Από τον Κωνσταντίνο Πλατή
Aν σας έλεγε κάποιος ότι φέτος, θα βλέπατε το πρώτο ελληνικό musical που θα μπορούσε εύκολα να συγκριθεί με τα ξένα, τι θα λέγατε;
Εγώ έσπευσα να παρακολουθήσω τη νέα παραγωγή του εθνικού θεάτρου σε κείμενο-στίχους Γεράσιμου Ευαγγελάτου, μουσική Θέμη Καραμουρατίδη και σκηνοθεσία Μίνωα Θεοχάρη.
Το αρκετά αυτό τολμηρό εγχείρημα διάρκειας δύο ωρών, έχει ως θεματολογία του τη μετανάστευση των Ελλήνων εξαιτίας της οικονομικής κρίσης και διαδραματίζεται μια Κυριακή μεσημέρι του Αυγούστου , το 2016, εποχή Grexit στο χώρο αναμονής του αεροδρομίου.
Ένα ετερόφυλο(Κωνσταντίνος Ασπιώτης & Μαρίζα Ρίζου) και ένα ομόφυλο ζευγάρι(Νίκος Λεκάκης & Φοίβος Ριμένας), μια μητέρα με τη κόρη της(Χαρά Κεφαλά & Νάνσυ Σιδέρη), μια τραγουδίστρια σε αλλεπάλληλα aller etours αναζητήσεων (Μαρία Διακοπαναγιώτου) και ένας ήδη κάτοικος Λονδίνου, από δεκαετίας ξεριζωμένος από την Ελλάδα(Κωνσταντίνος Γαβαλάς) συναντιούνται την ώρα της προσωπικής τους μετάβασης". Η καθυστέρηση της πτήσης θα έχει ως συνέπεια τη γνωριμία μεταξύ τους και θα τους βάλει στη διαδικασία να σκεφτούν ποιο είναι το πραγματικό ρίσκο για το οποίο πρέπει να αποφασίσουν, να μεταναστεύσουν σε μια ξένη χώρα ή το να μείνουν εδώ και να έρθουν αντιμέτωποι όχι απλά με τις αντιξοότητες της εποχής αλλά με τον ίδιο τους τον εαυτό.
Αρχικά, το κείμενο και οι στίχοι του Γεράσιμου Ευαγγελάτου σε συνδυασμό με τη μουσική του Θέμη Καραμουρατίδη έχουν απόλυτα εύρυθμη ακολουθία. Το επίπεδο επικοινωνίας των δύο ταλαντούχων δημιουργών φαίνεται ότι τους επιτρέπει να γράφουν με τρόπο που οι στίχοι του ενός εφάπτονται τέλεια με τη μουσική του άλλου. Οι μελωδίες υπογραμμίζουν τις λέξεις με χαμηλή ένταση αλλά και με υψηλή, ακριβώς όταν χρειάζεται να γίνει αυτό. Η παράσταση έχει πολύ ωραίες ανατροπές και οι χαρακτήρες αναπτύσσονται άρτια δραματουργικά έτσι ώστε να εξελιχθεί η πλοκή και στο τέλος να έρθει η κάθαρση του καθενός.
Ο Μίνος Θεοχάρης έχει διαχειριστεί εξαιρετικά και με ευφάνταστο τρόπο το κείμενο και τα τραγούδια του έργου.
Οι ερμηνείες τόσο των ηθοποιών, όσο και της Μαρίζας Ρίζου, η οποία συστήθηκε αρχικά στο ευρύ κοινό ως τραγουδοποιός, είναι εξαιρετικές σε όλα τα επίπεδα. Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά το ταλέντο του, ειδικά ως "ζεν πρεμιέ" και βοηθάει την θεατρική παρτενέρ του Μαρίζα Ρίζου, η οποία δεν έχει την ίδια εμπειρία της θεατρικής σκηνής, να ενσωματωθεί απόλυτα στο καλοκουρδισμένο σύνολο έχοντας ως αφετηρία πάντα την υπέροχη ερμηνεία της στα τραγούδια.
Το ομόφυλο ζευγάρι(Νίκος Λεκάκης & Φοίβος Ριμένας) είναι αυτό που έχει ίσως το μεγαλύτερο μερίδιο στο κωμικό μέρος της παράστασης χωρίς να δημιουργεί καρικατούρες χαρακτήρων αλλά με στιβαρές ερμηνείες που αναδεικνύουν το "βάθος" του κειμένου.
Η Μαρία Διακοπαναγιώτου, μία από τις καλύτερες ελληνίδες "καρακτέρ" ηθοποιούς αυτή τη στιγμή, είναι κάτι παραπάνω από εξαιρετική στο μουσικό μέρος αλλά και στην πρόζα του ρόλου της. Προσωπικά δεν την έχω δει σε ένα μεγάλο πρωταγωνιστικό ρόλο και θα της άξιζε κάποια στιγμή να δοκιμαστεί σε αυτό.
Ο Κωνσταντίνος Γαβαλάς αν και δεν διευκολύνεται από το κείμενο με το να συνδεθεί με κάποιο άλλο ηθοποιό στο ρόλο του, καταφέρνει και αυτός να οδηγήσει το θεατή στη δική του ιστορία και να τον φορτίσει συναισθηματικά, χρησιμοποιώντας σκηνικά μέσα (βαλίτσα και παιδικά παπούτσια).
Η Χαρά Κεφαλά με την αριστοτεχνική της ερμηνεία δημιουργεί το χαρακτήρα της κλασσικής Ελληνίδας μάνας-γυναίκας χωρίς "κλισέ" στο κείμενο και στην απόδοση του ρόλου.
Η Νάνσυ Σιδέρη με το "αθώο" παρουσιαστικό της ερμηνεύει δυναμικά το ρόλο της και συναρπάζει το κοινό.
Οι μουσικοί που βρίσκονται εντός σκηνής ενσωματώνονται πολύ έξυπνα στη παράσταση με τα κουστούμια (προσωπικό εδάφους και αεροσκάφους) που φορούν.
Τα σκηνικά από την Ηλένια Δουλαδίρη είναι πολύ λειτουργικά (βαλίτσες), με σωστή σημειολογία (φαναράκια, γύρος κρέας, άγαλμα ) και το κυκλικό επίπεδο ταιριάζει απόλυτα στο έργο. Η ίδια έχει επιμεληθεί και τα ρούχα των ηθοποιών επιλέγοντας πολύ ταιριαστούς χρωματισμούς στον καθένα.
Την κίνηση έχει επιμεληθεί η Αμάλια Μπένετ συμβάλλοντας τα μέγιστα στον πολύ καλό ρυθμό της παράστασης και στη σωματοποίηση του κάθε ρόλου.
Συνολικά, λοιπόν, μέσα από τη "φόρμα" του musical, αποτυπώνονται πολύ εύστοχα οι προβληματισμοί και τα αδιέξοδα ανθρώπων που προσπαθούν να εξελιχθούν και να κάνουν τη δική τους μετάβαση σε ένα καλύτερο αύριο, συνειδητοποιώντας και τις δυσκολίες αυτού του εγχειρήματος.
