ο αγγελοκρουσμένος

“Στον «Aγγελοκρουσμένο», συνάντησα την πλέον οικεία και κατανοητή υπόθεση για το τι σημαίνει: «αφήνω την τελευταία μου πνοή» και «περνάω στο επέκεινα».

Σε αντίθεση με όλες τις θρησκευτικές παραδόσεις αυτού του τόπου, το κεντρικό πρόσωπο του διηγήματος, ο Σίμος, ανακαλύπτει «μέσα στον απόλυτο τρόμο» πως «η άλλη όχθη» δεν είναι μόνο το βασίλειο της αιώνιας μοναξιάς αλλά και εκείνο του αιώνιου μαρτυρίου· βρίσκεται δίπλα στους εν ζωή αγαπημένους του αλλά κανείς δεν αντιλαμβάνεται την παρουσία του.

Η περφόρμανς αποπειράται μια διαφορετική σκηνική εμπειρία για τον αφηγητή αλλά και για το κοινό. Αποφεύγει την πεπατημένη του «θεάτρου», δηλαδή του «θεάται», και εστιάζει στην αφύπνιση της ακοής, της όσφρησης και της αφής, παραμερίζοντας την όραση. Μέσα από την αναμόχλευση των αισθήσεων και τη σύνδεσή τους με καταχωνιασμένες μνήμες και αγαπημένα πρόσωπα, το ίδιο το κοινό γίνεται όχι μόνο δέκτης αλλά και φορέας της αφήγησης.

Το όλον, όπως το γράφει ο Ανδρέας Νικολακόπουλος στην εισαγωγή του βιβλίου, «αφιερώνεται στις κινούμενες σκιές και τα αμίλητα πνεύματα των κατά καιρούς δωματίων μου. Εύχομαι να τελούν εν γαλήνη και να πορεύονται προς το φως».

(Κωστής Καλλιβρετάκης)

βοηθός σκηνοθέτρια: Λένα Μπαμπασάκη

*Το κοινό παραλαμβάνει από το ταμείο και φορά κατά τη διάρκεια της περφόρμανς μαντήλια μιας χρήσης, τα οποία εμποδίζουν την όραση.

Μια παραγωγή της ΑΜΚΕ cloudsdonthaveshape.