Επιμέλεια: Λιγνού Μαργαρίτα
Τι σας ενέπνευσε να γράψετε την παράσταση "Σύγχρονες Τραγωδίες" Πώς αποτυπώνετε τις σύγχρονες κοινωνικές προκλήσεις μέσω της τέχνης σας;
Η έμπνευση ήταν οι ειδήσεις που μας κατακλύζουν κάθε μέρα. Το φαινόμενο της βίας που έχει μπει στη ζωή μας, είτε με τη μορφή του πολέμου, είτε με τη μορφή της οικονομικής ανέχειας και του κυνηγητού ενός καλύτερου κόσμου που απαιτεί από εμάς να δουλεύουμε και να δουλεύουμε για να βγάζουμε χρήματα ώστε να μπορούμε να ανταποκριθούμε σε πραγματικές ή και επίπλαστες ανάγκες. Άρχισα να παρατηρώ πως το φαινόμενο της βίας στις μέρες μας δεν διαφέρει και πολύ από την βία που διαβάζουμε στις αρχαίες τραγωδίες. Με εκκίνηση αυτή την παρατήρηση άρχισαν να δημιουργούνται σιγά- σιγά οι “σύγχρονες τραγωδίες”.
Πώς προήλθε η συνεργασία σας με τον Φώτη Καράλη;
Με τον Φώτη αν και δεν είχαμε ξανασυνεργαστεί το παρελθόν, ούτε γνωριζόμασταν προσωπικά, ωστόσο τον ήξερα από τις δουλειές του στο θέατρο και στην τηλεόραση. Αναζητούσα έναν ηθοποιό πάνω- κάτω στην ηλικία μου, σε καλή σωματική κατάσταση, γιατί η παράσταση είναι πολύ απαιτητική σωματικά και υπάρχουν και χορογραφίες. Επιπλέον, για μένα παίζει πάντοτε μεγάλο ρόλο ο χαρακτήρας των συναδέλφων, γιατί καλώς ή κακώς όσο καλός ηθοποιός κι αν είναι κάποιος, αν δεν είναι καλός συνεργάτης δεν μπορείς να δουλέψεις. Και ειδικά σε έργα που αποτελούνται μόνο από 2 ηθοποιούς, η συνεργασία και η χημεία μεταξύ των ηθοποιών είναι το άλφα και το ωμέγα. Με γνώμονα λοιπόν όλα αυτά απευθύνθηκα στον Φώτη για πιθανή συνεργασία. 1 χρόνο και τόσες παραστάσεις μετά θα το λέω ακόμα: είμαι παρά παρά πολύ τυχερή που στον δρόμο μου βρέθηκε αυτός ο άνθρωπος. Ξεπερνάει κάθε απαίτηση που είχα στα πάντα.
Ποια είναι τα μηνύματα που ελπίζετε ότι οι θεατές θα αποκομίσουν από την
παράσταση; Πώς θέλετε να τους επηρεάσετε;
Θα ήμουν χαρούμενη αν μπορούσαμε όλοι μας να συνειδητοποιήσουμε ότι η βία είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης φύσης και πως εφόσον υπάρχει εγγενώς μέσα μας
θα πρέπει και να της δίνουμε την ανάλογη προσοχή. Οι καιροί μας μαστίζονται από βία. Και δεν μιλάω μόνο για την εξόφθαλμη: τους πολέμους, τις βιοπραγίες, το ξύλο κτλ. Όσο και για την λανθάνουσα, την κρυμμένη βία: τη φτώχεια, την ακρίβεια, την πατριαρχία, τη λεκτική κακοποίηση, την ψυχολογική βία κτλ. Ελπίζω όμως οι θεατές μετά την παράσταση μας να σκεφτούν και το άλλο. Πως δεν είναι κάθε μορφή βίας επιβλαβής. Οτιδήποτε κάνουμε και μετακινούμε τον ρου των πραγμάτων είναι μια σύγκρουση, άρα μια μορφή βίας. Αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κάτι αρνητικό.
Πώς αντιμετωπίζετε τα θέματα των προσφύγων και της βίας στην παράσταση;
Ο Άσαντ είναι ένας νέος από την Συρία, σπούδαζε ιατρική στη χώρα του και όνειρο του ήταν να ζήσει στο Παρίσι. Ο Άσαντ ονειρεύεται μια ζωή χωρίς πολέμους, ελεύθερη, που να μπορεί να προσεύχεται κάτω απ’ το φως του ήλιου και να συνεχίσει να σπουδάσει. Η χώρα μας έχει κατά καιρούς φιλοξενήσει πολλούς πρόσφυγες που φεύγουν από τις χώρες τους ακριβώς για τον ίδιο το λόγο: για ένα καλύτερο αύριο. Για μένα αυτή η ελπίδα για κάτι καλύτερο, αυτός ο αγώνας για να φτιάξεις τη ζωή σου πιο όμορφα είναι κάτι που με συγκινεί πολύ. Είναι καθαρά θέμα τύχης το πού θα γεννηθούμε, σε ποια χώρα, υπό ποιες συνθήκες, με ποιους γονείς, σε ποια ιστορική περίοδο κτλ. Και καλό είναι να σκεφτόμαστε ότι είμαστε ευλογημένοι που βρισκόμαστε σε μια χώρα που δεν έχει πόλεμο, που έχει ηλιοφάνεια τις περισσότερες μέρες του χρόνου και που οι περισσότεροι κάτοικοι της έχουν εξασφαλίσει τα βασικά αγαθά: στέγη, νερό, φαγητό, ένδυση. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι το ίδιο τυχεροί με εμάς.
Με ποιο τρόπο πιστεύετε ότι οι τραγωδίες της εποχής μας αντικατοπτρίζουν την ανθρώπινη φύση; Υπάρχουν συγκεκριμένα παραδείγματα που σας έχουν αγγίξει;
Εκτιμώ πως τα θέματα της πατριαρχίας και των γυναικοκτονιών στις μέρες μας αγγίζουν όλες τις γυναίκες. Είναι πια τρομακτικό να βλέπεις πως κάθε λίγο και λιγάκι μια γυναίκα είναι δολοφονημένη από τον άντρα της. Αλλά προσωπικά επιμένω πολύ και στις “ύπουλες” μορφές βίας, αυτές που δεν φαίνονται τόσο εξόφθαλμα. Το ότι οι νέοι σήμερα παρόλο που δουλεύουν από τα 20, παρόλο που έχουν περισσότερα πτυχία απ’ ό,τι οι προηγούμενες γενιές θα σκεφτούν αν θα πάρουν ένα ποτό ακόμα γιατί τα λεφτά τους είναι μετρημένα, είναι μια έμμεση μορφή βίας, εφόσον καταπιέζει τον άνθρωπο και του στερεί απολαύσεις, παρόλο που ο ίδιος έχει “ξεπληρώσει” το χρέος του απέναντι στην κοινωνία με το να σπουδάζει και να προσφέρει τις υπηρεσίες του ως εργαζόμενος σε κάποια δουλειά.
Challenge με τον Εαυτό σας…
Να φτιάχνουμε ωραίες θεατρικές παραστάσεις. Που να έχουν κάτι να πουν, κάτι να δώσουν στο κοινό και να εξελισσόμαστε ως άνθρωποι και ως καλλιτέχνες.
Ποιοι είναι οι κύριοι στόχοι σας για το μέλλον και πώς σχεδιάζετε να τους επιτύχετε;”
Να ολοκληρώσω το καινούργιο μυθιστόρημα που ετοιμάζω και να έχει την ίδια ένθερμη απήχηση όπως και το μυθιστόρημα που κυκλοφορεί τώρα “στο πανηγύρι την έχασα” (εκδ. Διόπτρα) και να ανεβάσουμε μια καινούργια θεατρική παράσταση από την καινούργια σεζόν. Για μένα όλοι οι στόχοι εκπληρώνονται με έναν και μοναδικό τρόπο: αφοσίωση σε αυτό που κάνεις και σκληρή δουλειά. Υγιείς να είμαστε κι όλα θα έρθουν!
Πληροφορίες για την παράσταση: εδώ
