Ζαν & Βεατρίκη

Υπόθεση: Η Βεατρίκη , μία γυναίκα που θυμίζει την Ραπουνζέλ, την Μις Χάβισαμ και άλλοτε την κοπέλα από το διπλανό διαμέρισμα, ζει στο αστικό διαμέρισμα ενός ουρανοξύστη που μετράει 33 ορόφους. Ο ουρανοξύστης εγκαταλελειμμένος κι η μοναξιά διατρέχει κάθε του τετραγωνικό. Βρίσκεται σε κατάσταση αναμονής, όπως οι πριγκίπισσες στα παραμύθια. Αναμένει εκείνον τον έναν που θα την σαγηνεύσει, θα την συγκινήσει, θα την αποπλανήσει, γιατί όπως η ίδια ψελλίζει: ένας άντρας με αυτόν τον τρόπο κάνει μια γυναίκα να τον αγαπά. Γεμίζει την πόλη με αφίσες και μια αγγελία που αναζητά αυτόν τον τέλειο άνδρα που θα την τραβήξει από τη μοναξιά της και υπογραμμίζει πως θα δώσει αμοιβή σε όποιον τα καταφέρει. Ο τελευταίος ~ίσως~ υποψήφιος καταφθάνει και η ανάβασή του στον 33^ο όροφο γίνεται χωρίς ανάσα...μιας και στα παραμύθια δεν υπάρχουν ασανσέρ. Εκείνος , ο Ζαν, συστήνεται σαν κυνηγός αμοιβών και έτοιμος να υποβάλλει τον εαυτό του στις τρεις δοκιμασίες που θα τον φέρουν πιο κοντά στην μεγάλη αμοιβή.
Ένα διαμέρισμα παραμυθιού που μετατρέπεται σε μία πραγματική παγίδα και μία συνάντηση που μεταβάλλεται σε μία οδυνηρή μονομαχία και μας κάνει να αναρωτιόμαστε: Πού μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος για μην νιώθει μόνος;... και...Άραγε, θα ήταν αρκετό να πιστέψουμε στην αγάπη για να την κάνουμε να υπάρξει;

Μία ψευδώς ρομαντική , τρυφερά σκληρή αλλά κυρίως Θλιβερή Κωμωδία.

Φωτογραφίες Παράστασης: Γιώργος Καλφαμανώλης  

Βοηθοί Σκηνοθέτη: Ελένη Γιαννακού, Νεφέλη Περήφανου

Γραφιστικός σχεδιασμός: Χριστόφορος Χαραλαμπόπουλος

Δημόσιες Σχέσεις: Μαργαρίτα Δρούτσα

Παραγωγή: Art In Art

Σημείωμα σκηνοθέτη

Μέσα σε μία άκρως καθημερινή πόλη, αλλά σε έναν αλλοτινό πύργο 33 ορόφων, όσο ψηλά μπορεί να τοποθετεί κανείς την αγάπη ή και τη μοναξιά του, διαδραματίζεται μία ιστορία αγάπης, ψέμματος και αλήθειας. Από τη μία, μία γυναίκα που παλεύει με τη μοναξιά της και τη μετουσιώνει σε ένα παιχνίδι μίμησης και εξουσίας. Από την άλλη, ένας έμπειρος κυνηγός επικηρυγμένων αμοιβών που καλείται να εφεύρει την αγάπη μέσα από τρία ενεργητικά ρήματα: σαγηνεύω, συγκινώ, αποπλανώ. Εκείνη έχει ως εφόδιο τον εγωκεντρισμό της, τη φαντασία της, τους κανόνες της και το «ψέμμα». Εκείνος με εφόδιο μονάχα μία βαλίτσα καλείται να ακολουθήσει.
Ένα σύγχρονο παραμύθι  , σκεπτικιστικό, μιλά για τη δύναμη της μοναξιάς και μία ασυνήθιστη σχέση , η οποία όμως στο βάθος μας είναι τρομερά οικεία: η μίμηση της αγάπης, η αναπαραγωγή στερεοτύπων για να πείσουμε και να πεισθούμε πως νιώθουμε. Κύριο όπλο τους ο χρόνος, ο ρευστός άμορφος χρόνος που άλλοτε το πέρας του απαλύνει, κι άλλοτε φθείρει. Ένα έργο οξυδερκές, ένα έργο ψυχογράφημα των μοναχικών ψυχών που έχουν ανάγκη έστω και μία ανάσα για να ραγίσουν το παραμύθι της μοναξιάς τους και να νιώσουν πως υπάρχουν. Ένα έργο που φωνάζει πως η αγάπη δύναται να σώσει τον άνθρωπο από την πλήξη του και να αντιμετωπίσει το ανυπόφορο της ζωής.