Κάπως, αλλιώς, καθόλου, μαζί

Ένα μεσημέρι, έβγαλε από την τσέπη του ένα ξυραφάκι και χωρίς να πάρει τα μάτια του από πάνω μου, έκοβε σχολαστικά το σχέδιό του. Δεν τολμούσα να κουνηθώ, τον έβλεπα να το κάνει. Μετά έφευγε από το εργαστήριο, αφήνοντας πίσω του αυτά τα κομμάτια του εαυτού μου. Η σκηνή επαναλήφθηκε δώδεκα φορές και κάθε φορά ανακάλυπτα ένα αλλιώτικο σώμα, μια διαφορετική εκδοχή, ένα άλλο βλέμμα. Τη δέκατη τρίτη μέρα, δεν πήγα να ποζάρω...»

Sophie Calle, M’as tu vue

Το θέμα της παράστασης είναι το βλέμμα.

Ένα διπλό σκηνικό, δύο πανομοιότυποι χώροι, ο ένας δίπλα στον άλλον. Δύο πανομοιότυπα ζευγάρια, σαν καθρέφτης το ένα του άλλου, το καθένα στον δικό του χώρο. Η σχέση του ζευγαριού ένας ζωντανός οργανισμός που εξελίσσεται, πρωί, μεσημέρι, βράδυ και πάλι από την αρχή, καθώς ο χρόνος περνάει. Μέχρι τη στιγμή που μια μετακίνηση, μια μικρή διαφοροποίηση γίνεται το «άνοιγμα» για ένα άλλο βλέμμα, μια άλλη εκδοχή. Η μία όψη του ζευγαριού ανεξαρτητοποιείται, ακολουθεί διαφορετική πορεία. Η πραγματικότητα παύει να είναι μόνο μία. Δύο διαφορετικές πραγματικότητες ξεδιπλώνονται την ίδια ακριβώς στιγμή. Όλα γίνονται ρευστά. Ανάλογα με το βλέμμα που υιοθετούν για να ζήσουν την πραγματικότητα τα πρόσωπα αντιδρούν διαφορετικά και οι στιγμές σπάνε κάθε τόσο σε εκδοχές. Το ζευγάρι πορεύεται για πάντα μαζί. Ή μήπως όχι;

Το βλέμμα του θεατή είναι αυτό που θα αποφασίσει ποια είναι η ιστορία. Καθώς δεν γίνεται να παρακολουθεί ταυτόχρονα και τα δύο ζευγάρια, ό,τι επιλέξει να δει είναι, τελικά, η δική του εκδοχή. Η σχέση γίνεται ένα «ανοιχτό» σημείο για διερεύνηση –σαν ζωγραφιές ζωγράφου.