Από τον Ιωάννη Λάζιο
Άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο, αλλά σίγουρα όλοι, ενδιαφέρονται για την ανθρώπινη φύση και ίσως η πιο αποκαλυπτική στιγμή της να είναι το έγκλημα. Εκεί συναρτώνται όλα τα ιδιότυπα χαρακτηριστικά του ανθρώπου. Απ’ όλα τα εγκλήματα η πιο ειδεχθής εγκληματική πράξη είναι η αφαίρεση της ζωής. Μας ελκύει η ανάλυση των γεγονότων, η εμβάθυνση στα κίνητρα και το υπόβαθρο μιας δολοφονίας. Όταν δε αυτή είναι πατροκτονία, παιδοκτονία ή μητροκτονία τότε έχουμε σίγουρα ένα έγκλημα που ελκύει την προσοχή ακόμα και των πιο ασυγκίνητων ανθρώπων. Το έργο «Μια άλλη Θήβα» του Σέρχιο Μπλάνκο πραγματεύεται μια πατροκτονία και σίγουρα η ματιά του συγγραφέα είναι διεισδυτική. Υπεισέρχεται σε λεπτομέρειες που αφορούν την ψυχολογία του εγκληματία και αυτό σίγουρα έχει ενδιαφέρον για τον καθένα, αφού μας δίνει την δυνατότητα διεύρυνσης του πεδίου σκέψης μας, ανοίγοντας το δρόμο στην ενσυναίσθηση.
Το έργο πραγματεύεται την ιστορία ενός θεατρικού συγγραφέα, που επισκέπτεται στην φυλακή έναν πατροκτόνο, τον Μαρτίν, για να μπορέσει να συγγράψει ένα θεατρικό έργο, στο οποίο πρωταγωνιστής θα είναι ο Φεδερίκο. Ο συγγραφέας του έργου με πολύ ενδιαφέροντα τρόπο παρουσιάζει την γένεση ενός θεατρικού έργου, καθώς διαπλέκεται η πραγματικότητα με την μυθοπλασία. Στην σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου αξίζει να αναφερθεί το μεγάλο θετικό του έργου: υπάρχει μια φυσικότητα ως προς την εξέλιξη της ιστορίας και τις ερμηνείες, ένας αποτρόπαιος ρεαλισμός, γεγονός που κάνει την παράσταση ακατάλληλη για παιδιά. Οι εικόνες του δολοφονημένου πατέρα να προβάλλονται από πάνω μας, αλλά και η φρικτή εκείνη περιγραφή της δολοφονίας και η αναπαράσταση από τον ηθοποιό αν και συγκλονιστική είναι και αποτρόπαια.
Το μεγάλο αρνητικό (και ίσως το μόνο) της παράστασης είναι η διάρκεια… Σε πολλά σημεία χανόταν ο ρυθμός από την υπερβολική ανάλυση. Βέβαια αυτό είχε απότοκο την πλήρη δόμηση και ανάπτυξη των χαρακτήρων, αλλά και πάλι ο ρυθμός πλήρωσε το τίμημα. Στο ρυθμό συνέβαλε τα μέγιστα η μετάφραση της Μαρίας Χατζηεμμανουήλ. Ο λόγος έρρεε αβίαστα από τα χείλη των ηθοποιών πιστώνοντας στην παράσταση ακόμα περισσότερο ρεαλισμό.
Αυτό που ξεχωρίζει στην παράσταση με διαφορά είναι οι ερμηνείες. Ο Θάνος Λέκκας χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις εκ του κειμένου, αφού υποδύθηκε τον συγγραφέα Σ κινήθηκε με ασφάλεια, προσφέροντας μια ήπια και ήρεμη ερμηνεία, η οποία έρχεται ως αντιστάθμιση στην ερμηνεία του δεύτερου ηθοποιού. Ο Δημήτρης Καπουράνης μας χάρισε μια συγκλονιστική ερμηνεία ερμηνεύοντας αφενός τον Μαρτίν, τον πατροκτόνο της ιστορίας και αφετέρου τον ηθοποιό, που καλείται να υποδυθεί τον Φεδερίκο στην παράσταση. Ο μεν Μαρτίν ως πιο αβανταδόρικος ρόλος του έδωσε την δυνατότητα να καταφέρει μια υπέροχη ερμηνεία. Ενώ, στον ρόλο του Φεδερίκο ο Δημήτρης Καπουράνης υπήρξε πιο αμήχανος. Σε κάθε περίπτωση όμως η γενική αίσθηση που αφήνει η ερμηνεία του, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί με μια λέξη: συγκλονιστική!
Το σκηνικό του Κώστα Πολίτη δεν διαφέρει σχεδόν σε τίποτα από τα αντίστοιχα σκηνικά του έργου σε άλλα ανεβάσματα στο εξωτερικό, καθότι αυτό επιτάσσει το κείμενο, καθώς περιγράφει το συρματόπλεγμα, την μπασκέτα, την κάμερα και τα λοιπά σκηνικά μέρη. Έτσι ο σκηνογράφος διεκπεραίωσε την ιδέα του συγγραφέα. Τα κοστούμια της Κλαιρ Μπρέισγουελ, ήταν πλήρως ενσωματωμένα στην αισθητική των χαρακτήρων. Ενδιαφέρον είχε το πως το κούμπωμα και ξεκούμπωμα της ζακέτας του Δημήτρη Καπουράνη συνιστά και την γέφυρα ανάμεσα στα δύο πρόσωπα, δηλαδή του Μαρτίν και του ηθοποιού που τον υποδύεται, του Φεδερίκο. Επίσης, τα αλληλοδιαπλεκόμενα επίπεδα μεταξύ των δύο έχουν ενδιαφέρον με τις αναφορές στα γυαλιά και στα παπούτσια των δύο ρόλων.
Επιτέλους να πούμε ότι το έργο μελετά μια απεχθή πράξη με τρόπο τέτοιο, που να μας αφορά, γιατί πρώτον διεγείρει το θυμικό μας και μας αναγκάζει να εξετάσουμε τα όρια ανοχής μας και δεύτερον δίνει περιθώριο στον κάθε έναν να αναλογιστεί την αυστηρότητα της ποινής και εν τέλει την φιλοσοφία του δικαίου και την διαδικασία απονομής δικαιοσύνης.
Πληροφορίες για την παράσταση: Εδώ
Πολύ καλή παράσταση