Από τη θεατρολόγο Μαρία Μαρή
Ο Κώστας Φιλίππογλου ερευνά το σωματικό – δημιουργικό θέατρο, το "Devised Theatre"- Θέατρο της επινόησης, που δίνει έμφαση σ' ένα συλλογικό τρόπο δουλειάς, στηριζόμενο στη διαίσθηση, στον αυθορμητισμό, στην αυτενέργεια, αξιοποιώντας τις προσωπικές εμπειρίες, διερευνώντας και μετασχηματίζοντάς τις με τον αυτοσχεδιασμό και τον πειραματισμό.
Εστιάζει στις τεχνικές του Ζακ Λεκόκ, που αξιοποιεί την πιο διάσημη ίσως στο κόσμο ομάδα «σωματικού θεάτρου», η Complicité.
Οι ηθοποιοί παρουσιάζουν τις δικές τους σκηνικές προτάσεις πάνω στα κείμενα που επιλέγονται και οι οποίες προκύπτουν μέσα από αυτοσχεδιασμούς. Το συνολικό αποτέλεσμα είναι ένα παιχνίδι.
Ένα θέατρο που στηρίζεται στο παιγνίδι, στη διαθεσιμότητα των ατόμων και στην εμπιστοσύνη στην ομάδα.
Η παράσταση «Οι επτά κόρες της Εύας» βασίστηκε στο βιβλίο του Μπράιαν Σάικς . Η αισθητική της ομάδας είναι φανερό ότι διαμορφώθηκε με αρωγό την σωματικότητα και την ποιητική διάσταση των εικόνων.
Πρόκειται για μια ιστορία για τη μνήμη, για την εθνικότητα, για την καταγωγή. Η παράσταση ασχολείται με την ιστορία του κόσμου όπως αυτή προσεγγίζεται από τη γενετική. Όλοι σχεδόν οι σημερινοί Ευρωπαίοι, υπολογιζόμενοι στα 650.000.000, κατάγονται από εφτά γυναίκες. Είναι οι εφτά μητέρες όλων μας. Είναι οι εφτά κόρες της Εύας.
Ένας ερευνητής, ο Μούλις, με τους ερευνητές του, όλοι με λευκή ρόμπα εργαστηρίου και ανάλογη κίνηση, αναλύουν το DNA του ανθρώπου των πάγων και βρίσκουν συγγένεια με μια σύγχρονη γυναίκα, τη Μαίρη. Προέκυψε μετά από αναλύσεις ότι τα μιτοχόνδρια μεταβιβάζονται από τη μητέρα και ότι το μιτοχονδριακό DNA μεταβιβάζεται μόνο από τη μητέρα στη κόρη. 7 γυναίκες είναι οι πρόγονοι όλων των Ευρωπαίων. Η Ούρσουλα πριν 45.000.000 χρόνια, η Ξένια πριν 25.000.000 χρόνια, η Έλενα που συστήθηκε με το τραγούδι «Hélène je m’ appelle Hélène» πριν 20.000.000 χρόνια, η Βέλντα στη Βόρεια Ισπανία, η Τάρα στην Ιταλία, η Κατρίν πριν 15.000.000 χρόνια και η Γιασμίν πριν 10.000.000 χρόνια, όλες κόρες της μιτοχονδριακής Εύας από την Αφρική πριν 150.000.000 χρόνια. Για κάθε κόρη που εκπροσωπούνταν από μια ηθοποιό, για κάθε γυναίκα γινόταν διήγηση της ζωής της, των συνθηκών διαβίωσης, των ζώων του περιβάλλοντός της, των απογόνων της. Ξέρουμε πού έζησαν, πώς έζησαν και πού ταξίδεψαν τα περισσότερα από τα παιδιά τους. Είναι συναρπαστικό σε αυτή την ιστορία ότι αυτές οι επτά γυναίκες που είναι μητέρες όλων των Ευρωπαίων δεν είναι απλοί γενετικοί κώδικες. Με κινήσεις, με μίμηση και κυρίως με συνεργασία, σχεδόν χορογραφική, χρησιμοποιώντας ένα πανί ή μια καρέκλα ανάποδα για τα κέρατα του τάρανδου για παράδειγμα, έγινε ένα είδος θεατρικής δράσης, παιχνίδι, ιδανικό για παιδιά και ενήλικες και αποδόθηκε η ζωή 7 γυναικών. Με απόλυτη πειθαρχία και αγαστή συνεργασία οι ηθοποιοί κατέληξαν ότι όλοι στην αίθουσα είμαστε συγγενείς και προερχόμαστε από την ίδια πρόγονο, την Εύα.
Η παράσταση δίνει μια άλλη εικόνα για την καταγωγή που τη νομίζαμε μέχρι πρότινος ανδρική υπόθεση και καταρρίπτει κάθε ρατσιστικό διαχωρισμό, αφού όλοι προερχόμαστε από την ίδια μιτοχονδριακή Εύα.
