Amica mea

Παραλαμβάνοντας γυναικείες μορφές του αρχαίου ελληνικού μύθου −όπως διαμορφώθηκαν από τα ομηρικά έπη και την τραγωδία−, ο Οβίδιος τις επανεπινοεί στις Ηρωίδες του, εγκαινιάζοντας ένα νέο λογοτεχνικό είδος: την επιστολογραφία. Οι επιστολές μιλούν για όσα πάντα αναπλάθουν οι μύθοι: την ανθρώπινη εμπειρία και τις ανθρώπινες σχέσεις· τον έρωτα, την απουσία και τον θάνατο· την προσδοκία της εκπλήρωσης. Μιλούν για τη δυνατότητα και τη διάψευσή της.

Το Amica mea, που ο ανερχόμενος σκηνοθέτης από τη Θεσσαλονίκη Πάνος Δεληνικόπουλος τοποθετεί συμβολικά στο αρχαίο αθηναϊκό νεκροταφείο του Κεραμεικού, είναι μια παράσταση για την απουσία και τη μνήμη. Μια παράσταση για ένα αίτημα που παραμένει ανεκπλήρωτο, αγωνιώντας να φτάσει στον αποδέκτη του. Τρεις γυναίκες ηθοποιοί, με υλικό τις επιστολές του συγγραφέα των Μεταμορφώσεων, διανθισμένες με μελοποιημένα ερωτικά και επιτύμβια επιγράμματα από την Παλατινή Ανθολογία, σε μετάφραση Νίκου Χουρμουζιάδη, ενσωματώνονται σε έναν χώρο μνήμης. Η παρουσία τους αναζητά στο τώρα τον απόντα παραλήπτη του τότε. Δανείζει το σώμα τους σε φωνές που ήχησαν κάποτε, και έκτοτε, επιμένουν να διασχίζουν τον χώρο και τον χρόνο, μέχρις ότου το αίτημά τους να επιδοθεί.