτειες· μπλέκει σ’ έρωτες και σε καυγάδες, ζει τη ζωή στο έπακρο, κηρύττοντας ταυτόχρονα επικίνδυνες ιδέες: δεν υπάρχει ούτε Θεός ούτε διάβολος, υπάρχει μόνο ο κόσμος που βλέπουμε και ο ορθός λόγος. Ζούμε μια ζωή, ας τη ζήσουμε λοιπόν καλά, υπόλογοι μόνο στον εαυτό μας, αδιαφορώντας για τη θεία ή την ανθρώπινη δικαιοσύνη.

Ο Ντον Ζουάν, μέσα από μια σειρά επεισοδίων, κωμικών και δραματικών, έρχεται αντιμέτωπος με όλες τις όψεις της ανθρώπινης ζωής, επιμένοντας με ζήλο στις απόψεις του, προκαλώντας τον έρωτα των γυναικών, την οργή των αντρών και το διαρκή σκανδαλισμό του Σγκαναρέλ, προσωποποίησης αυτού που λέμε «μέσο άνθρωπο», ρόλου που στο πρώτο ανέβασμα του έργου ερμηνεύτηκε από τον ίδιο το Μολιέρο. Η Ελβίρα επανέρχεται· αυτή τη φορά ικετεύει τον Ντον Ζουάν να μεταμεληθεί, να σταματήσει να προκαλεί τη μοίρα του και να αλλάξει ζωή. Εκείνος παραμένει αμετανόητος.

Ο Ντον Ζουάν κάποτε φτάνει, σε μια από τις πιο γνωστές σκηνές ύβρεως στο παγκόσμιο ρεπερτόριο, να καλέσει σε δείπνο το ταφικό άγαλμα του Ταξίαρχου, ενός έντιμου κι ευγενούς ανθρώπου που δολοφόνησε ο ίδιος. Το άγαλμα ζωντανεύει και δέχεται την πρόσκληση, συναντιέται με τον Ντον Ζουάν κι όταν αυτός αρνείται για ακόμα μια φορά ν’ αποκηρύξει τη ζωή, τις απόψεις και τις πράξεις του, αυτό, ενεργώντας ως εκπρόσωπος του Θεού, τον καταδικάζει σ’ αιώνια τιμωρία.

Ο Ντον Ζουάν, ο Άμλετ και ο Φάουστ, ο Οδυσσέας, ο Οιδίπους και η Μήδεια, η συλλογή Σι Τζινγκ, οι Χίλιες και μία νύχτες, ο μύθος του Κουετζαλκοάτλ και η Μαχαμπαράτα μαζί με ορισμένες ακόμα παραδόσεις, ιστορίες και μορφές, συγκροτούν την παγκόσμια κοινή μνήμη. Σε δύσκολους καιρούς, όπως σήμερα, οι μύθοι αυτοί λειτουργούν ως Κιβωτός, διατηρώντας και προχωρώντας το ανθρώπινο πνεύμα, επιβεβαιώνοντας πως δεν χάθηκαν τα πάντα, πως υπάρχει ακόμα ελπίδα και πως θα μπορέσουμε να δημιουργήσουμε εκ νέου όλα όσα χάσαμε. Αυτή είναι η αξία των μεγάλων κειμένων, η παρηγοριά τους, και γι’ αυτό είναι καλό να επανερχόμαστε σ’ αυτά κάθε τόσο.

Βοηθός Σκηνοθέτη: Εύα Πουλή

Φωτογραφίες: Σταύρος Χαμπάκης

Επικοινωνία: Άρης Ασπρούλης

Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού.

Φωτογραφίες

Βίντεο

127 ΣΧΟΛΙΑ

  1. Εξαιρετική και πάντα επίκαιρη η συγκεκριμένη παράσταση. Το θέατρο σχετικά μικρό αλλά προσεγμένο με ευγενικούς ανθρώπους. Οι ηθοποιοί έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό. Ευχαριστούμε πολύ για τις προσκλήσεις το θεατρομανια.

  2. Συγκλονιστικό, επίκαιρο και καθηλωτικο!!! Δύο ώρες που πέρασαν χωρίς να το καταλάβουμε,μιας κ δεν άφηνε η ερμηνεία των τριών ηθοποιών να σκεφτείς κάτι άλλο πέρα από το έργο.Συγχαρητηρια στους ηθοποιούς κ στον σκηνοθέτη! Ευχαριστώ πολύ για τις προσκλήσεις!

  3. Έφυγα από το θέατρο με την εξής απορία: Είναι άραγε και σήμερα η τέχνη της υποκρισίας η ύψιστη τέχνη, αυτή που δεν στηλιτεύεται από κανέναν και παραμένει στο απυρόβλητο; Για τον Ντον Ζουάν δεν γεννάται αμφιβολία πως γνώριζε καλά τι θα πει υποκρισία τόσο μέσα από τα πάθη, τις δολοπλοκίες και τις διαστροφές του, αλλά και ως ενεργό μέλος της κοινωνίας του τότε που δεν δίσταζε να κρύψει τις πομπές της πίσω από τον μανδύα της θρησκείας. Για τον Ντον Ζουάν όμως δεν υπήρξε ποτέ Θεός. Ένας Θεός που θα άφηνε να "εκτεθούν" στο φως οι ψυχές μας, έτσι για το καλό της ανθρωπότητας. Ο λόγος ενός τέτοιου ήρωα λοιπόν, σε μια εποχή διαφθοράς, όπως και η σημερινή, ίσως και να έχει τη δύναμη να αφυπνίσει και τις δικές μας κοιμισμένες συνειδήσεις.
    Πρόκειται για μια εξαιρετική παράσταση, με υπέροχη σκηνοθεσία και καταπληκτικές ερμηνείες. Ασυναγώνιστη η κυρία Μάνια Παπαδημητρίου γίνεται καθ' όλη τη διάρκεια του έργου η φωνή της λογικής μας, δίνοντάς μας παράλληλα μικρές και απαραίτητες δόσεις γέλιου και χαράς ως Σγκαναρέλ. Ευχαριστώ θερμά θεατρομάνια για τις προσκλήσεις.

  4. «Όλες οι διαστροφές του ανθρώπου είναι εκτεθειμένες στον έλεγχο και ο καθένας είναι ελεύθερος να τις στηλιτεύσει. Η υποκρισία όμως είναι μια διαστροφή προνομιούχα που με το ίδιο της το χέρι κλείνει τα στόματα όλου του κόσμου και παραμένει στο απυρόβλητο» -Από το κείμενο της παράστασης.

    Παρακολούθησα την παράσταση την Πέμπτη 31-03. Καταρχάς οφείλω έναν μεγάλο έπαινο στη σκηνοθεσία για τη διατήρηση και τον σεβασμό του κειμένου, την μη προσαρμογή του σε εύπεπτες φιοριτούρες (πλην μιας εμβόλιμης αναφοράς στο metoo) που οδήγησε εν τέλει στο να περάσει αμιγώς στο κοινό το πνεύμα του συγγραφέα για τη σάτιρα των κατεστημένων ηθών και τη διάρρηξη των συμβάσεων που επιφέρει κάθε εξουσιαστική σχέση.

    Ουσιαστικά υπογραμμίζεται η επαναστατική φύση του ήρωα απέναντι στον Θεό και τον θάνατο καθώς όπως καταγράφει ο Καμύ στον «Μύθο του Σισύφου» ο Ντον Ζουάν «φέρνει μαζί του όλα τα πρόσωπα στον κόσμο και ο τρόμος του προέρχεται από το γεγονός ότι γνωρίζει ότι είναι θνητός… έτσι πολλαπλασιάζει αυτό που δεν μπορεί να ενοποιήσει...» Στην ανάδειξη αυτού του προτύπου του χαρακτήρα συνεπικουρεί και η στιβαρή προσέγγιση του κυρίου Πουλάκη στο συγκεκριμένο πάθος του ήρωα. Ο μονόλογος στο τέλος φωτογράφισε όλο το έργο και την επικαιρότητα του Μολιέρου ακόμα και για τα ήθη των δικών μας κοινωνιών, παρότι είναι γραμμένο τον 17ο αιώνα, δείγμα της τελμάτωσης του ανθρώπου υπό το αέναο εξουσιαστικό πλαίσιο.

    Ο σκηνοθέτης και ο πρωταγωνιστής έδωσαν έναν Ντον Ζουάν ανθρώπινο, τόνισαν το πάθος του για την ανθρωπότητα και όχι για τις γυναίκες με τον τύπο του ευκαιριακού εραστή που είθισται να αναπαρίσταται σε ανεβάσματα που κατεβάζουν τον φιλοσοφικό πήχυ του συγγραφέα, προκειμένου να προξενήσουν εύκολο γέλιο. Κατάφεραν να δημιουργήσουν αίσθημα συμπάθειας για τον ήρωα χωρίς να τον μετατρέψουν σε καρικατούρα ή έρμαιο των αταξινόμητων παθών του.

    Φυσικά τα εύσημα αρμόζουν σε όλους τους συντελεστές, αφού τα έργα του Μολιέρου που απαιτούν συνήθως πολυμελείς θιάσους, και όμως το συγκεκριμένο αποδόθηκε με μόνο τρεις ηθοποιούς. Ασυναγώνιστη η Μάνια Παπαδημητρίου επέδειξε άπλετα το μπρίο της ως Σγκαναρέλ και πριμοδότησε με την απαραίτητη αφέλεια τον Πιερό, σε ρόλους που έχει επιδείξει από καιρό ότι τους έχει άνετα. Λειτουργεί ξεκάθαρα ως συγκολλητική ουσία του θιάσου και η κωμική της φλέβα συμπαρασύρει την κωμωδία στο επιθυμητό ζητούμενο. Πειστική η κυρία Παπουτσή, ως τρίτος πόλος στη διαρκή φιλοσοφική αναμέτρηση του Ντον Ζουάν και του υπηρέτη του, αποσυμφορεί την ένταση.

    Ο σκηνοθέτης θέλησε ήδη από το δελτίο τύπου να συναρμόσει τα μεγάλα κείμενα της λογοτεχνίας και το απέδειξε έμπρακτα, εμβάλλοντας ένα απόσπασμα από μονόλογο του Άμλετ σε κάποιον μονόλογο του Ντον Ζουάν, που ήταν όντως πετυχημένη κίνηση, αν και με άφησε στη συνέχεια με την υποψία μήπως το πραγματοποιήσει ξανά με τον Φάουστ που αναφέρεται επίσης στο δελτίο!

    Εξαιρετικό και το τέχνασμα με την ηχογράφηση του αρχικού μονολόγου, συμβάλλει στην απάλειψη της σκηνικής απουσίας του πατέρα και της κατά μέτωπον αναμέτρησης με τον ήρωα επί τη βάσει των ηθικών αξιών. Όμως στο τέλος είναι σαν να γυρίζουν τα ίδια του τα λόγια στον αρχικό εκφραστή τους. Το εξέλαβα ως αναφορά στους κύκλους της ύπαρξης.

    Μια εξαιρετική δουλειά από όλους τους ηθοποιούς που ευελπιστώ να συνεχιστεί και την επόμενη σεζόν, είτε με το ίδιο έργο, είτε με τον πειραματισμό σε κάποιο άλλο από τα σπουδαία κείμενα που αναφέρει ο σκηνοθέτης.

  5. Εξαιρετική παράσταση από έναν μικρό θίασο που όμως φαίνεται ότι έχει δουλευτεί και καθοδηγείται σωστά. Μπράβο που ανεβάζουν τέτοια κείμενα αναδεικνύοντας ταυτόχρονα ότι το κλασσικό είναι πάντα επίκαιρο. Η Μάνια Παπαδημητρίου σε ένα διαρκές ρεσιτάλ όπως μας έχει συνηθίσει, ενώ ο μονόλογος του Πουλάκη στο τέλος είναι τροφή για σκέψη για κάθε θεατρόφιλο. Θεωρώ ότι ήταν από τις πιο δυνατές στιγμές που ζει κανείς στο θέατρο και μαζί αφορμή για να το αγαπήσει ακόμα περισσότερο. Το έχουν αυτό τα σπουδαία έργα, αλλά εδώ αναμφίβολα η σκηνοθεσία σεβάστηκε το κείμενο και το ανέδειξε στο μέγιστο.

  6. Εξαιρετική παράσταση ,δύσκολος ο ρόλος του Ντον Ζουάν αλλά η ερμηνεία ήταν πολύ πετυχημένη ... Όλοι οι ηθοποιοί είχαν εξαιρετική υποκριτική ...αυτές οι εναλλαγές που έκαναν οι γυναίκες ήταν πολύ καλές ,και γελάσαμε πολύ με ορισμένες ..Ο χώρος πολύ ωραίος η σκηνοθεσία απλή.. Ευχαριστούμε πολύ για τις προσκλήσεις!!!

  7. Αυτό είναι θέατρα!! Φοβερές ερμηνείες από τους ταλαντουχους ηθοποιούς!! Το μόνο μείον αν θα μπορούσα να βρω είναι η διάρκεια που θα μπορούσε να είναι λίγο μικροτερη αποφεύγοντας λίγο αναμάσημα του κειμένου, αλλά ποιος νοιάζεται όταν έχεις τέτοιους ερμηνευτές απέναντί σου. Ευχαριστώ για την πρόσκληση!!

  8. Πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση σε ένα κλασικό έργο, το οποίο φαίνεται να είναι πάντα επίκαιρο. Υπέροχη, όπως πάντα, η Μάνια Παπαδημητρίου. Οι ήρωες του έργου θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι άνθρωποι του σήμερα. Ο μονόλογος του Δον Ζουάν στο τέλος του έργου είναι μια ανάγλυφη περιγραφή ενός κοινωνικού μοντέλου που είναι κυρίαρχο και σήμερα: η άρχουσα τάξη υπαγορεύει ποια είναι η αλήθεια ή όποια εξυπηρετεί αποκλειστικά τα δικά της συμφέροντα χωρίς κανένα ηθικό φραγμό. Ευχαριστούμε πολύ θεατρομάνια που μάς έδωσες την ευκαιρία να δούμε αυτή την παράσταση. Σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς τέτοιες παραστάσεις μας δίνουν τροφή για σκέψη.

  9. Ευχαριστώ πολύ για τη διπλή πρόσκληση!
    Στα συν: εξαιρετικός υπέροχος μοναδικός Όμηρος Πουλάκης με έναν συγκινητικό μονόλογο στο τέλος, πολύ καλή και η Μανία Παπαδημητρίου ειδικά στο ρόλο του Σγκαναρελ. Υπέροχος ο λόγος του Μολιέρου σε ένα πάντα επίκαιρο έργο με νοήματα
    Στα πλην: η απουσία σκηνικών δεν βοηθάει καθόλου τον θεατή να συγκεντρωθεί στον τόπο και τον χρόνο του έργου, οι διαφορετικοί ρολόι που ενσαρκώνονται από τις γυναίκες ηθοποιούς δεν γίνονται με τρόπο που να διαφέρουν ο ένας με τον άλλον ως προς το υποκριτικό κομμάτι, υπερβολικά μεγαλο σε σημείο που γίνεται κουραστικό για τον θεατή
    Η παράσταση κατι προσπαθεί να κάνει αλλά νομίζω συνολικά δεν καταφέρνει να το πετύχει....

  10. ΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑΝ ΠΟΛΥ ΝΑ ΤΡΕΞΟΥΝ ΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΕΙΔΙΚΑ ΕΓΙΝΕ ΚΟΥΡΑΣΤΙΚΟ ΚΑΙ ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΕΔΕΙΞΑΝ ΟΤΙ ΕΧΟΥΝ ΤΑΛΕΝΤΟ ΕΙΔΙΚΑ ΟΙ ΚΥΡΙΕΣ ΠΟΥ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΣΥΧΝΑ ΡΟΛΟΥΣ.ΤΟ ΜΙΝΙΜΑΛ ΣΚΗΝΙΚΟ ΒΟΗΘΗΣΕ ΝΑ ΜΗ ΒΑΡΥΝΕΙ Η ΕΙΚΟΝΑ.ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΕ ΚΟΥΡΑΣΕ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΗΤΑΝ ΤΑ ΑΒΟΛΑ ΚΑΘΙΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ.ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΡΟΣΚΛΗΣΕΙΣ ΘΕΑΤΡΟΜΑΝΙΑ

  11. Συμπαθητική παράσταση. Ξεχωρίζει η ερμηνεία της Μάνιας Παπαδημητρίου. Ο κύριος Πουλάκης σε ορισμένα σημεία του έργου ήταν υπερβολικός ενώ η κυρία Παπουτσή ανταποκρίθηκε σε όλες τις απαιτήσεις των ρόλων. Ωστόσο η ένδεια σκηνικών δεν βοηθούσε στην γρήγορη μεταφορά της επόμενης σκηνής του έργου παρά την φιλότιμη προσπάθεια των ηθοποιών. Μια στατική παράσταση με πολλές σκηνικές και σκηνοθετικές ελλείψεις που δεν κατάφερε με συνεπάρει.
    Ευχαριστώ πολύ θεατρομανια για την πρόσκληση.

  12. Σας ευχαριστούμε για την προσκληση. Ενδιαφερουσα παρασταση με πολυ καλες ερμηνειες και πολλες εναλλαγες. Ενα αρνητικο κατα τη γνωμη μου ειναι οτι η παράσταση δεν εχει διάλειμμα ενω ειναι πανω απο 100 λεπτα. Επισης ο μινιμαλισμος στα σκηνικα, αν και βοηθαει για τη γρηγορη ροη του εργου, μου ελειψαν.

  13. Συμπαθητική παράσταση με ενδιαφέρουσα σκηνοθεσία και αρκετές εναλλαγές ρόλων από τις 2 ηθοποιούς. Στα συν της παράστασης ότι δίνει τροφή για σκέψη και προβληματισμό καθώς και η εκφραστικότητα της κας Παπαδημητρίου. Αν και δεν θεωρώ ότι είναι η καλύτερη παράσταση Δον Ζουάν που έχω παρακολουθήσει, ήταν σίγουρα μια αξιόλογη προσπάθεια. Ευχαριστούμε για την πρόσκληση!

  14. Εξαιρετική παράσταση με αρκετές δόσεις χιούμορ σε όλο το έργο. Όμορφες ερμηνείες από τούς ηθοποιούς και ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα η εναλλαγή των χαρακτήρων από τούς ίδιους ηθοποιούς! Ευχαριστούμε το theatromania για τις προσκλήσεις!

  15. Μια εξαιρετική παράσταση, με καταπληκτικές ερμηνείες και μία απέριττη ξεχωριστή σκηνοθετική ματιά σε αυτό το έργο του Μολιέρου που σε κάνει να μην το χορταίνεις (και να επιθυμείς να είχε ακόμα μεγαλύτερη διάρκεια). Πραγματικό θέατρο! Συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές, και ιδιαίτερα στη Μάνια Παπαδημητρίου. Ευχαριστούμε για την πρόσκληση!

  16. Ωραία παράσταση, εξαιρετικοί ηθοποιοί! Γρήγορη Εναλλαγή ρόλων από τους ίδιους 3 ηθοποιούς. Πραγματικά πολλά μπράβο στα παιδιά αυτά που επί 2 σχεδόν ωρες έπαιζαν με πολλή πολλή ενέργεια!!Ευχαριστουμε πολύ Θεατρομανια!

  17. Το λιτό σκηνικό σου στέλνει το μήνυμα ότι θα παρακολουθήσεις μια κανονική θεατρική παράσταση χωρίς πολλά τερτίπια και στολίδια. Έτσι και ήταν. Μια εξαιρετική ερμηνεία από τρεις εκπληκτικούς ηθοποιούς. Υπέροχη παράσταση με προβληματισμούς και αναζητήσεις μέσα από λεπτό και διακριτικό χιούμορ

  18. Μια εξαιρετική παράσταση με μοναδικές ερμηνείες. 3 μόλις ηθοποιοί καταφέρνουν να ενσαρκώσουν ποικίλους ρόλους και να φανταζουν στα μάτια των θεατών τους διαφορετικοί ανά το δευτερόλεπτο.
    Ευχαριστώ Θεατρομανια για την πρόσκληση.

  19. Κερδισα προσκλήσεις για Κυριακή 20.02. Καλη προσπάθεια, καταπληκτική η Μανια Παπαδημητρίου, αλλά το έργο πολύ μεγάλο και με οχι καλή σκηνοθεσία. Το θέατρο πολύ μεγαλύτερο από ότι το περίμενα, ευρύχωρο. Σε κάθε περίπτωση ευχαριστώ theatromania.

  20. Πολύ καλή παράσταση, άρτια σκηνοθετικά, δουλεμένη σε όλα τα επίπεδα. Οι ερμηνείες, ιδιαίτερα απαιτητικές, συνιστούν πρότυπα διδασκαλίας. Η Μάνια Παπαδημητρίου στα καλύτερά της! Σ' ευχαριστούμε, Θεατρομάνια!

  21. Καταπληκτικό καστ. Απίστευτο το πόσο καλή τεχνική είχαν οι ηθοποιοί -πέρα από την ερμηνεία.
    Υπάρχουν παραστάσεις που με έχουν ενθουσιάσει με το 1/10 του ταλέντου και της δουλειάς που έχει η συγκεκριμένη, οπότε καταλαβαίνετε πόσο καλή είναι.
    Το σκηνικό ήταν πολύ ωραίο και χωρίς κάτι περιττό -η πύλη για τον άλλο κόσμο επίσης επιβλητική.
    Τρομερά γρήγορες οι αλλαγές στα κοστούμια και στο ύφος, μιας και οι ηθοποιοί άλλαζαν ρόλους σε δευτερόλεπτα. Δεν υπήρχε καμία σύγχυση, ήταν όλα κατανοητά και σαφώς δοσμένα.
    Ήταν ενδιαφέρον ότι το κείμενο δεν είχε αλλάξει πολύ, αν και σκηνοθετικά υπήρχε προσέγγιση πιο μοντέρνα. Κάτι τέτοιο δεν ξένιζε καθόλου, ίσα ίσα διευκόλυνε το κοινό να προσεγγίσει την την ουσία του έργου η οποία είναι διαχρονική και τρομερά σύγχρονη και προοδευτική ακόμα και για τώρα.
    Συζητούσαμε για το έργο ώρες μετά.
    Καταλάβαμε ότι αφορά την ελευθερία εντός των πεζών πλαισίων της ύπαρξης και των παθών καθενός. Μία ελευθερία που εξ' ορισμού είναι περιοριστική, αφού είναι καταδικασμένη να φτάσει στην ανυπαρξία- και το πώς διαχειρίζεται το ζήτημα αυτό ένας "γόνος" εποχής.
    Μου άρεσε που έγινε σαφής ο διαχωρισμός της θέσης μεταξύ συναίνεσης και βιασμού -που υπήρξε εξ' αρχής "πάντα με το μαλακό" και χωρίς ακαδημαϊσμούς (δεδομένων και των πρόσφατων γεγονότων).
    Ο Ντον Ζουάν δεν ήταν εγγενώς κακός, ούτε σαδιστής, δεν είχε ανάγκη να ξεφτιλίσει κάποιον άνθρωπο για να τον δει να ξεφτιλίζεται. Έδειξε ακόμα και ευγενή - αλτρουϊστικά σημάδια σε μία ουδέτερη κατάσταση. Γινόταν όμως κάθαρμα πραγματικό αν κάτι έμπαινε εμπόδιο στις επιθυμίες του. Νάρκισσος, χωρίς ενσυναίσθηση όταν αυτό αφορούσε όποιον μπλεκόταν στα σχέδιά του, χειριστικός όσο δεν πάει, δέσμιος των παθών του στην αρχή. Κάποια στιγμή οι συνέπειες για τις οποίες αδιαφορούσε ήρθαν να τον βρουν. Και απλά τους βγάζει την γλώσσα, επιλέγει την υποκρισία για να την γλιτώνει αιωνίως και μας κλείνει το μάτι συνωμοτικά, βλέπουμε κι εμείς τα κοινά στοιχεία που έχουμε με κάτι το απωθητικό. Και πια δεν έχει άλλον κόσμο να κατακτήσει.
    Οπότε στρέφεται στον μόνο άλλο κόσμο που ξέρει και τον κοιτά στα ίσα.
    Τον Ντον Ζουάν τον παίρνει και τα κάνει. Από την προνομιούχα θέση που είναι κάνει τις επιλογές που κάνει.
    Τον φτωχό του υπηρέτη από την άλλη δεν τον παίρνει, δεν είναι προνομιούχος "ελεύθερος". Και κάθεται και υπηρετεί τον κάθε Ντον Ζουάν παρά τις αρχές του. Αλλά βγάζει χρήσιμα συμπεράσματα στο τέλος.
    Τα κωμικά στοιχεία του έργου ήταν τόσο καλά δοσμένα και βγήκαν τόσο χρήσιμα μηνύματα χωρίς σοβαροφάνεια. Όλοι οι ηθοποιοί ήταν κα-τα-πλη-κτι-κοί καθένας με τον τρόπο του.
    Στο τέλος ως θεατής έρχεσαι αντιμέτωπος με την δική σου υποκρισία. Και αν έχεις κάνει κάτι καλό χωρίς υστεροβουλία (λίγη αληθινή αρετή αν έχεις δηλαδή) μόνο αυτό σου μένει για να συνεχίσεις να πορεύεσαι χωρίς περιττά φορτία.

  22. Παρά το λιτό/ αφαιρετικό σκηνικό, οι εξαιρετικές ερμηνείες των ηθοποιών, κυρίως του υπηρέτη, κατάφεραν να μας διασκεδάσουν/προβληματίσουν πάνω στα πάντα επίκαιρα και διαχρονικά θέματα με τα οποία ασχολήθηκε ο Μολιέρος. Οι ηθοποιοί έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό, αξίζει πραγματικά να δείτε την παράσταση.
    Ευχαριστούμε πολύ θεατρομάνια για τις προσκλήσεις.

  23. Αξιόλογη παράσταση, με σύλληψη, προσέγγιση και ερμηνείες που σέβονται την αξία του κλασικού κειμένου και το αποδίδουν με τρόπο που προσθέτει στην εμπειρία του θεατή, ακόμα κι αν είναι εξοικειωμένος με το έργο

  24. Ιανουάριος 1622 -- Ιανουάριος 2022
    400 χρόνια από τη γέννηση του Μολιέρου και ένα από τα καλύτερα έργα του, Ντον Ζουάν , ανεβαίνει στη σκηνή του θεάτρου Σημείο. 400 χρόνια μετά και όμως τόσο σημερινό...

    Θα πω την αλήθεια, όταν διαβασα πως είναι μόνο τρία άτομα σε ένα εργο με τόσα προσωπα και πόσο μεγάλη είναι η παράσταση, δεν ξεκίνησα και τόσο θετικά να τη δω.. και αυτό τελικά είναι που έκανε τη συγκεκριμένη παράσταση να ξεχωρίζει στις φετινές μου σημειώσεις για τις παραστάσεις που βλέπω.

    Μου άρεσε τόσο πολύ που χρησιμοποιήθηκαν όλες οι είσοδοι, σκαλοπάτια, περβάζια, πόρτες, που ένα έργο με τόσα πρόσωπα έγινε μόνο με τρεις ταλαντούχους ηθοποιούς. Οι απλές αλλαγές στα κοστούμια και οι γρήγορες εναλλαγές στους ρόλους.

    Τα μηνύματα ήταν καθαρά και ο καθένας από εμάς που είδαμε τη παράσταση είμαι σίγουρη ότι πήραν ότι μπορούσαν τη συγκεκριμένη στιγμή. Θα αφήσω εδώ αυτό που ήθελα να ακούσω εγώ .... "
    Μέχρι που μπορούμε να φτάσουμε για να διατηρήσουμε τη μοναδικότητα μας;"
    Με αυτή τη σκέψη έφυγα αυτό ήθελα να ακούσω τη συγκεκριμένη στιγμή, αυτη η σκέψη καρφώθηκε στο κεφάλι μου. Όσο για την απάντηση .... Μαντέψτε δε θα σας τη πω!

  25. ΟΜΟΡΦΗ ΚΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΜΟΛΙΕΡΟΥ. ΠΟΛΥ ΚΑΛΕΣ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ ΤΩΝ ΗΘΟΠΟΙΩΝ ΠΟΥ ΣΟΥ ΚΡΑΤΑΓΑΝ ΤΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ! ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΘΕΑΤΡΟΜΑΝΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΡΟΣΚΛΗΣΕΙΣ!

  26. Πολύ ωραία παράσταση πάνω στο υπέροχο κείμενο του Μολιέρου, πρωτότυπες οι εναλλαγές ρόλων μεταξύ των τριών ηθοποιών που όχι μόνο δεν κουράζει και δεν μπερδεύει αλλά κρατάει και το ενδιαφέρον. Πολύ καλές ερμηνείες με στιγμές γέλιου ή έντασης.

  27. Ωραία παράσταση...όχι κωμωδία...με πολύ καλές ερμηνείες...λίγο υπερβολική από τον πρωταγωνιστή.. ο υποτακτικός του όμως θεωρώ ότι έπαιζε καταπληκτικά...και μας χάρισε και λίγο γέλιο;!;!Σας ευχαριστούμε πολύ!!!

  28. Μια παράσταση με ιδιαιτερότητες σκηνοθετικά, έναν Όμηρο Πουλάκη να δίνει ρεσιτάλ υποκριτικής με εναλλαγές διάθεσης, μια Μάνια λατρεμένη σαν να μην πέρασε μια μέρα και μια Δανάη "πολυεργαλείο" σε 8 ρόλους! Αξίζει να ειδωθεί αυτή η εκδοχή του Ντον Ζουάν!

  29. Υπέροχη παράσταση οι ερμηνείες συγκλονιστικές!Σε κρατάει σε εγρήγορση με αμείωτο το ενδιαφέρον ως το τέλος! Ευχαριστώ πολύ Θέατρομανία για την πρόσκληση! Απόλαυσα την παράσταση και την προτείνω με σιγουριά!

  30. Όμηρος Πουλάκης (Ντον Ζουάν) και Μάνια Παπαδημητρίου (Σγκαναρέλ, Πιερρό, Ματουρίν, Ντον Αλόνσο) έπαιξαν πολύ καλά. Στο σύνολό της είναι μια παράσταση που αξίζει. Θα μπορούσε ίσως να είναι λίγο μικρότερη σε διάρκεια. Ευχαριστώ

    • Πολύ όμορφη παράσταση. Διαχρονικο το έργο του Μολιέρου. Ατάκες που μένουν για πάντα. Υπέροχοι και ταλαντούχοι οι τρεις ηθοποιοι. Έβγαζαν το γέλιο, το μπρίο και την σοβαρότητα στα διάφορα στάδια της παράστασης. Καλή η σκηνοθεσία που έκανε τους ηθοποιούς να γεμίζουν ουσιαστικά κάθε σπιθαμή της σκηνής. Ο φωτισμός και ο ήχος χωρίς προβλήματα. Μοναδική παραφωνία το κάπως "βιαστικό" τέλος. Δεν φάνηκε επαρκώς και με ικανό τρόπο η μεταστροφή του Δον Ζουαν. Εν κατακλείδι, μια όμορφη βραδιά σε κάθε επίπεδο. Ευχαριστώ για την πρόσκληση.

  31. Η πρώτη παράσταση για το νέο έτος δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερη... αυτό γιατί χαρις την υπέροχη ερμηνεία των ηθοποιών φύγαμε προβληματισμενοι, αντλώντας μηνύματα που αγγίζουν και το σήμερα. Σίγουρα προτείνεται η παράσταση! Θεατρονανια δεν μπορούμε παρα να σε ευχαριστήσουμε για την υπέροχη βραδιά!

  32. Απίστευτες ερμηνείες, καταπληκτικές εναλλαγές ρόλων! Γελάσαμε πολύ με τον υπηρέτη, τα σχόλια και τους μορφασμούς του, ενω πρόβληματιστηκαμε βαθιά για τα νοήματα που έκρυβαν τα λόγια του Ντον Ζουάν. Πραγματικά αξίζουν πολλά συγχαρητήρια!!