Κάποια στιγμή θα μάθετε ποιος είμαι

Μετά από την περιοδεία της σε επιλεγμένες πόλεις στην Ελλάδα η παράσταση του έργου του Θοδωρή Γκόνη "Κάποια στιγμή θα μάθετε ποιος είμαι" σε σκηνοθεσία Μαρίας Ζορμπά, επιστρέφει για τρεις τελευταίες παραστάσεις στη σκηνή του Θεάτρου Σταθμός.

Η διακεκριμένη ηθοποιός Μαρία Ζορμπά σκηνοθετεί, για πρώτη φορά, το πρώτο θεατρικό κείμενο του Θοδωρή Γκόνη. Μια γυναίκα δέχεται επί δέκα χρόνια τα τηλεφωνήματα ενός αγνώστου άνδρα, που δεν αποκαλύπτει ποτέ την ταυτότητά του, και αναβάλλει επ’ αόριστον μια συνάντηση μαζί της. Η παράδοξη αυτή σχέση, βυθίζει τη γυναίκα στην προσμονή αλλά και στη μνήμη. Από εκεί θα αναδυθούν μορφές και γεγονότα της ζωής και της πόλης της, η σκληρότητα, η αδιαφορία, αλλά και η ομορφιά ενός πολύ προσωπικού της ταξιδιού στη γυναικεία φύση και την ελευθερία της σκέψης. Όταν ο άνδρας θα σταματήσει να τηλεφωνεί, η γυναίκα θα έχει φτιάξει ήδη λέξη - λέξη, το μονοπάτι αντίδρασης και εξόδου που θα την οδηγήσει λυτρωτικά στον τόπο της δικής της Γαλήνης. Το εικαστικό περιβάλλον επιμελείται η Μάρια Μπαχά και τη μουσική ο Τηλέμαχος Μούσας. Ερμηνεύει η Μυρτώ Αλικάκη.

Σκηνοθετικό σημείωμα

 Τρεις γυναίκες ηθοποιοί επί σκηνής, ερευνούν τις βαθύτερες σκέψεις και ψυχικές διαδρομές όχι μόνο της μοναχικής ηρωίδας του έργου, αλλά και μιας ευρύτερης οικογένειας γυναικών που τράβηξαν έναν δρόμο διαφορετικό. Ο συγγραφέας Θοδωρής Γκόνης κρύβει σκόπιμα την ταυτότητα του άνδρα και τον βάζει να δηλώνει "Κάποια στιγμή θα μάθετε ποιος είμαι". Η ηρωίδα του όμως ακολουθώντας τον μίτο αυτής της υπόσχεσης αναψηλαφά όλα τα γνωρίσματα και τις ιδιότητές του.Συναντά τη γοητεία και το ερωτικό κάλεσμα, αλλά και τη χειριστικότητα, την απουσία και τελικά, τη βία ενός κόσμου που χτίστηκε από χέρια αντρικά. Στο τοπίο μιας παραθαλάσσιας πόλης όπου τη συναντάμε, η καθημερινή ζωή συνεχίζεται δίπλα στα σφαγεία, όπου ζώα και -ίσως- άνθρωποι κομματιάστηκαν, ενώ οι βουτιές της στη θάλασσα γίνονται κάτω από ερείπια κάστρων στοιχειωμένων από τόσους πολέμους. Με ένα εργόχειρο λέξεων, σαν μια σύγχρονη Πηνελόπη, θα απαλλαγεί τελικά από τον "μνηστήρα", για να θέσει ερωτήματα για τη δική της ταυτότητα, αλλά και το πρόσωπο ενός κόσμου, που μέσα του νιώθουμε όλο και πιο ξένοι.

ΚΡΙΤΙΚΕΣ

 Το κείμενο του Θοδωρή Γκόνη είναι ποιητικό, αφαιρετικό και συμβολικό και εστιάζει στην συνεχή αίσθηση της αναμονής. Η Μαρία Ζορμπά στην πρώτη της σκηνοθετική δουλειά μας παραδίδει μια παράσταση ποιητική, ονειρική, εικαστική και εντυπωσιακή. Το εικαστικό περιβάλλον της Μάριας Μπαχά και τα κοστούμια της Μαρίας Ζορμπά συμβάλλουν στη δημιουργία μιας παράστασης υψηλής αισθητικής και εικαστικής αρτιότητας. Η εξαιρετική μουσική του Τηλέμαχου Μούσα μας μεταφέρει σε έναν σύμπαν ονειρικό και άκρως ποιητικό με μεγάλη επιτυχία.

Λουκία Μητσάκου, theatre project365.gr

https://theaterproject365.gr/%CE%B5%CE%AF%CE%B4%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%AC%CF%83%CF%84%CE%B1%CF%83%CE%B7-%CE%BA%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B3%CE%BC%CE%B7-%CE%B8%CE%B1-%CE%BC/?fbclid=IwY2xjawGsEs1leHRuA2FlbQIxMQABHfTSV1sqkyZ36PLCZFO-FHyYy97rBydLUCejqvc_57cRts9Y52IYB2VP4g_aem_LH0oiZJI5NsWEt5kc-47HA

Ένας από τους κορυφαίους Έλληνες καλλιτέχνες, με πλούσιο και πολυσχιδές έργο που εκτείνεται από τη λογοτεχνία και τη στιχουργία μέχρι την ηθοποιία και τη σκηνοθεσία, ο Θοδωρής Γκόνης από το Ναύπλιο επιχειρεί με το (πρώτο του) θεατρικό έργο «Κάποια στιγμή θα μάθετε ποιος είμαι» να σχολιάσει τη μοναξιά και την αναζήτηση της ταυτότητας και της ευτυχίας σε έναν κόσμο ακρωτηριασμένων διαπροσωπικών σχέσεων.

Θανάσης Αντωνίου, zeitgeist.gr

https://zeitgeist.gr/2024/11/20/kapoia-stigmi-tha-mathete-poios-eimai/

Η κίνηση των ηθοποιών, πολύ μελετημένη και πλαστική, σε διδασκαλία της Μυρσίνης Πετρούτσου. Yπέροχες ερμηνείες, που κορυφώνονται με αυτή της Μυρτώς Αλικάκη. Η Μυρτώ Αλικάκη με μεγάλη δεξιοτεχνία ερμηνεύει έναν κόντρα ρόλο. Αιμιλία Παπαχριστοφίλου και Νικόλ Κοροντζή  και οι δυο μοναδικές, πλαισιώνουν συμπληρωματικά και αποκαλυπτικά τον χαρακτήρα της πρωταγωνίστριας της παράστασης.

Μαρία Μαρή, catisart.gr

https://www.catisart.gr/maria-zormpa-myrto-alikaki-thodoris-gkonis/?fbclid=IwY2xjawGoIEpleHRuA2FlbQIxMQABHfOIjVdDDN-wJ0gJYlbNQLh9rhNRtsmy_5a2aJMsB1a0aKRK9vvbRFR2Fg_aem_91SxfWkYZZqQy4MgkMv8oA

Το εικαστικό περιβάλλον που επιμελείται η Μάρια Μπαχά, παραπέμπει σε κάτι ονειρικό. Ανοιχτόχρωμα μωβ-λιλά χρώματα, πίνακες ζωγραφικής και αραχνοΰφαντα πέπλα, δημιουργούν μια υψηλή αισθητική μέσα στην οποία μπορεί να ανασάνει, μπορεί να ανθίσει η γυναικεία ευαισθησία. Οι φωτισμοί του Εύθυμη Χρήστου, τρυφερά αγγιχτικοί, συνεργάζονται αρμονικά, συναισθάνονται. Η Μαρία Ζορμπά με στοργικότητα που είναι ορατή, δίνει καρδιά και ψυχή στο έργο, στις ηθοποιούς, στο όλο στήσιμο της παράστασης. Η σκηνοθεσία της διέπεται από βαθιά ευαισθησία κι ακόμα πιο βαθιά γνώση της γυναικείας ψυχοσύνθεσης.

Λένα Σάββα, theatro.gr

https://www.xn--mxahi4ajr.gr/eidame/item/4365-eidame-tin-parastasi-kapia-stigmi-tha-mathete-pios-emai.html

Το εικαστικό περιβάλλον της Μάριας Μπαχά είναι ένα ποίημα υψηλής αισθητικής, ενώ το μουσικό/ηχητικό περιβάλλον του Τηλέμαχου Μούσα είναι απόλυτα εναρμονισμένο με τη σύλληψη της σκηνοθέτιδος.  Η Μυρτώ Αλικάκη δίνει τον καλύτερό της εαυτό, καθώς με βραχνή φωνή και έντονο αυτοσαρκασμό, υποδυόμενη άψογα τη μικρή χωλότητα του γυναικείου αυτού προσώπου, παράγει μια μοναδική ατμόσφαιρα. Η αποξένωση, τα βαρίδια της θηλυκής υπόστασης, το άχθος της ανδρικής φιγούρας που επικρέμαται αλλά παραμένει απούσα, όλα για μένα συνέθεσαν τον ποιητικό καμβά ενός θηλυκρατούς κλίματος με σαφείς ψυχαναλυτικές προεκτάσεις.

Νίκος Ξένιος, bookpress.gr

https://bookpress.gr/politismos/theatro-xoros/21472-diadromos-2-tis-efstathias-kai-kapoia-stigmi-tha-mathete-poios-eimai-tou-thodori-goni-dyo-kales-parastaseis

Tο κείμενο του Γκόνη: ένα κείμενο πυκνό και μαζί αφαιρετικό, μια αλληγορία, περισσότερο ποίημα και λιγότερο πρόζα, με μια πικρή, σχεδόν άηχη, μελαγχολία να ενσταλάζεται σε κάθε αράδα του και να διαποτίζει τις ζωές και τις καταστάσεις. Ένα έργο για τη μοναξιά, την περιθωριοποίηση, την εξιδανίκευση, την αναμονή, τη λαχτάρα μιας άλλης ζωής καλύτερης, πιο πλούσιας, από την υπάρχουσα. Ένα κείμενο επίσης για τη γυναικεία ταυτότητα, για τη χειραγώγηση, για την ελευθερία, για την απελευθέρωση και τη νοηματοδότηση του εαυτού πάλι και πάλι από την αρχή. Μια γυναίκα απλή, περιχαρακωμένη, σιωπηλή, στην οποία δίνει υπόσταση η Αλικάκη καταφέρνοντας να μεταφέρει όλες τις ψυχικές της διακυμάνσεις αλλά, κυρίως, διαποτίζοντάς τη με μια συντριπτική αλήθεια, κάνοντάς την «υπαρκτή», αναγνωρίσιμη, καθημερινή και, συγχρόνως, αλαφροΐσκιωτη και ιδιοσυγκρασιακή: πραγματική γυναίκα και μαζί σύμβολο. (...) Κι όλα αυτά με μια ταπεινότητα συγκινητική, από την οποία η ηθοποιός ούτε στιγμή δεν ξεφεύγει.

Ευγενία Μπογιάνου, diastixo.gr

https://diastixo.gr/allestexnes/theatro/23535-kapoia-stigmi-tha-mathete-poios-eimai

Η Μυρτώ Αλικάκη δίνει μια εκπληκτική ερμηνεία ως γυναίκα που αιωρείται μεταξύ ελπίδας και απόγνωσης, αποτυπώνοντας με λεπτομέρεια τη διαδρομή της από την αναμονή στην απελευθέρωση. Με πλούσιες εκφραστικές διακυμάνσεις και ακρίβεια, η Αλικάκη μας οδηγεί στον εσωτερικό κόσμο της ηρωίδας, δίνοντας ζωή σε μια πορεία αυτογνωσίας και αυτοαποδοχής. Η παράσταση, στο σύνολό της, προσφέρει ένα ταξίδι στις κρυφές πτυχές της ανθρώπινης ψυχής, με τη γυναικεία φύση και την ανάγκη για ελευθερία να βρίσκονται στο επίκεντρο, κάνοντας τον θεατή συμμέτοχο σε ένα βαθύ, προσωπικό μονοπάτι αναζήτησης.

Χρυσούλα Ζαφειράκη, theatromusicbooks.blogspot.com

https://theatromusicbooks.blogspot.com/2024/11/blog-post_817.html?fbclid=IwY2xjawH3TcVleHRuA2FlbQIxMQABHRAj_j6f1GL4EthYrdQFOjpZXTLRT6c1mJj79nnYCzCLkZWKhVceCu3dYg_aem_7jbewyzU9ZC-5W6hG9WetA&m=1