Καλλιόπη: ο δρόμος των τεράτων

Πειραματική Σκηνή – Ι

Φεστιβάλ Νέων Δημιουργών

ΑΘΗΝΑ
#love_it #leave_it #share_it

H Πειραματική Σκηνή -1, πιστή στο ανοιξιάτικο ραντεβού της με νέες ομάδες και καλλιτέχνες της πόλης,  διευρύνει και συμπληρώνει τον θεματικό άξονα του ρεπερτορίου της , εστιάζοντας στην πόλη της Αθήνας και τις αλλαγές που συντελούνται, με την ελπίδα να συμβάλλει στην αναζήτηση του σύγχρονου ρόλου της.

Το περιβάλλον της Αθήνας, η ιστορία και η κοινωνική της δομή, δεν είναι  σημεία στατικά σαν  σκηνικό ηθογραφίας, αλλά μεταβάλλονται καθημερινά, και νοηματοδοτούν εκ νέου τις ανθρώπινες σχέσεις.  Η λογοτεχνία, η ποίηση και το θέατρο αναδημιουργούν φαντασιακά την Αθήνα, την πόλη που ζούμε, αλλά η φαντασιακή καλλιτεχνική αναδημιουργία δεν είναι άμοιρη της πραγματικής ζωής: αντλεί τα θέματα της από τις συγκρούσεις του παρόντος, ανατρέχει σε ένα εξωραϊσμένο παρελθόν, και προσβλέπει  – όχι πάντα -  σε ένα ελπιδοφόρο και πιο φιλικό αύριο.

Οι καλλιτέχνες που προσκλήθηκαν να συμμετάσχουν στο Φεστιβάλ της Πειραματικής Σκηνής : Ηλίας Αδάμ,ValSia (Βαλέρια Δημητριάδου & Αθανασία Κουρκάκη), Ομάδα «Θέρος» (Ηλέκτρα Ελληνικιώτη), Δημήτρης Μπαμπίλης, Γιάννης Παναγόπουλος και Παντελής Φλατσούσης,  αναρωτιούνται: Είναι η Αθήνα η πόλη που αγαπάμε ή μια πόλη που φοβόμαστε; Η πόλη που αποδέχεται ή που αποστρέφεται το «διαφορετικό»; Η πόλη που ευνοεί με ίσες ευκαιρίες ή μια πόλη οχυρωμένων θυλάκων; Άραγε μπορούμε να ελπίζουμε στη φιλική εξέλιξη της φυσιογνωμίας της;

Στην Πειραματική Σκηνή

Υπάρχει ένας δρόμος στην Αθήνα που όταν πέφτεις για ύπνο, σε ονειρεύεται. Μόλις αποκοιμηθείς, σε βλέπει να αποβιβάζεσαι στον πρώτο σταθμό του τρένου. Ή στον δεύτερο- εξαρτάται από πού θες να τον πιάσεις. Έπειτα προσπερνάς τα καταστήματα και τις επιχειρήσεις του χωρίς να αντιληφθείς ότι κρύβουν μέσα βωμούς και τόπους προσευχής. (Ο δρόμος χαμογελάει κι εσύ αλλάζεις πλευρό.) Διασταυρώνεσαι με άγνωστους περαστικούς και συνειδητοποιείς ξαφνιασμένος ότι ξέρεις το όνομά τους, την καταγωγή τους, τη μέρα που πέθαναν και το ύψος αυτού που αγάπησαν παράφορα. Θεραπευτές, μασίστες, ανήλικοι θαυματοποιοί, ξανθοί δρομείς, έμποροι σπάνιων ζώων, τροφών και πρώτων υλών, κυνηγημένοι κλειδαράδες ,παιχνιδέμποροι, ρολογάδες, ξενοδοχοϋπάλληλοι, αντρογυναίκες, λεκανατζούδες, πουτάνες, παπάδες, παπατζήδες, κλεπταποδόχοι δήμαρχοι, πλανόδιοι υπάλληλοι ηλεκτρονικών ειδών, ταμίες κινηματογράφων χωρίς όνομα και άστεγοι με όνομα, περνάνε από δίπλα σου. Δυσκολεύεσαι να κατανοήσεις τί σου λένε. Μιλάνε τη γλώσσα σου αλλά δεν είναι η γλώσσα σου. Κάποιοι φαίνεται να προσεύχονται. Αναγνωρίζεις το όνομα «Καλλιόπη» ανάμεσα στα λόγια τους. (Ο δρόμος το επιβεβαιώνει και συ παραμιλάς.) Από το απέναντι πεζοδρόμιο εμφανίζεται η μητέρα σου και περπατάει στο νερό. «Μην ξυπνήσεις προτού περάσεις απ' τον Κήπο του Λαού, έχεις αύριο να κοινωνήσεις». Προσπαθείς να της μιλήσεις, αλλά οι λέξεις βγαίνουν από το στόμα σου αργά, με δυσκολία. Νιώθεις τις φλέβες στο λαιμό σου να τεντώνονται. Από ένα παρκαρισμένο αμάξι ακούγεται δυνατά ένα τραγούδι που είναι τρία τραγούδια μαζί. Ο κόσμος αραιώνει- όχι αναμεταξύ τους, ο καθένας μόνος του αραιώνει και στη θέση της μάνας σου ένα άγαλμα.

Υπάρχει ένας δρόμος στην Αθήνα που όταν πέφτεις για ύπνο, σε ονειρεύεται. Το πρωί κάνει σα να μην έχει συμβεί τίποτα.

Σύμβουλος δραματουργίας : Αλέξανδρος Μιστριώτης
Συνεργάτης σκηνοθέτης : Αλέξανδρος Παπαϊωάννου