Συγγραφέας: Λοτ Φέικεμανς
Μετάφραση: Γιάννης Μόσχος
Σκηνοθέτης: Χριστιάννα Μαριόλη
Φωτισμοί: Χριστιάννα Μαριόλη
Ερμηνεύουν: Άννα Αμπραχαμιάν, Βαγγέλης Μάγειρος
Περιγραφή
Δύο άνθρωποι. Ένας άντρας και μία γυναίκα. Δύο άτομα χωρίς όνομα. Αυτός και Αυτή. Μία απώλεια που ένωσε για πάντα τις ψυχές τους, χωρίζοντας τους δρόμους τους. «Αυτός» την εγκαταλείπει και πιστεύει πως δραπετεύει. «Αυτή» παραμένει εκεί. Η στιγμή για να συναντηθούν ξανά καθυστερεί 10 ολόκληρα χρόνια. Αφορμή στέκεται το γράμμα που στέλνει «Αυτή» σε «Αυτόν». Ένα δηλητήριο έχει περάσει στα υπόγεια ύδατα του νεκροταφείου και θα πρέπει από κοινού να αποφασίσουν τη μεταφορά του τάφου του πιο αγαπημένου τους προσώπου. Συνάντηση αναμέτρησης τόσο μεταξύ τους όσο και με τον πόνο και τα τεράστια «γιατί» που κυριεύουν και τους δύο όλα αυτά τα χρόνια. Μπορεί τελικά κανείς να ξεχάσει; Κι αν ξεχάσει; Τι γίνεται τότε;
Περισσότερα
Κοσμήματα: Sablier.Project
Φωτογραφίες: Πάνος Άστορ Κόφφας
Σχεδιασμός αφίσας: Αστέριος Γούσιος
Σκηνοθετικό σημείωμα: Κανείς δεν μπορεί να αποτυπώσει το χάος των συναισθημάτων που προκύπτουν από τη μεγαλύτερη απώλεια που μπορεί να βιώσει κάποιος. Ψυχές που παλεύουν να προχωρήσουν και ψυχές που μένουν ακίνητες. Η γραμμή, όμως, που συνδέει δύο ανθρώπους, δεν είναι τόσο εύκολο να σβηστεί. Επέλεξα να τοποθετήσω την ιστορία σε ένα σουρεάλ τοπίο, διαυγές, πλαστικό και γυάλινο, ώστε να αντανακλά παντού το φως. Λευκό, μπλε, πράσινο. Μέσα από τους ήρωες προκύπτει ένα παιχνίδι φωτός και αφάνειας. Ένα παιχνίδι σωστών και λάθος αποφάσεων. Η ίδια η ζωή επιμένει να μας δείχνει πως πολλές φορές το παρελθόν είναι το πιο ηχηρό παρόν. Τελικά, ίσως, σε κάποιους ανθρώπους, το μόνο χρώμα που τους ταιριάζει είναι το διαφανές.
Γραμμένο το 2009, το έργο έχει κερδίσει βραβείο καλύτερου ολλανδικού θεατρικού έργου (2009-2010). Έχει βασιστεί σε πραγματική ιστορία και έχει σημειώσει μεγάλη επιτυχία διεθνώς. Η Λοτ Φέικεμανς παρουσιάζει την ιστορία με τέτοιο τρόπο που σου αφήνει ένα τρυφερό παράπονο. Άραγε, όντως ‘‘συμβαίνουν αυτά που επιθυμείς όταν δεν έχει καμία σημασία πια; Όταν δεν τα έχεις καμία ανάγκη πια;’’
